۱۳۹۶/۰۶/۱۷ ۲۳:۰۱
گیل خبر/ سام سکوتی بداغ
عادت کرده بودیم اخبار نقض حقوق بشر را از همسایه شرقی خودمان بشنویم که «طالبان» چگونه دختران را از تحصیل باز می داشتند، امکنه و ابنیه تاریخی را منهدم می کردند و انسانیت را در برداشت متهجرانه خود از اسلام محدود کرده بودند اما این روزها فاجعه مهمان کشوری در آسیای جنوب شرقی است که حقوق بشر را به بشری خلاصه کرده اند و فقط همان میزان از حقوق را آنهم برای عده ای دیگر می بینند و بشریتی که قربانی کف دریا شده اند و انسانیتی که به آتش کشیده شده است به جای ربودن خواب از چشم مدعیان حقوق بشر، لالایی خواب آوری شده است که فقط صدای خر و پف آن برای مسلمانان میانمار مانده که آن هم دیگر اجل،اجازه شنیدن به آنها نمی دهد.
اما سوال اینجاست که چرا نقض حقوق بشر در افغانستان همیشه مدعی دارد و داشته است و صدای آمریکایی ها و روس ها را بلند می کند اما قتل عام میانمار به سکوت برگزار می شود، چرا قساوت طالب ها تیتر یک روزنامه ها و خبر گزاری های جهان می شود و برمه در پستوی اتاق های خبری نهان می گردد.
می گویند برای پیدا کردن قدرت و فساد رد پول را بگیرید ، ثروت هم می تواند سعادت به همراه داشته باشد و هم می تواند شقاوت ارزانی ملک و ملک کند، مدیری با داشتن بودجه کلان استان را آباد می کند و مدیر دیگر به دلیل داشتن همان میزان بیت المال سر از بازداشتگاه ها در می آورد، موضوع افغان و برمه ای ها هم دقیقا همین موضوع ثروت ملی است، میانمار یکی از فقیر ترین کشورهای جهان از نظر منابع رو زمینی و زیر زمینی است و در مناسبات اقتصادی و سیاسی جهان چندان نقشی ندارد اما همسایه ی شرقی ما کشوری است غنی که روز به روز نیاز به منابع این کشور در مالک توسعه یافته بیشتر و بیشتر می شود و حضور نظامی و غیر نظامی انها هم بیش از پیش احساس می شود.
داستان های قدیمی از وجود معادن فراوان طلا در افغانستان می گفت که نقشه معادن رسمی روسیه منتشر شده به سال ۲۰۱۵ که در سال ۱۹۶۷ نقشه برداری شده بود وجود ذخایر بزرگ طلا در منطقه بدخشان را تایید می کند و داستان های قدیمی مردم منطقه را صحه گذاشت، در کنار معادن نفت ، طلا و تنتلوم این کشور معادن لیتیم منحصر به کشورش دارد که بازارهای الکترونیک دنیا چشم به آن معادن دارند و مایکروسافت و اپل و موتورلا و ….. دیگر مستاجران دره سیلیکون آینده صنعت موبایل و لپ تاب را وابسته به این معادن و منابع می دانند.
اما میانمار نه طلای قابل توجهی دارد و نه دیگر منابع کشف شده ای که بتوان حقوق بشر را دستاویزی برای حضور در این کشور و استعمار آن منابع قرار داد و نه موقعیت استراتژیکی خاصی دارد تا کشورهای بزرگتر کشتی های جنگی به منطقه گسیل کنند، این کشور تنها یک شانس دارد و آنهم فشار مجامع بین المللی به سازمان های مدعی جهانی است تا قوانین نرم بین المللی را کمی سخت تر اعمال کنند تا از کشتار مردم بی گناه جلوگیری شود تا محکومیت های تکراری و بیانیه های تکراری تر که هیج سودی برای کودکان بی گناه میانماری ندارد.
به نظر می رسد حقوق بشر هم مانند بحث های محیط زیستی بیش از آنکه یک باور درونی باشد یک ژست روشنفکری یا نوع دوستی است ، زیرا همانگونه که با فعال شدن سمن های زیست محیطی تغییر مثبت چندانی در زیست بوم ما ایجاد نشده است سازمان های حقوق بشری هم کارنامه ی موفقی از خود به جا نگذاشته اند و در برخی موارد هم تبدیل به توجیه گر فعالیت های ضد حقوق بشری دولت های مستقر شده اند.
گیل خبر: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.
عادت کرده بودیم اخبار نقض حقوق بشر را از همسایه شرقی خودمان بشنویم که «طالبان» چگونه دختران را از تحصیل باز می داشتند، امکنه و ابنیه تاریخی را منهدم می کردند و انسانیت را در برداشت متهجرانه خود از اسلام محدود کرده بودند اما این روزها فاجعه مهمان کشوری در آسیای جنوب شرقی است که حقوق بشر را به بشری خلاصه کرده اند و فقط همان میزان از حقوق را آنهم برای عده ای دیگر می بینند و بشریتی که قربانی کف دریا شده اند و انسانیتی که به آتش کشیده شده است به جای ربودن خواب از چشم مدعیان حقوق بشر، لالایی خواب آوری شده است که فقط صدای خر و پف آن برای مسلمانان میانمار مانده که آن هم دیگر اجل،اجازه شنیدن به آنها نمی دهد.
اما سوال اینجاست که چرا نقض حقوق بشر در افغانستان همیشه مدعی دارد و داشته است و صدای آمریکایی ها و روس ها را بلند می کند اما قتل عام میانمار به سکوت برگزار می شود، چرا قساوت طالب ها تیتر یک روزنامه ها و خبر گزاری های جهان می شود و برمه در پستوی اتاق های خبری نهان می گردد.
می گویند برای پیدا کردن قدرت و فساد رد پول را بگیرید ، ثروت هم می تواند سعادت به همراه داشته باشد و هم می تواند شقاوت ارزانی ملک و ملک کند، مدیری با داشتن بودجه کلان استان را آباد می کند و مدیر دیگر به دلیل داشتن همان میزان بیت المال سر از بازداشتگاه ها در می آورد، موضوع افغان و برمه ای ها هم دقیقا همین موضوع ثروت ملی است، میانمار یکی از فقیر ترین کشورهای جهان از نظر منابع رو زمینی و زیر زمینی است و در مناسبات اقتصادی و سیاسی جهان چندان نقشی ندارد اما همسایه ی شرقی ما کشوری است غنی که روز به روز نیاز به منابع این کشور در مالک توسعه یافته بیشتر و بیشتر می شود و حضور نظامی و غیر نظامی انها هم بیش از پیش احساس می شود.
داستان های قدیمی از وجود معادن فراوان طلا در افغانستان می گفت که نقشه معادن رسمی روسیه منتشر شده به سال ۲۰۱۵ که در سال ۱۹۶۷ نقشه برداری شده بود وجود ذخایر بزرگ طلا در منطقه بدخشان را تایید می کند و داستان های قدیمی مردم منطقه را صحه گذاشت، در کنار معادن نفت ، طلا و تنتلوم این کشور معادن لیتیم منحصر به کشورش دارد که بازارهای الکترونیک دنیا چشم به آن معادن دارند و مایکروسافت و اپل و موتورلا و ….. دیگر مستاجران دره سیلیکون آینده صنعت موبایل و لپ تاب را وابسته به این معادن و منابع می دانند.
اما میانمار نه طلای قابل توجهی دارد و نه دیگر منابع کشف شده ای که بتوان حقوق بشر را دستاویزی برای حضور در این کشور و استعمار آن منابع قرار داد و نه موقعیت استراتژیکی خاصی دارد تا کشورهای بزرگتر کشتی های جنگی به منطقه گسیل کنند، این کشور تنها یک شانس دارد و آنهم فشار مجامع بین المللی به سازمان های مدعی جهانی است تا قوانین نرم بین المللی را کمی سخت تر اعمال کنند تا از کشتار مردم بی گناه جلوگیری شود تا محکومیت های تکراری و بیانیه های تکراری تر که هیج سودی برای کودکان بی گناه میانماری ندارد.
به نظر می رسد حقوق بشر هم مانند بحث های محیط زیستی بیش از آنکه یک باور درونی باشد یک ژست روشنفکری یا نوع دوستی است ، زیرا همانگونه که با فعال شدن سمن های زیست محیطی تغییر مثبت چندانی در زیست بوم ما ایجاد نشده است سازمان های حقوق بشری هم کارنامه ی موفقی از خود به جا نگذاشته اند و در برخی موارد هم تبدیل به توجیه گر فعالیت های ضد حقوق بشری دولت های مستقر شده اند.
گیل خبر: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.
همرسانی کنید:
نظر شما: