۱۳۹۳/۰۸/۰۸ ۱۶:۴۴
گیل خبر/با رای عدم اعتماد مجلس شورای اسلامی به وزیر پیشنهادی رییس جمهوری اینک برای اندک نیروهای سیاسی خوشبین، جای تردیدی باقی نمی ماند که در روابط دولت و مجلس سکته یی ایجاد شده است.
در این میان رییس جمهور تلاش فراوانی کرد تا با عدول از ایده آل های خود و تن دادن به برخی از خواسته ها، تا آنجایی که می تواند با اعتدال و میانه روی و البته با حفظ پرنسیپ خویش به عنوان رییس جمهور پیروز انتخابات، به جایی نیل کند که هم بر آرای خود باقی بماند و هم وزیر پیشنهادی، موفق به کسب رای اعتماد شود. اما چنین امری رخ نداد. روحانی که با شعار تدبیر و امید روی کار آمده است اینک به آهستگی در می یابد که تعامل یک سویه چقدر می تواند هزینه ساز باشد. این اقدام مجلس در طول تاریخ مبارزات سیاسی پارلمانی در تاریخ جمهوری اسلامی کم سابقه است. اینک طرفین نه به سر نقطه اول بلکه به وضعیتی متشنج بازگشته اند. روحانی نشان داده است که نه سکوت نجیبانه خاتمی را الگو قرار می دهد و نه مانند احمدی نژاد تخت گاز می رود. اما تلاش کرده تا نشان دهد چیزی میان آن دو است. هم تعامل می کند و هم به وقتش از ادبیات خاص بهره می برد.
اینک حسن روحانی این واقعیت را درمی یابد که مشکل نمایندگان آن طور که ادعا می کنند داستان انتخابات ۸۸ نیست. چون آنها در سال های اخیر بارها ادعا کرده بودند که عوامل و عناصر درگیر در این ماجرا دیگر موید هیچ توان و حرکتی نیستند. پس اگر این نظر را باور کنند، تمرکز بر ماجرای انتخابات ۸۸ تنها یک بهانه برای در فشار قرار دادن رییس جمهور منتخب است. از سوی دیگر بهتر است این حقیقت را نیز در نظر داشته باشیم که نمایندگان مجلسی که در سال آینده به پیشواز انتخابات مجلس شورای اسلامی می روند چرا با دولتی که برآمده از افکار عمومی است، مخالفت می کنند؟ آیا آنها نگران رویکرد موکلان خود در مناطق انتخاباتی نیستند؟ آیا این نگرانی نباید وجود داشته باشد که نمایندگان دور بعدی مجلس با تکیه بر یک روال تاریخی باید از طرفداران دولت باشند؟ اگر چنین است چرا این نمایندگان هر چه از دوران نمایندگی شان می گذرد منتقد تر می شوند؟ پاسخ جامع به این پرسش ها در این مجال نمی گنجد اما به صورت عمومی می توان به این نکته تامل داشت که شاید آنها مطمئن هستند صحنه منازعات انتخاباتی آینده به گونه یی خواهد بود که آنها چندان احساس خطر نخواهند کرد! اینکه شطرنج انتخابات به گونه یی رقم خواهد خورد که نه تنها همراهی با افکارعمومی شرط نخواهد بود بلکه مخالفت بنیادی با دولت روحانی کلید پیروزی آنها خواهد بود. اینک روحانی باید تصمیم مهم و کلیدی خود را بگیرد. اینکه با دادن این حجم از امتیازات به رقیب شکست خورده نه تنها دستاوردی در حوزه های داخلی نداشته، بلکه گویا رقیبان وی خود را برای جابه جایی های بزرگ تری آماده می کنند.
دولت روحانی هر چه در بیرون از مرزها با قدرت، برنامه های خود را به پیش می برد در عرصه داخلی تنها موجبات نگرانی همراهان و هواخواهان خود را فراهم می آورد. وی و مردانش در فردای پس از انتخابات با انتخاب استانداران و مدیران میانی خود که عموماا از محافظه کاران بودند در تلاش بود تا افکار خود را با بازوی محافظه کاران عملی سازد. رفتار مجلس نشان داد که گویا رییس جمهور در این امر نیازمند بازنگری است. زیرا آن چیزهایی را که از دست می دهد تناسبی با چیزهایی که به دست می آورد، ندارد. با این همه بخش عمده نگرانی ها به انتخابات مجلس معطوف می شود. شاید این تلنگری باشد بر باور برخی از مشاوران رییس جمهور که با زمزمه های خود در تلاش بودند این گونه القا کنند که اگر دولت سفره خود را از حامیان اصلی سیاسی و اجتماعی خود جدا کند قادر خواهد بود چینشی متناسب با خواسته های دولت اعتدال و امید اعمال کند. خطای استراتژیک و تعیین کننده یی که جریمه اش تنها می تواند شکست های پی در پی در انتخابات مجلس و البته سال ۹۶ باشد.
پایگاه گیل خبر: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.
