اختصاصی گیل خبر/ سامان بدر: دیروز که در شنیده های گیل خبر درباره فعالیت آذری زبان های مقیم رشت و ارائه لیست واحد از سوی آنان در انتخابات شوراها منتشر شد یکی از اعضای مجمع آذری زبان های گیلان نیز با تایید چنین لیستی حضور دو نفر از آن ها را تکذیب کرد. فارغ از تکذیب صورت گرفته آن چه مشهود است این است که در انتخابات آتی قطعا با لیستی قومی روبه رو خواهیم بود که مهم ترین و تنها شاخصه آن آذری زبان بودن خواهد بود. ولی سوالی که یک لیست قومی به ذهن متبادر می کند این است که ایا ارائه چنین لیستی ترس و و اضطراب قومی در شهر ایجاد نمی کند؟ وقتی افرادی لیست 11 یازده نفره خود را با شاخصه اقلیتی از هم زبانان آذری می بندند و برای جناح سیاسی، تخصص و شایستگی اهمیتی قائل نمی شوند بدین معنا است که در نظر دارند یازده نفر از این اقلیت های قومی را وارد نهادی کنند که اکثریت آن از یک زبان دیگر هستند. تصورش را بکنید در این شورا عده دیگری لیست آذری، تالشی،فومنی، لاهیجانی و یا حتی تهرانی ببندند ، دیگر چه بر سر این شورا خواهد آمد که به جایگاه قومی و قبیله ای تبدیل شده است. آیا ما کشوری شبیه یمن و یا لبنان هستیم که قومیت ها و مذاهب ما در هر محله متفاوت است ؟ سوال دیگر این است که در رشت لیستی به نام لیست رشتی ها داریم که لیست آذری ها داشته باشیم؟ در کدامین کشور پیشرفته لیست تفکیک جنسیتی، قومیتی و یا نژادی وجود دارد که چنین مشخصه ای وارد لیست های انتخاباتی ما شده است. اصل بر این است که لیست های انتخاباتی دارای افرادی باشد که نزدیک ترین افراد از نظر فکری را در کنار یکدیگر گرد هم آورد اما آیا همزبانی مشخصه بارزی برای همفکری است؟ چگونه است که همیشه سیاسیون را از حضور در انتخابات شوراهای شهر برحذر می دانیم و سیاسی کاری را منافات با مدیریت شهری می خوانیم اما از قوم گرایی در انتخابات نباید حرفی بزنیم. آیا خطر این که اصلاح طلبان یا اصولگرایان کلیت شورا را در اختیار بگیرند از کسانی که با دغدغه های قومی آن را تحت کنترل خود در بیاورند بیشتر است؟ آیا به این فکر نکرده ایم کسانی که در شهر رشت لیست آذری می بندند مستقیم یا غیر مستقیم می گویند که در شهر همه اعضای شورا باید آذری باشند و جایی برای دیگران نیست؟! آیا نباید چنین خطری را گوشزد کرد و نسبت به عواقب آن هشدار داد؟ تعدد قومیت ها در گیلان هیچگاه باعث بحران عمیقی در استان نشده است و در طول تاریخ نیز نزاع قومیتی به جزء موارد اندکی چون مسابقات فوتبال کمتر دیده شده است ، آذری زبان های خونگرم مقیم رشت مردمی محصور در یک منطقه خاص در این شهر نیستند که همه مشکلات یکسانی داشته باشند. آن ها همان جایی زندگی می کنند که کمی آن سوتر همسایه آن ها با زبان گیلکی صحبت می کند. پس از این جهت چگونه می توانیم بر تمایز قومیتی در این شهر تاکید کنیم. اگر قرار است رای آذری ها تنها نردبانی برای بالا آمدن عده ای خاص باشد آن موضوع جدایی است، حتی معرفی چند چهره متفاوت از اقوام مختلف نیز دارای اشکال نمی باشد. ولی تلاش برای بدست آوردن اکثریت یک نهاد اجتماعی با داشتن برچسپ اقلیت قومی امری نیست که به سادگی از آن گذشت.