اختصاصی گیل خبر/ در حالی که مدیرکل سیاسی و انتخابات استانداری گیلان روز پنجشنبه از تعامل و تلاش برای حضور همه گروه های سیاسی در بدنه مدیریتی جامعه حمایت کرده بود و بیان داشته بود که درب اتاق وی برای همه گروه های سیاسی باز است، اما به نظر می رسد طیف انحصارطلبی که در انتخابات گذشته نتوانسته در جلب افکار عمومی موفق بیرون بیاید در مقابل این اظهارات قرار گرفته و هرگونه تعامل و همکاری گروه های سیاسی را فریبنده و غلط می خواند. آن هم در حالی که مقام معظم رهبری در سخنان اخیرشان به شدت هرگونه دوقطبی سازی در فضای جامعه را نادرست خوانده اند، با این سخنان تلاش بعضی نیروهای تندرو و افراطی بر جلوگیری از همگرایی و تعامل بر چه منطقی استوار است که اینچنین مقابل سخنان وحدت طلبانه یک مسئول دولتی می ایستند؟ علی اکبر پواوزان روز پنجشنبه در جمعه حامیان دولت و اصلاح طلبان در حالی سخنرانی کرد که خود وی نیز انتظار داشت در آن جمع نمایندگان اصولگرا نیز حضور داشته باشند، اما پوراوزان در آن جلسه تاکید کرد: بنده به تناسب این موضوع با این کار نیز صحبت های خود را عمومی تر و متناسب با شان جلسه بیان می کنم. تاکید اصلی مدیرکل سیاسی و انتخابات استانداری گیلان در این جلسه نیز همین تلاش بر ایجاد تعامل و گفت و گو بین جریانات سیاسی بود. وی با تاکید بر این که «اصولگرایی، اصلاح طلبی و اعتدال گرایی »ریشه در اسلام دارند «شهادت، ایثارگری و دیانت» را برای همه این جریان ها دانست و گفت «حاکمیت های دینی و اصول اخلاقی» جزو طبع همه این جریان های سیاسی است. آن چه وی گفت فارغ از هر گونه دسته بندی های سیاسی چیزی نیست که فارغ از منش و مرام حاکمیت جمهوری اسلامی باشد ، همان تاکیداتی است که بارها رهبران انقلاب اسلامی نیز بر آن تاکید کردند که دعواهای سیاسی وجود دو جناح اصلاح طلب و اصولگرا لازمه وحدت در کشور است. تاکید بر توجه به احزاب ، ساماندهی انتخابات و گذار به تشکیلاتی شدن و حزبی شدن نیز موردی است که به واقع نیاز امروز سیستم سیاسی حاکمیت است. در واقع تا هنگامی که احزاب نتوانند در سیستم اصلی کشور تصمیم گیرنده باشند فردگرایی و قبیله گرایی ارجحیت پیدا می کنند و همین موضوعی می شود که در بسیاری از انتخابات ها و مجالس گذشته مشاهده می کنیم. اما این که یک مدیر دولتی می گوید «درب اتاقش به روی همه احزاب باز است» آیا این زنگ خطر باید محسوب شود؟ چگونه است که ما به احزابمان مجوز قانونی فعالیت می دهیم ولی آن ها را  به احزاب  خوب و بد  تقسیم کرده و معتقد می شویم که باید عده ای را از خود برانیم. وقتی عده ای خود را مصداق کامل اسلامیت و جمهوریت می دانند مشخص است که در این وضعیت انحصارطلبی ایجاد می شود و حتی دولتی که با رای مردم و با شیوه متفاوت بر سر کار آمده را بر نمی تابند.چرا نباید احزاب قانونی کشور با مدیران دولتی ما فعالیت و گفت و گو کنند؟ چرا باید مسیر بستن منفذ فعالیت گروه های سیاسی را در دستور کار قرار دهیم و به اندیشه ها و حرف های نو بی اعتنایی کنیم؟ در سخنان مدیرکل سیاسی انتخابات استانداری درباره فرق یک سیاسی با نظامی نیز سخن به میان آورده شده بود. سخنانی که ما را یاد همان جمله «من حقوقدان هستم و سرهنگ نیستم» رئیس جمهور می اندازد که با استقبال آحاد جامعه روبه رو شده بود و وی را از کاندیداهای دیگر متمایز کرده بود. این که نظامیان عزیز و جان برکف ما وارد حیطه سیاست می شوند امری است که بسیاری بر آن تاکید دارند و بسیاری از سیاستمداران ما نیز از مبارزان هشت سال دفاع مقدس هستند که بعد از جنگ وارد جهادسازندگی و سیاست شدند. اما صد البته مشخص است که مبانی سیاسی با مبانی نظامی در تضاد با یکدیگر قرار دارد و تهدید سیاسی نیز با زبان امنیتی گفته نمی شود. به نظر می رسد تلاش برای نشنیدن سخنان متفاوت با عده ای آن چنان سنگین آمده که حتی کوچکترین تفاوتی را بر نمی تابند. کاش بعضی به جای تهدید و درخواست های نابجا بتوانند کمی در بطن جامعه حضور داشته و خود را همگام و همراه با آن بدانند که این مسیر تلاش برای همگرایی و شنیدن صداهای مختلف راهی است که در بدنه جامعه مورد حمایت قرار گرفته و مسیر برگشتی ندارد.