اختصاصی گیل خبر/ سامان بدر: برای دهه پنجاه و شصت ما که نوستالژی به نوعی از نان شب هم واجب تر است تفاوت های مدارس امروزی با گذشته بخش مهمی از خاطرات آن ها را در بر می گیرد. خاطرات چیزی جزء تراژدی های دردناک نیست که در دوران گذار مدارس به دانش آموزان تحمیل شده است و در برهه فعلی به جایی رسیده که تفاوت اساسی با گذشته خود دارد. دیگر خبری از آن نیست که کودکی مشق همکلاسی خودش را در روستای دیگر بنویسد و به دنبال خانه دوست برود تا از تنبیه معلم در امان باشد. هرچند هنوز مدارسی پیدا می شوند که با چراغ نفتی قرار است گرم شود و حتی به تازگی کشف شده است که بعضی مدارس ما در مکان اسطبل گاو و اسب تعبیه شده است. این تلخی ها برخلاف گذشته در اکثریت قرار ندارد و فرصتی برای تفاوت های نسل ها را ایجاد کرده است. آن چه از مدارس نسل گذشته به یاد مانده  6 روز هفته را به یاد می آورد که دقایقی تاخیر با برخوردهای سخت گیرانه ناظم مدرسه همراه بود . امروز دیگر در مدارس ابتدایی خبری از نمره دهی نیست، کلاس ها کوتاه تر شده و فرصت ها بهتر، دیگر خبری از دهقان فداکار و کوکب خانم و پتروس فداکار هم نیست.(هرچند به مانند گذشته بخشی از واقعیت ها و شخصیت ها  به مانند همه دوران از تاریخ حذف شده اند یا طور دیگری جلوه داده شدند). بسیاری از دانش آموزان در روز اول با چوب معلم درس خودشان را شروع کرده اند و هنوز صدای تنبیه معلم به خاطر ندانستن جدول ضرب در گوش همه می پیچد، معلم های امروزی حتی اسمشان هم با گذشته تفاوت کرده و امروز بعضی معلم ها را اسامی کوچک نازی جون و سوسن جون صدا زده می شوند. این ها که البته برای نسل قبل از دهه شصت و پنجاه چیزی نیست. نسل قبل از ما هم اگر پای خاطراتشان بنشینید از رفتن داخل آب برای رفتن به آن سوی رودخانه خبر می دهند یا  برادرها مجبور بودند خواهرهایشان را کول کنند. این خاطرات نوستالژیک  و تراژدیهای تلخ و شیرین  از آن سو گفته نمی شود که نسل امروز به وضعیت فعلی خود غبطه بخورند و یا مشکل چندانی وجود ندارد. نسل جدید استعدادهای خاص خودش را دارد که در نوع خود برای گذشتگان حسرت آور است. چه بسا در آینده نیز آن ها به نسل آینده گذشته خود را امکانات کمتر  یادآوری کنند. آن چه تنها کمی مورد شک و تردید قرار گرفته این است که باور و دغدغه های نسل جدید چگونه می تواند در تلاطم سنگین بحران های بزرگی که در جامعه بوجود می آید شکل مسئولیت سازی بگیرد. این که نسل آینده کم حافظگی  تاریخی را از گذشته خود برداشت کنند به جایی خواهد  رسید که هیچگاه از نوستالژی های ما یاد نخواهد شد.