گیل خبر/ عماد واسع برای نوشتن از تیمی باید دست به قلم شد که گویی یکی از میراثهای آبا اجدادی ماست که سینه به سینه به ما رسیده است، تیمی که نامش بر گرفته از رودی ست که حیات را به صدباره در این سرای زندگی یادآور می شود، سپیدرود رشت، تیمی پر از خاطره تلخ و شیرین و نوعی معرفی هویت برای آنهایی که می خواهند بیش از پیش ما را بشناسند. و حالا روزهای کمی تا شروع لیگ دسته اول فوتبال مانده، جایی که سپیدرود رشت باید در خانه قدیمی اش که با این رده عجین شده بود بار دیگر برای خودش اعتبار گذشته را دست و پا کند، تیمی که مشتاقانش در این روزها دل توی دلشان نیست، تا بر روی سکوهای ورزشگاه پیر عضدی نام مقدس سپیدرود را در فضا طنین انداز کنند. سپیدرود بعد از هفت، هشت سال بار دیگر پس از پستی و بلندی های سریالی فوتبالی اش بار دیگر توانست از سیاه چاله لیگ دسته دوم رخت بر بندد تا نگاهها بیشتر از هر موقعی دیگر معطوف به این ریشه دار باشگاه قدیمی فوتبال گیلان و ایران اندوخته شود و ما سرمست تر از هر وقت دیگری لحظه شماری می کنیم برای دیدن و میدان داری این زیبای بی بدیل! روزهایی که خوب می دانیم باز هم پر از غم و شادی، چنان مثل گذشته که با یک تیم عقبه دار گره خورده است، شاید در این روزها دوست داشته باشیم، مثل همان تماشاگر نماها از ظن از نوک دماغ بینی دیدگان و خوش خیالهای بی غم، خودمان را با گلویمان خیرات کنیم، برایش هورا بکشیم، وقتی توپ را از خط دروازه حریف می گذرانند، در پوست خود نگنجیم و یادمان برود ما با چه غم هایی شب را روز یا روز را شب در این روزمرگی های زندگی می کنیم، این سپیدرود اگر نبود، شاید تا حالا سر به صحرا گذاشته بودیم، وقتی آدمها را توی ورزشگاه کنار هم نمی شناسیم و می نشاند، پیرمردهایی که زودتر از هر جوانی روی سکو نشسته اند، و زودتر از هر جوانی با تشویق این تیم به وجد می آیند، باید با این تیم و برای تیم زندگی کرده باشی، تا بفهمی بیراه نگفته ایم یکی از پناه دهنده های ما در بحران احساس و عاشقی درون آدمی می تواند همین تیم باشد، وقتی کسی نه اشک را خواهد دید، نه به تو خرده می گیرد، چون همگی می دانند، معشوقت در جذب عاشقش، یک عمر سنگ تمام گذاشته است. پایگاه گیل خبر: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.