در برنامه این هفته نود، وقتی بحث به بازی استقلال و راه آهن رسید، عادل فردوسی پور یکی از همان احکام کلی و خاص خودش را صادر کرد. مجری نود گفت: «به نظرم محسن فروزان کارما پس داد. او در بازی قبلی با مهدی رحمتی دست نداد و رفتار بدی داشت، اما در این بازی خدا کاری کرد که یک گل بد بخورد و تیمش بازی را ببازد.» اینکه عادل در مورد یک بازی و یک بازیکن خاص چنین طرز تفکری دارد به خودی خود چندان مهم نیست، اهمیت موضوع از جایی ناشی می شود که خیلی ها به عدالت در فوتبال عقیده دارند و تلاش می کنند رد پای اراده مافوق بشر را در معادلات این رشته ورزشی پیدا کنند. غافل از اینکه فوتبال، دار مکافات نیست و هیچوقت هم قرار نبوده باشد. شاید نمونه هایی از رستگاری یا نگونبختی اهالی فوتبال را دیده باشیم که در ذهن ما به مفهوم «عدالت» نزدیک تر بوده اند، اما مسلما ده ها برابر بیشتر آن مواردی را سراغ داریم که فرسنگ ها دور از انصاف رخ داده اند و با هیچ معیاری نمی توانسته اند عادلانه قلمداد شوند.

ژوزه مورینیو در آغاز فصل دوم مربیگری اش در رئال مادرید، انگشتش را توی چشم تیتو ویلانوای مظلوم و موقر فرو کرد، اما در پایان همان فصل موفق شد با رئال به مقام قهرمانی لالیگا دست پیدا کند و حتی با کسب 100امتیاز یک رکورد تاریخی در این باشگاه به ثبت برساند. او بعدتر ظرف چهار روز، دو بار بارسلونای تیتو را شکست داد تا روشن شود حداقل برای فوتبال، «کارما» افسانه ای بیش نیست. در همین فوتبال خودمان، تنها نمونه ای مثل مهدی مهدوی کیا کافی است تا روی همه فرضیات و نظریات مربوط به «عدالت محوری» خط بطلان بکشد. او طبق قول و قراری که از یک دهه قبل از بازنشستگی اش گذاشته بود، سال آخر فوتبالش به پرسپولیس برگشت تا در اوج شکوه و عزت کفش هایش را بیاویزد. با این وجود در ایران هر بلایی که فکرش را بکنید سر او آمد؛ ناسزاوارانه نیمکت نشین و سکونشین شد، در تلویزیون اشک ریخت و به پاس همه همراهی ها و همدلی هایش با پرسپولیس در جام حذفی آن فصل، بازنده بزرگ یک فینال یکصد هزارنفری لقب گرفت. تصاویر مربوط به خداحافظی غم انگیز کیا در آن غروب جمعه تلخ، هرگز از حافظه هواداران پاک نخواهد شد و طعنه آمیز اینکه یحیی گل محمدی همین امروز یکی از موفق ترین و مقبول ترین مربیان فوتبال ایران به شمار می آید!

از این مثال ها هزار تای دیگر هم می شود زد. می شود اسم همه بدمن های رستگار و البته قهرمانان بدفرجام را فهرست کرد و مروت روزگار را به خاطر رقم زدن چنین احکامی به چالش کشید. اینکه در فوتبال در پی فرشته عدالت باشیم، یک شوخی خطرناک بیشتر نیست. فوتبال صرفا یک «بازی» بی رحم است که قواعد و قوانین خاص خودش را دارد؛ نه می شود به آن نگاه فلسفی داشت و نه قرار است یک اسکلت محکم برای تئوری پردازان و نظریه بافان باشد. خبر خوبی نیست، اما اگر در فوتبال دنبال «خدا» باشیم، احتمال بیشتری وجود دارد که به «شیطان» برسیم!

* هفته نامه تماشاگران امروز

پایگاه گیل خبر: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.