گیل خبر/ سعید فرج پور تمام تلاش اصلاح طلبان این روزها این است  که در جامعه تبیین نمایند:(( گفتمان اصلاح طلبی گفتمانی است اصیل که ذیل گفتمان  انقلاب اسلامی دسته بندی می شود)) و جریان مقابل نیز تمام تلاش خود را برای نفی این اصل انجام داده است و با الصاق نمودن انواع آویزه های جعلی سعی  در بیرون نهادن گفتمان اصلاح طلبی از گفتمان فراگیر انقلاب دارد.اصلاح طلبان بنا دارند از وجه تئوریک اثبات کنند که اتفاقا این گفتمان اصلاح طلبی است که ریشه های انقلاب سال ۵۷ را شکل داده است و اصولا حرکت اولیه انقلاب  و رهبری آن با چنین رویکرد ی شکل گرفته و بعد ها فربه تر شده  و به پیرزی ۲۲ بهمن ۵۷ انجامیده است.آنها سپهر زبانی خود را بیش از سایر گفتمان ها عامل تامین منافع عمومی می دانند و معتقدند استخدام واژه ها و ترکیب بندی آنها ذیل این گفتمان به گونه ای است که علاوه بر انتشار اهداف اولیه انقلاب  در سطح جهان می تواند توفیق بیشتری  نسبت به سایر گفتمان ها در جلب  و جذب نسل های سوم انقلاب و پس از آن  داشته باشد.سطح مخاطبان این گفتمان و ترکیب بندی لایه های اجتماعی ذیل آن خود حاکی از آن است که این جریان،جریانی است ریشه دار که علاوه بر سایه گستران خود بر ذهن عده ای تئوریسین و روشنفکر،سایه اش بر قلب بسیارانی از مردم مان گسترده شده و هم از این رو تعداد زیادی از افراد جامعه با برگزیدن این سبک از اندیشه سبک زندگی خود را آراسته اند. ۲-شکی نیست که حوادث دو دهه اخیر تاریخ سیاسی کشورمان شرایط متفاوتی را برای گفتمان اصلاح طلبی در داخل قدرت رقم زده است.این حوادث به گونه ای پیش رفته که اعتماد حاکمیت به گفتمان اصلاح طلبی را به عنوان یکی از گفتمان های ذیل انقلاب مخدوش ساخته و به نوعی پرهیز از پذیرش آن در هسته ی مرکزی قدرت انجامیده است.اصلاح طلبان هم اکنون می بایست علاوه بر تلاش نفسگیر سیاسی  برای مجاب نمودن لایه های ((کمتر معتقد)) به گفتمان حاکمیت به حضور در عرصه سیاست ورزی کشور،(تبدیل معاند به مخالف و تبدبل مخالف به موافق) برادری خود را نیز به به گفتمان حاکم اثبات نمایند تا متاعی که مقرر است اصلاح گردد اصولا در اختیارشان قرار گیرد .این شرایط خطیر هر لحظه انرژی فراوانی از کنشگران اصلاح طلب گرفته و تلاش دوسویه این گفتمان اگر با هم افزایی تمامی ملتزمان به آن نباشد می تواند فضا را بسیار از آنچه که هست سخت تر نماید. ۳ – یکی از آسیبهایی که امروز گفتمان اصلاح طلبی را بشدت می آزارد پرهیز بخشهایی از اصلاح طلبان!از انتساب به این گفتمان است.این مهم بخصوص در پروژه هایی چون انتخابات پیش رو رخ نموده و با برساختن چارچوبی از عقلانیت  به بسط این تئوری می پردازد که می بایست عملگرایانه به فتح کرسی های مجلس اندیشید و لزومی ندارد با توجه به هدفی که ترسیم شده است بیش از پیش خود را در معرض انواع خطرات ناشی از پیوستن به این گفتمان قرار داد.خطراتی که این گروه از کنشگران به آن اشاره دارند احتمالی است که بواسطه وصل بودن به گفتمان اصلاح طلبی ممکن است از سوی ارگان های ناظر بر انتخابات به رد صلاحیت و یا هر فرایند دیگری ختم گردد و آنها را از ماندن در عرصه رقابت بازدارد این  بسته بندی تئوریک که به نظر بسیار شیک نیز می رسد و خود را بیش از هر چیز به مدال عملگرایی مفتخر می سازد باید پاسخگوی چند سوال بسیار مهم باشد.سوالاتی که در حوزه عمومی جامعه بی تابی می کنند تا به  پاسخی در خور آراسته گردند.سوالاتی که تاریخ اصلاح طلبی می بایست سالها پیش به زیور پاسخ آن آراسته می شد تا در آینده پیش رو  هر آینه به شکلی و نحوی سر برنیاورده و ساحت فراگیر این گفتمان را پریشیده نسازد. الف- اگر بپذیریم که عملگرایان! نتیجه ای مانند کرسیهای مجلس را نظاره رفته اند که البته هدف ارزشمندی است و برای نیل به آن  حاضرند به گفتمانی که خود روزی آن را نمایندگی می کردند یا می کنند بی مهری ورزیده و علی الحساب (لابد تا تایید صلاحیت ها) از آن تبری بجویند اصل معروف«هدف وسیله را توجیه می نماید»را برنگزیده اند؟وآیا این اصل هیچگاه در گفتمان سیاسی اصلاحات جایگاهی داشته است؟ ب- اگر از منظر آنان اتصاف به جریان فکری اصلاح طلبی نمی تواند و نباید عاملی برای رد صلاحیت ها و بی مهری های احتمالی دستگاههای  ناظر باشد چرا به این اندیشه سلیم پایبند نمی مانند؟ ج- آیا این پرهیز که دوستان از خود نشان می دهند تا کرسی های مجلس را در دسترس تر ببینند خود مشغول تئوریزه کردن و اصالت بخشیدن به رد صلاحیت های دستگاههای ناظر نیست که ممکن است کسانی را صرف اصلاح طلب بودن رد صلاحیت نمایند؟ د- آیا از کسانی که دلیری ندارند تا بگویند اصلاح طلبند بعد ها می توان  انتظار عملی اصلاح طلبانه داشت؟ ه- آیا جریان اجتماعی و مدنی اصلاح طلبی را در دست داشتن کرسی های مجلس زنده نگاه داشته  یا باورمند بودن و پا یبند بودن مراجع و نمایندگان این گفتمان به سپهر اندیشه ی آن؟ چنانچه کلام حضرت امیر(س)را بپذیریم که((آنچه برخود می پسندی بر دیگران نیز بپسند))،این رهیافت موخر را باید بتوان به دیگر اصلاح طلبان نیز پیشنهاد نمود تا با اتخاذ این رویکرد عقلانی! و رونمودن به عمل گرایی، مستعمل گرایی(ازنگاه ایشان البته لزومی ندارد تا فریاد اصلاح طلبی سردهیم چون رهیافتی مسعمل و غیر عقلانیست) را کنار نهند،آنوقت چه کسی و کسانی در این شرایط حساس بیرق اصلاح طلبی را در دست گرفته و حوزه ی عمومی جامعه را ذیل این بیرق فرا بخوانند؟مگر اینکه عملگرایان موخر بر این باشند که عده ای در این صراط ذبح شوند تا آنان با عبور از روی مذبوحان به توفیق خویش دست یابند.معاذالله. پایگاه گیل خبر: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.