عادل فردوسی پور و تاثیرپذیری از جامعه

 در نظر بگیرید همین گزارشگر زمانی منتقد برانکو بود و بعد معتقد بود در حق وی اجحاف شده است. زمانی هم مخالف مایلی کهن بود و بعد خود هم اعتراف هم کرد که کمی تند رفته است. نمونه هایی از این دست زیاد است.  همه این مخالفت ها به خاطر آن بود که نوعی اجماع عمومی در جامعه علیه یا له افراد وجود داشت و این گزارشگر باهوش هم از آن خبر داشت و با آن حرکت کرد. حالا هم که همگام با همه در مخالفت با کادر فنی تیم امید از هیچ کوششی فروگذار نمی کند. البته تاثیرگذاری نود در جامعه قابل کتمان نیست  ولی دلیل اصلی آن محبوبیت زایدالوصف وی ویا منطق برنامه اش نیست نوعی تاثیرپذیری فردوسی پور  نیز از جامعه است. جامعه ای که زود واکنش نشان می دهد و به مرور زمان فراموش می کند. فردوسی پور هم از این خصوصیت اجتماعی عمومی بدور نیست. تصور کنید در حالی که ملت در حال حمله به سرمربی تیم امید هستند از یک طرف دیگر  فروسی پور هم آتش توپخانه را شعله ور تر می کند. حسین فرکی را اکنون یک مربی موفق می دانند اما ما یادمان نرفته که بعد از جام جهانی 2006 فرکی را مربی می دانستند که در تیم ملی نقش کارهای کششی در تیم برانکوی ناموفق  را دارد و از همین رو هیچ کس نخواست از پتانسیل وی استفاده کند. سال ها گذشت که حسین فرکی با خانه نشینی و کنج عزلت از خانه بیرون بیاید و خودش را نشان دهد. اینجا نقش یک مجری که ادعای تاثیرگذاری دارد کجا بود که قبل آن    به سرمایه سوزی حسین فرکی  واکنش نشان دهد.  غلامحسین پیروانی هم در نتیجه شیرین زبانی و شعرخوانی و سادگیش محبوب جامعه وبالطبع فردوسی پور شد و تاثیر آن رای 95 درصدی مردم به وی در برنامه نود بود. آیا فردوسی پور نمی توانست بین کار حرفه ای و دوست داشتن های شخصیش مرزی قائل بشود و سعی کند به جای تلاش برای همگامی با ملت کمی با شنا کردن در خلاف جهت آن ها را از خطرات احتمالی دور نگه دارد؟ نود روی همین موج رشد کرده و مایل نیست سطح توان خود را در تقابل با جامعه نشان دهد. از همین رو به جای آن که یک مجری توانمند و حرفه ای و تاثیرگذار همچون «گری لینه کر»باشد به یک مجری باهوش عوام زده عادت کرده است.تاثیرگذاری وی در چنین فرآیندی در حد سرعت «موتورگازی» مقابل دوچرخه است.