گیل خبر/ مجتبی پور محسن** راستش را اگر بگویم، روزشماری می کنم که هرچه زودتر انتخابات برگزار شود و این روزهای پیش از انتخابات را بگذرانیم. در تمام ۱۸ سال گذشته که اجازه داشته ام رای بدهم، با وجود این که در تمام موارد از حق خودم استفاده کرده ام و رای داده ام، همیشه این حس را داشتم که کاش زودتر این روزها بگذرد. قطعاً مشکل من، خود انتخابات نیست، وگرنه خودم در تمام دوره ها رای نمی دادم و مثل همیشه بقیه را به رای دادن دعوت نمی کردم. انتخابات، بهترین شیوه مشارکت مردم است. چیزی که نمی توانم با آن کنار بیایم، شیوه هایی است که کاندیداها برای رقابت با رقبای خود به کار می گیرند. ساده اندیشانه است که بگوییم در دیگر کشورهای جهان، نامزدها از تاکتیک «تخریب» برای رقابت بهره نمی گیرند. واقع بین اگر باشیم همه جای دنیا همین رنگ است و همه جا کاندیداها همدیگر را تخریب می کنند. اما اتفاقی که لااقل برای من قابل تحمل نیست، این است که در سال های اخیر، در کشور ما رنگ آسمان کمی غلیظ شده و به عبارت دیگر، «تخریب» یکی از اصلی ترین تاکتیک های انتخاباتی تبدیل شده و متاسفانه در بعضی موارد تنها تاکتیک کاندیداها شده است. فرقی نمی کند، اصلاح طلب و اصولگرا و مستقل و هر تابلوی دیگری که کاندیداها زیرش قرار گرفته اند، تخریب را اصل مهمی می دانند که از یک سال قبل از انتخابات کلید می خورد و در اصله یک ماه مانده به انتخابات به حداکثر می رسد. افشاگری زندگی خصوصی، تهمت، اتهام های ثابت نشده، تحت فشار قرار دادن مدیرانی که با رقیب فالوده می خورند، این ها همگی تنها چند عنوان از مجموعه تخریب هایی است که کاندیداها آن را از نان شب واجب تر یافته اند. اما در انتخابات پیش رو، دو پدیده نامیمون در پروژه های تخریب بروز پیدا کرده است. اول این که بعضی از کاندیداها تعارف را کنار گذاشته اند و به طور آشکار رقبای شان را تخریب می کنند. دیگر نه خبری از استعاره است نه واسطه. جنگ تخریب، نفر به نفر شده است. اگر تخریب بد است، اگر همه انسان ها از رذیلت ها دوری می کنند، وقتی آش شورتر می شود که رذیلت، قبح اش را از دست داده باشد و دیگر کسی خجالت نکشد که آشکارا دیگری را تخریب کند. پدیده نامیمون دوم، تخریب کاندیداهای همفکر است آن هم با چی؟ با همان ابزاری که همیشه در مقابلش موضع گرفته اند. حداقل در رشت تعداد زیادی از کاندیداها در محافل خصوصی از ردصلاحیت احتمالی رقیب شان خبر می دهند. وجه زشت ماجرا این جاست که می کوشند این احتمال را در ذهن مردم به یقین برسانند. آن وقت هرچقدر هم که بخواهند خوشحالی شان را پنهان کنند و حتا برعکس اش را نشان دهد، رنگ رخسارشان خبر می دهد از سر ضمیر ناخالص شان. کیف می کنند. بعد وقتی می خواهند برای ادامه کارزار انتخاباتی شان برنامه ریزی کنند، به اسم رقیب شان که می رسند می گویند او که ردصلاحیت می شود! کاری به کار سازوکار احراز صلاحیت ها نداریم، به هر حال هرکس وارد یک بازی می شود باید به قواعد بازی احترام بگذارد، حتا اگر آن قاعده را نپسندد. اصلاً موضوع این بحث روند تایید یا رد صلاحیت کاندیداها نیست. این، بحثی است تخصصی در سیاست و حقوق که من سررشته ای از آن ندارم. موضوع، قدرت گرفتن تاکتیک تخریب در فضای انتخابات است. گسترش دامنه تخریب ها تنها دامن کاندیداها و رقبایشان را نمی گیرد، متاسفانه چیزهای دیگری هم آسیب می بیند که در راس شان، اساس نهاد انتخابات است. کاندیداهای تحریب چی، دو ماه دیگر یا رای می آورند یا رای نمی آورند، اما آسیبی که به نهاد انتخابات می زنند به ۱۲ اسفند ختم نمی شود. مهم نیست که تخریب چی متعلق به کدام جناح سیاسی است یا کاندیدای کدام جناح سیاسی را تخریب می کند، متاسفانه کار به جایی رسیده که کاندیداهای همفکر هم یکدیگر را تخریب می کنند، اما آسیب روانی جامعه و تاثیری که بر نهاد انتخابات می گذارد به آقا یا خانم کاندیدا ختم نمی شود. من به سیاق تمام دوره های انتخابات ۱۲ اسفندماه رای می دهم، اما آیا این بداخلاقی ها بر مشارکت مردمی تاثیری نمی گذارد؟ * تیتر مطلب، عنوان مجموعه داستانی از نویسندگان مختلف با ترجمه خانم مژده دقیقی است. **اعتماد گیلان پایگاه گیل خبر: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.