گیل خبر/ علیرضا خلقت دوست*  حدود دو ماه به انتخابات مجلس دهم باقی مانده و بالاخره سر و کله ی کاندیداهای انتخابات پیدا می شود. حالا عده ای کنجکاوانه رصد می کنند «می آیم»، «نمی آیم» های چند ماه اخیر را که کدام راست بوده، کدام دروغ. بازار گمانه زنی درباره ی احراز صلاحیت کاندیداها – خصوصا در جبهه اصلاح طلبان – و حتی پتانسیل رای آوری آنها داغ است. در این بین یک نکته هست که نیاز به توجه بیشتری دارد. تعداد نمایندگان گیلان در مجلس شورای اسلامی، 13 نفر است، رقمی قابل توجه که نسبت به دیگر استان ها می تواند سرمایه ای برای گیلان تلقی شود. اما به راستی وزن نمایندگان گیلان در مجلس چقدر است؟ مطمئنا هرکس از منظر خود وزنی را برای عملکرد نمایندگان تعیین می کند، اما با اشاره به چند شاخص می توان میانگین سهم نمایندگان گیلان در مجلس شورای اسلامی را ارزیابی کرد.   برای اینکه بحث، سیاست زده نشود، بدون اشاره به نام یا حوزه انتخابیه نمایندگان شهرهای مختلف گیلان کافی است فعالیت آنها در چهار سال گذشته را مروری کنیم. آیا آنها توانسته اند نمایندگان شایسته ای برای مردم گیلان باشند؟ این سوال در سپهر سیاست ایران مفهومی انکاری داشته؛ یعنی اصل جمله بی پرده این بوده: نمایندگان گیلان در مجلس شورای اسلامی نتوانسته اند نماینده شایسته ای برای مردم گیلان باشند. این مفهوم قطعا نسبی است. اما چیزی که به نظر می رسد پاشنه آشیل نمایندگان اکثریت قریب به اتفاق حوزه های انتخابیه کشور بوده، تلقی مردم و حتی خود آنها از مسوولیت و وظایف شان است. از سال ها قبل انتظارات مردم از نمایندگان مجلس نسبت چندانی با وظایف و اختیارات شان نداشته. غالبا از نماینده مجلس چیزی را انتظار دارند که فرمانداری، بخشداری، شورای شهر، شهرداری و نهادهای دیگر مسوول انجامش هستند؛ آسفالت، یافتن شغل، پیگیری نیازهای بهداشتی بیماران صعب العلاج حوزه انتخابیه و ده ها خواسته دیگر که جزو مسوولیت های نماینده نیست. البته نمایندگان مجلس می توانند به عنوان عضوی از قشر برخوردار جامعه، فراتر از مسوولیت سیاسی خود، مسوولیت انسانی شان را انجام دهند. اما آیا اولویت با وظیفه ی ذاتی نمایندگی مجلس نیست؟ 13 نماینده ی مجلس نهم چقدر در چارچوب مسوولیت شان فعالیت کرده اند؟ اگر به طور جداگانه کارنامه هرکدام شان را بررسی کنیم تفاوت بین عملکرد ضعیف ترین با فعال ترین نماینده چقدر است؟ به نظر نمی رسد تفاوت چندانی باشد. اما در بین همین 13 نماینده نیز نمایندگانی بوده اند که در عرض سه سال و نیم گذشته به اندازه انگشتان یک دست نطق نکرده اند و هیچ تاثیری بر هیچ کدام از تصمیم های تاثیرگذار نداشته اند. آنها نه موافق طرحی بوده اند نه مخالف؛ حتی در بعضی موارد نظر ممتنع هم نداشته اند، یعنی اصلا نظری نداشته اند! اگرچه عملکرد مجلس نهم قابل دفاع نیست اما در همین مجلس نمایندگانی از شهرهای بسیار کوچک حضور داشتند که به اندازه سه نماینده تهران فعال بودند. نمونه اش قاضی پور، نماینده مردم ارومیه در مجلس. اصلا مهم نیست که او اصولگرا است یا اصلاح طلب، مهم این است که همیشه حضور فعال داشته و تلاش کرده تاثیرگذار باشد. با این اوصاف بهتر است اولا کاندیداهای مجلس در چارچوب مسوولیت های قانونی یک نماینده وعده و وعید بدهند تا فردا اگر راهی مجلس شدند، وقت مفیدشان را که حق الناس است تلف نکنند. ثانیا مردم نیز باید با نگاهی عملگرایانه، کسی را نماینده ی خود کنند که به دنبال انجام مسوولیت ذاتی نمایندگی مجلس باشد. همچنین شایسته است که شهروندان، مطالباتی را مطرح کنند که در چارچوب وظایف نمایندگان مجلس باشد. این کار باعث می شود در طول چهار سال بتوانند میزان و کیفیت مطالبات شان را از نماینده  خود در مجلس مطالبه کنند. واقعیت این است که سهم کیفی نمایندگان گیلان در مجلس نهم بسیار پایین بوده؛ بنابراین بهتر است مردم به دنبال نماینده ای باشند که بتواند در مجلس دهم این خسران را جبران کند. *اعتماد  پایگاه گیل خبر: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.