گیل خبر/ علیرضا خلقت دوست* هرچه به زمان برگزاری انتخابات مجلس نزدیک می شویم گمانه زنی ها درباره ی چهره های شناخته شده ای که امکان حضور در رقابت را می یابند، بیشتر می شود. در دور و  اطراف همه ی ما کمابیش این دو کلمه را می شنویم: «می آید»، «نمی آید». اینکه کدام شخصیت سیاسی تصمیم دارد خود را در معرض انتخابات مردم قرار دهد، اهمیت دارد، اما از آن مهم تر ویژگی هایی است که یک نماینده مجلس باید از آن برخوردار باشد تا شایستگی راهیابی به بهارستان را داشته باشد. خوشبختانه تجربه انتخابات سال 92، بلوغ سیاسی جامعه را چند گام پیش برد. وقتی اکثریت مردم با شعور سیاسی بالا به جای اینکه به دنبال کاندیدای حداکثری خود باشند، ترجیح دادند به سوی گزینه ی عملی تر بروند و یک انتخاب سیاسی درست انجام دهند. به طریق اولی در انتخابات مجلس دهم نیز اگر صاحبان رای در پی نامزدی باشند که تمام ویژگی های یک نماینده اصلح را داشته باشد و عاری از اشتباه باشد و وعده های بزرگ بدهد، راه اشتباه را در پیش می گیرند. چون اساسا در عالم سیاست نمی توان به ایده آل ها اکتفا کرد. از سوی دیگر کاندیداها نیز از دل همان صاحبان رای بیرون آمده اند و مثل هر انسانی می توانند ضعف هایی داشته باشند. البته این تبصره، به معنای نادیده گرفتن ویژگی های مهم نمایندگی به بهانه واقع بینی نیست. یک سری از ویژگی ها شرط لازم برای رقم زدن صلاحیت کاندیداهاست. بی تردید صداقت، اصلی ترین ویژگی کاندیدای اصلح باید باشد. اساسا انتخاب یک کاندیدا بدون اطمینان از صداقت اش، صددرصد اشتباه است چرا که صداقت سنگ بنای اعتبار رفتار و کردار هر فرد است. کاندیدایی که صادقانه می گوید نمره توانایی اش 4 است، به کاندیدایی که نمره توانایی اش 8 است اما می گوید 18 است اولویت دارد. فردی که قرار است 4 سال وکالت همه ی مردم یک شهر را بر عهده داشته باشد، هرچه که نداشته باشد، باید صادق باشد. فریب دادن مردم با حرف های قشنگ و وعده های بزرگ اما دروغین، باعث بی اعتمادی مردم به تمام بازیگران عرصه سیاست می شود و دودش تنها به چشم آن نماینده نمی رود. برنامه، ویژگی دیگری است که یک کاندیدا را از کاندیداهای دیگر متمایز می سازد. آنچه در فضای انتخابات زیاد شنیده می شود، شعار است نه برنامه. متاسفانه اکثر برنامه هایی هم که کاندیداها مطرح می کنند در سطح یک شعار باقی مانده است. بنابراین مقصود از برنامه، طرح هایی است که قابلیت اجرایی داشته باشند و با قوانین بالادستی و حتی پایین دستی تناقض ماهوی نداشته باشند. نماینده ی اصلح باید رویین تن باشد، نه عافیت طلب. فردی که به مجلس می رود امانت دار خواسته های ده ها هزار شهروندی است که به او رای داده اند و از آن بالاتر پاسدار قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران است. پس عافیت طلبی و برگزاری علی السویه امور در قاموس نمایندگی جایگاهی ندارد. نماینده اصلح باید مقبولیت لازم را برای دفاع از خواسته های موکلانش داشته باشد و بی محابا حق آنان را مطالبه کند. البته شجاعت به معنای سوآپ نیست. نباید شجاعت سیاسی را با نمایش های برخی نمایندگان که برای رفتن به سرخط خبرها اجرا می کنند و حریف می طلبند، یکی دانست. متاسفانه این نوع نمایش ها به واسطه اعتماد مردم این روزها خریداران زیادی دارد. نماینده مجلس باید سابقه ای روشن داشته باشد. وقتی فردی قصد دارد در یک شرکت استخدام شود، نه تنها موظف است رزومه کاملی از خود ارایه دهد، بلکه کارفرما این حق قانونی را برای خود محفوظ می دارد که تحقیقات گسترده ای درباره ی متقاضی انجام دهد. بنابراین در بررسی سوابق یک کاندیدا فقط به آنچه در پوسترهای انتخاباتی اش آمده نمی توان استناد کرد. کفایت کاندیدا در مشاغل قبلی و مسیری که در سیاست پیموده باید حتما مورد بررسی قرارگیرد. البته در مورد چهره های جوان تر که به قدر کافی سابقه ندارند، برنامه کاندیداست که ارزش دوچندان می یابد. یکی دیگر از ویژگی های کاندیدای خوب، نسبت شعارها و وعده هایش با واقعیت است. خیلی از کاندیداها نه از سر عدم صداقت، بلکه به خاطر میل بیش از حد به پیشرفت و کم تجربگی وعده هایی می دهند که نه خودشان، بلکه هفت نسل بعد از خودشان هم توان و امکان اجرای آن را ندارند. تکیه بر این وعده ها از یک طرف منجر به ناامیدی می شود و از طرف دیگر اعتماد عمومی نسبت به صداقت نمایندگان را خدشه دار می کند. واقع بینی هم کاندیدای مجلس و هم صاحبان رای نتیجه ی مثبتی به همراه خواهد داشت. *اعتماد گیلان