۱۳۹۴/۰۹/۲۳ ۰۷:۵۱
گیل خبر/ محمد قوچانی*
ﺩﺭ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ، ﺍﮔﺮ ﺍﻫﻞ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﺍﺧﺒﺎﺭ ﻭ ﺍﻃﻼﻋﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎﯼ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ ﻭ ﺻﻔﺤﺎﺕ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎﯼ ﺻﺒﺢ ﺭﺍ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﻭﺏ ﺳﺎﯾﺖ ﻫﺎ ﻭ ﮐﺎﻧﺎﻝ ﻫﺎﯼ ﺗﻠﮕﺮﺍﻣﯽﭼﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎﺭﯼ ﺣﺮﻓﻪ ﺍﯼ ﺭﻭﺑﻪ ﺯﻭﺍﻝ ﺍﺳﺖ، ﺗﺎ ﭼﻪ ﺭﺳﺪ ﺑﻪ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻭﺷﯽ! ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﻬﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﭼﺮﺧﻪ ﯼ ﻣﻌﯿﻮﺏ ﺗﻮﺯﯾﻊ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺕ ﺩﺭ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺭﺍﻩ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺪﺍﻭﻡﺣﯿﺎﺕ ﺧﻮﺩ ﻣﯽ ﺟﻮﯾﺪ ﻭ ﺳﯿﮕﺎﺭ ﻭ ﺁﺩﺍﻣﺲ ﻭ ﺑﯿﺴﮑﻮﯾﺖ ﻭ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺩﺭ ﺩﮐﻪ ﻣﯽ ﻓﺮﻭﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺵ ﺍﺩﺍﻣﻪ ﺩﻫﺪ. ﺗﺎ ﺍﯾﻨﺠﺎﯼ ﮐﺎﺭ ﺍﯾﺮﺍﺩﯼ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﺍﻣﺎ ﺍﯾﺮﺍﺩ ﺁﻧﺠﺎﺳﺖﮐﻪ ﺟﺎﯼ ﺍﺻﻞ ﻭ ﻓﺮﻉ ﻋﻮﺽ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﯾﺞ ﺩﮐﻪ ﻫﺎﯼ ﻓﺮﻭﺵ ﺳﯿﮕﺎ ﻭ ﺁﺩﺍﻣﺲ ﻭ ﺑﯿﺴﮑﻮﯾﺖ ﻭ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ﺍﯼ ﺷﮑﻞ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﺩ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻭ ﻣﺠﻠﻪ ﺍﯼ ﻫﻢ ﻣﯽ ﻓﺮﻭﺷﻨﺪ!
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻭﺷﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺻﻞ ﺣﺮﻓﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﯾﮏ ﺻﺤﻨﻪ ﺁﺭﺍ، ﺩﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺰﯾﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺠﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻭ ﻋﺮﺿﻪ ﻣﯽ ﭼﯿﻨﻨﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻣﺸﺘﺮﯾﺎﻥ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ، ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺧﺒﺮ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺑﺤﺚ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻧﯿﺎﻣﺪﻥ ﻣﺠﻠﻪ ﻭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺁﻣﺎﺭ ﺭﺷﺪ ﯾﺎ ﺩﺭﺟﺎ ﺯﺩﻥ ﺗﯿﺮﺍﮊ ﯾﮏ ﻣﺠﻠﻪ ﯾﺎ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ . ﺍﯾﻨﺎﻥ ﺻﺎﺩﻕ ﺗﺮﯾﻦ ﻫﻤﮑﺎﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﯾﺴﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﯽ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎﻥ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﺷﻬﺮ ﻣﺎ ﺭﺷﺖ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻭﺷﺎﻥ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻌﺼﺐ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻭﺷﯽ ﺩﺭ ﺭﺷﺖ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﻗﯿﺎﺱ ﺑﺎ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪﺍﺕ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻗﯿﺎﺱ ﺑﺎﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﻭ ﻣﺸﻬﺪ ﻭ ﻗﻢ ﻭ ﺗﺒﺮﯾﺰ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺷﻬﺮ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ، ﺯﻧﺪﻩ ﺗﺮ ﻭ ﺟﺬﺍﺏ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺍﺳﺖ . ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻭﺷﯽ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺷﻌﻒ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﺴﺖ؛ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺗﻔﺮﺝ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺗﺎﺯﻩ ﻫﺎﯾﺶ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩ . ﻭ ﺍﯾﻦ ﺩﺭ ﺭﺷﺖ ﻟﺬﺗﯽ ﺩﻭﭼﻨﺪﺍﻥ ﺩﺍﺭﺩ .
ﺭﺷﺖ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻭﺷﺎﻧﯽ ﺣﺮﻓﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﯽ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻤﺸﺎﻥ، ﺍﺯ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﯾﻮﻧﺲ ﺑﻬﺮﺍﻣﯿﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻫﻪ ﺷﺼﺖ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺩﻭﭼﺮﺧﻪ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﺧﺮِ ﺳﺮ ﺟﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻭﭼﺮﺧﻪ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻗﺼﻪ ﯼﻣﺮﮔﺶ ﺭﺍ ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﺷﺮﻕ ﻧﻮﺷﺘﻢ . ﺗﺎ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﮐﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﯾﻮﻧﺲ، ﺩﮐﻪ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻭﺷﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﯿﺴﺘﻮﻥ ﺭﺷﺖ … ﺍﯾﻨﺎﻥﺯﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺷﻬﺮﯼ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﯽ ﺳﺎﻝ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ. ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺻﺪﺍﯼ ﺭﮐﺎﺏ ﺯﺩﻥ ﺩﻭﭼﺮﺧﻪ ﯼ ﯾﻮﻧﺲ ﺗﺎ ﻟﺬﺕ ﻋﺎﺩﺕ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﻭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺧﺮﯾﺪﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎﺷﻬﺮﺩﺍﺭﯼ ﺭﺷﺖ ﻭ ﮔﭗ ﺯﺩﻥ ﺑﺎ ﺍﻫﺎﻟﯽ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﭘﺪﺭﯼ ﺍﻡ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﯿﺴﺘﻮﻥ ﺭﺷﺖ … ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﮑﺮﺍﺭﯼ ﺍﻡ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﯼ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﺍﺯ ﺭﺷﺖ ﺑﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﻮﺩ: ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻥ، ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯼ ﺍﺑﺮﯼ ﻗﺪﻡ ﺯﺩﻥ، ﺍﺻﻼﺡ ﺳﺮ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﺭ ﺳﻠﻤﺎﻧﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻣﺤﻞ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺳﺒﺰﻩ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺑﺎ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻭﺷﯽ ﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﺵ ﭼﺮﺧﯿﺪﻥ ﻭ ﻗﺪﻡ ﺯﺩﻥ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ اﻋﻠﻢ ﺍﻟﻬﺪﯼ،ﺷﺎﻧﺰﻩ ﻟﯿﺰﻩ ﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﺳﻨﮓ ﻓﺮﺵ ﺷﺪﻩ ﯼ ﺭﺷﺖ، ﺗﺎ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺷﻬﺮﺩﺍﺭﯼ ﺭﻓﺘﻦ ﻭ ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺏ ﻓﺮﻭﺵ ﻫﺎﯼ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺷﻬﺮ، ﺩﯾﺒﺎ ﻭ ﻧﺼﺮﺕ ﻭ ﻃﺎﻋﺘﯽ ﻭ ﻣﮋﺩﻩ ﺳﺮ ﺯﺩﻥ ﻭ ﺳﺮﯼ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻩ ﻗﺪﯾﻤﯽﺁﻟﺒﻮﻡ ﻫﺎﯼ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺯﺩﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﭘﺮﺩﻩ ﯼ ﺳﯿﻨﻤﺎﻫﺎﯼ ﺭﻭﺑﻪ ﺯﻭﺍﻝ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﺯ ﯾﮏ ﮐﺘﺎﺏ ﻓﺮﻭﺷﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺎﯼ ﺩﺳﺖ ﺩﻭﻡ ﻭ ﭼﻨﺪﻡ ﺧﺮﯾﺪﻥ ﻭ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﺁﺧﺮ، ﺳﺮ ﺯﺩﻥ ﺑﻪ ﺩﮐﻪ ﯼ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﯽ ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺳﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺩﮐﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮِ ﺩﻭﺭ ﺳﺒﺰﻩ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺠﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺨﺮﻡ .ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﭘﺪﺭﻡ ﺍﺣﻮﺍﻟﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ . ﺍﺯ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﯾﺎ ﮐﺎﻫﺶ ﻓﺮﻭﺵ ﺧﺒﺮ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺕ … ﻫﺮﮔﺰ ﻗﺼﺪ ﻧﮑﺮﺩﻡ ﻧﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﻝﺁﻧﮑﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﺯﯾﺎﺩ ﺍﺳﺖ . ﺍﻣﺎ ﺩﺭﯾﻐﺎ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻏﺎﻓﻠﻪ ﯼ ﻋﻤﺮ ﻋﺠﺐ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ …
ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻭﺵ ﺟﻮﺍﻥ ﻫﻔﺘﻪ ﯼ ﭘﯿﺶ ﺩﺭ ﻋﻨﻔﻮﺍﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭﮔﺬﺷﺖ . ﻧﺎﺑﺎﻭﺭﺍﻧﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﺍﯾﻨﺴﺘﺎﮔﺮﺍﻡ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ . ﻧﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ : ﺍﺳﻤﺎﻋﯿﻞ ( ﺻﻔﺮ ) ﺭﻣﻀﺎﻧﯽﭘﻮﺭ … ﺩﺭ ﺍﻓﺴﻮﺳﻢ ﮐﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﯼ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﺭﺷﺖ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺁﻥ ﺳﻨﺖ ﻭ ﻋﺎﺩﺕ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺭﺍ ﺍﺩﺍ ﻧﮑﺮﺩﻡ . ﺑﻌﺪﺍﺯ ﻓﻮﺕ ﭘﺪﺭ، ﻣﺤﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﯿﺴﺘﻮﻥ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺻﻼﺡﺳﺮ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﺷﻬﺮﺩﺍﺭﯼ ﺭﺷﺖ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺎﺳﯿﺲ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﺍﻩ، ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻋﻠﻢ ﺍﻟﻬﺪﯼ ﺭﺍ ﺷﮑﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﻧﻮﺳﺎﺯﯼ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ … ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻫﻤﮑﺎﺭﺟﻮﺍﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﺤﻤﻞ ۶ ﻣﺎﻩ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺩﺭﮔﺬﺷﺖ. ﻋﺠﺒﺎ ﮐﻪ ﮔﺎﻩ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﯾﺎﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﺍﺯ ﺭﺷﺖ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﮐﻪ ﺍﺵ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺪ ﯾﮏ ﻧﯿﺶﺗﺮﻣﺰ ﻭ ﺧﺮﯾﺪ ﯾﮏ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺳﻼﻡ ﻭ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ .
ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﮔﻮﯾﯽ ﺩﺭ ﺭﺷﺖ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﺍﺻﻼ ﺭﺷﺖ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪﻡ … ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺷﺨﺼﯽ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﯼﺻﺪﺍ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﺍﺳﻤﺎﻋﯿﻞ ﺭﻣﻀﺎﻧﯽ ﭘﻮﺭ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻫﻤﮑﺎﺭﺍﻥ ﻏﯿﺮ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﯽ ﻫﻢ ﻣﯿﻬﻦ ﯾﮏ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﯾﮏ ﻋﻀﻮ ﻣﻬﻢ ﺑﻮﺩ. ﺑﯽ ﻣﺰﺩ ﻭ ﺑﯽ ﻣﻨﺖ ﮐﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﯼﻣﺠﻼﺕ ﺧﻮﺏ ﺩﯾﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺑﺮﺳﺪ . ﻭ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻣﻬﻤﯽ ﺑﻮﺩ . ﺭﻭﺣﺶ ﺷﺎﺩ .
* هفته نامه صدا
پایگاه گیل خبر: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺑﯿﻦ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻭﺷﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺻﻞ ﺣﺮﻓﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﻧﮑﺮﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﻭ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﯾﮏ ﺻﺤﻨﻪ ﺁﺭﺍ، ﺩﮐﻪ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺗﺰﯾﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺠﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺗﻘﺎﺿﺎ ﻭ ﻋﺮﺿﻪ ﻣﯽ ﭼﯿﻨﻨﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﯼ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻣﺸﺘﺮﯾﺎﻥ ﺣﺮﻑ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ، ﺗﺤﻠﯿﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺧﺒﺮ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﻭ ﺑﺤﺚ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﻧﮕﺮﺍﻥ ﺁﻣﺪ ﻭ ﻧﯿﺎﻣﺪﻥ ﻣﺠﻠﻪ ﻭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺍﯼ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺁﻣﺎﺭ ﺭﺷﺪ ﯾﺎ ﺩﺭﺟﺎ ﺯﺩﻥ ﺗﯿﺮﺍﮊ ﯾﮏ ﻣﺠﻠﻪ ﯾﺎ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ . ﺍﯾﻨﺎﻥ ﺻﺎﺩﻕ ﺗﺮﯾﻦ ﻫﻤﮑﺎﺭﺍﻥ ﻣﺎ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﯾﺴﺎﻥ ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﺁﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺑﯽ ﻭﺍﺳﻄﻪ ﺑﺎ ﻣﺨﺎﻃﺒﺎﻥ ﻣﺎ ﺩﺭ ﺍﺭﺗﺒﺎﻁﻫﺴﺘﻨﺪ.
ﺷﻬﺮ ﻣﺎ ﺭﺷﺖ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻭﺷﺎﻥ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺩﺍﺭﺩ. ﺑﺪﻭﻥ ﺗﻌﺼﺐ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻭﺷﯽ ﺩﺭ ﺭﺷﺖ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﻗﯿﺎﺱ ﺑﺎ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻭ ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ ﻣﺸﺎﻫﺪﺍﺕ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻗﯿﺎﺱ ﺑﺎﺍﺻﻔﻬﺎﻥ ﻭ ﻣﺸﻬﺪ ﻭ ﻗﻢ ﻭ ﺗﺒﺮﯾﺰ ﻭ ﭼﻨﺪ ﺷﻬﺮ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﮐﻪ ﺩﯾﺪﻩ ﺍﻡ، ﺯﻧﺪﻩ ﺗﺮ ﻭ ﺟﺬﺍﺏ ﺗﺮ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺍﺳﺖ . ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻭﺷﯽ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺷﻌﻒ ﺍﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮﺩﻩ ﻭ ﻫﺴﺖ؛ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﻪ ﻗﺼﺪ ﺗﻔﺮﺝ ﺭﻓﺖ ﻭ ﺍﺯ ﺗﺎﺯﻩ ﻫﺎﯾﺶ ﻟﺬﺕ ﺑﺮﺩ . ﻭ ﺍﯾﻦ ﺩﺭ ﺭﺷﺖ ﻟﺬﺗﯽ ﺩﻭﭼﻨﺪﺍﻥ ﺩﺍﺭﺩ .
ﺭﺷﺖ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻭﺷﺎﻧﯽ ﺣﺮﻓﻪ ﺍﯼ ﺩﺍﺭﺩ. ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﯽ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻤﺸﺎﻥ، ﺍﺯ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﯾﻮﻧﺲ ﺑﻬﺮﺍﻣﯿﺎﻥ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻫﻪ ﺷﺼﺖ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﺩﻭﭼﺮﺧﻪ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺁﺧﺮِ ﺳﺮ ﺟﺎﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﺩﻭﭼﺮﺧﻪ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﻭ ﻗﺼﻪ ﯼﻣﺮﮔﺶ ﺭﺍ ﺩﻩ ﺳﺎﻝ ﻗﺒﻞ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﯼ ﺷﺮﻕ ﻧﻮﺷﺘﻢ . ﺗﺎ ﻣﺮﺩ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﺘﺮ ﺩﻭﺭﺗﺮ ﺍﺯ ﺩﮐﻪ ﮐﻮﭼﮏ ﯾﻮﻧﺲ، ﺩﮐﻪ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻭﺷﯽ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﯿﺴﺘﻮﻥ ﺭﺷﺖ … ﺍﯾﻨﺎﻥﺯﯾﺒﺎﺗﺮﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺷﻬﺮﯼ ﻣﻦ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﯽ ﺳﺎﻝ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﻧﺪ. ﺍﺯ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺷﻨﯿﺪﻥ ﺻﺪﺍﯼ ﺭﮐﺎﺏ ﺯﺩﻥ ﺩﻭﭼﺮﺧﻪ ﯼ ﯾﻮﻧﺲ ﺗﺎ ﻟﺬﺕ ﻋﺎﺩﺕ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﻭ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺧﺮﯾﺪﻥ ﻣﻦ ﺩﺭ ﻣﺴﯿﺮ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎﺷﻬﺮﺩﺍﺭﯼ ﺭﺷﺖ ﻭ ﮔﭗ ﺯﺩﻥ ﺑﺎ ﺍﻫﺎﻟﯽ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﭘﺪﺭﯼ ﺍﻡ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﯿﺴﺘﻮﻥ ﺭﺷﺖ … ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺗﮑﺮﺍﺭﯼ ﺍﻡ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺍﯾﻦ ﺳﺎﻝ ﻫﺎﯼ ﻣﻬﺎﺟﺮﺕ ﺍﺯ ﺭﺷﺖ ﺑﻪ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺭﻭﺷﻦ ﺑﻮﺩ: ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪﺑﯿﺮﻭﻥ ﺁﻣﺪﻥ، ﺩﺭ ﻫﻮﺍﯼ ﺍﺑﺮﯼ ﻗﺪﻡ ﺯﺩﻥ، ﺍﺻﻼﺡ ﺳﺮ ﻭ ﺻﻮﺭﺕ ﺩﺭ ﺳﻠﻤﺎﻧﯽ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻣﺤﻞ ﻭ ﺩﻭﺭ ﺳﺒﺰﻩ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺑﺎ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻭﺷﯽ ﻫﺎﯼ ﺯﯾﺎﺩﺵ ﭼﺮﺧﯿﺪﻥ ﻭ ﻗﺪﻡ ﺯﺩﻥ ﺩﺭ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ اﻋﻠﻢ ﺍﻟﻬﺪﯼ،ﺷﺎﻧﺰﻩ ﻟﯿﺰﻩ ﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﺳﻨﮓ ﻓﺮﺵ ﺷﺪﻩ ﯼ ﺭﺷﺖ، ﺗﺎ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺷﻬﺮﺩﺍﺭﯼ ﺭﻓﺘﻦ ﻭ ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺏ ﻓﺮﻭﺵ ﻫﺎﯼ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺷﻬﺮ، ﺩﯾﺒﺎ ﻭ ﻧﺼﺮﺕ ﻭ ﻃﺎﻋﺘﯽ ﻭ ﻣﮋﺩﻩ ﺳﺮ ﺯﺩﻥ ﻭ ﺳﺮﯼ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻓﺮﻭﺷﮕﺎﻩ ﻗﺪﯾﻤﯽﺁﻟﺒﻮﻡ ﻫﺎﯼ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺯﺩﻥ ﻭ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﭘﺮﺩﻩ ﯼ ﺳﯿﻨﻤﺎﻫﺎﯼ ﺭﻭﺑﻪ ﺯﻭﺍﻝ ﺷﻬﺮ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺍﺯ ﯾﮏ ﮐﺘﺎﺏ ﻓﺮﻭﺷﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺎﯼ ﺩﺳﺖ ﺩﻭﻡ ﻭ ﭼﻨﺪﻡ ﺧﺮﯾﺪﻥ ﻭ ﺁﻧﮕﺎﻩ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪﻭ ﺩﺭ ﺍﯾﺴﺘﮕﺎﻩ ﺁﺧﺮ، ﺳﺮ ﺯﺩﻥ ﺑﻪ ﺩﮐﻪ ﯼ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﯽ ﻣﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﻧﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﺳﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺩﮐﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮِ ﺩﻭﺭ ﺳﺒﺰﻩ ﻣﯿﺪﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ ﻭ ﻣﺠﻠﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺍﻭ ﺑﺨﺮﻡ .ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﭘﺪﺭﻡ ﺍﺣﻮﺍﻟﻢ ﺭﺍ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ . ﺍﺯ ﺍﻓﺰﺍﯾﺶ ﯾﺎ ﮐﺎﻫﺶ ﻓﺮﻭﺵ ﺧﺒﺮ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ. ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺍﺯ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻭ ﺍﺯ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺕ … ﻫﺮﮔﺰ ﻗﺼﺪ ﻧﮑﺮﺩﻡ ﻧﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﺑﭙﺮﺳﻢ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﻝﺁﻧﮑﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﺯﯾﺎﺩ ﺍﺳﺖ . ﺍﻣﺎ ﺩﺭﯾﻐﺎ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻏﺎﻓﻠﻪ ﯼ ﻋﻤﺮ ﻋﺠﺐ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ …
ﺁﻥ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﻓﺮﻭﺵ ﺟﻮﺍﻥ ﻫﻔﺘﻪ ﯼ ﭘﯿﺶ ﺩﺭ ﻋﻨﻔﻮﺍﻥ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭﮔﺬﺷﺖ . ﻧﺎﺑﺎﻭﺭﺍﻧﻪ ﺍﺯ ﻃﺮﯾﻖ ﺍﯾﻨﺴﺘﺎﮔﺮﺍﻡ ﻓﻬﻤﯿﺪﻡ . ﻧﺎﻣﺶ ﺭﺍ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﭙﺮﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺩﺍﻧﺴﺘﻢ : ﺍﺳﻤﺎﻋﯿﻞ ( ﺻﻔﺮ ) ﺭﻣﻀﺎﻧﯽﭘﻮﺭ … ﺩﺭ ﺍﻓﺴﻮﺳﻢ ﮐﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﯼ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺩﺭ ﺭﺷﺖ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﻭﻟﯿﻦ ﺑﺎﺭ ﺁﻥ ﺳﻨﺖ ﻭ ﻋﺎﺩﺕ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺭﺍ ﺍﺩﺍ ﻧﮑﺮﺩﻡ . ﺑﻌﺪﺍﺯ ﻓﻮﺕ ﭘﺪﺭ، ﻣﺤﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﺑﯿﺴﺘﻮﻥ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ ﺍﺻﻼﺡﺳﺮ ﺭﺍ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﻭ ﻇﺎﻫﺮﺍ ﺷﻬﺮﺩﺍﺭﯼ ﺭﺷﺖ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺗﺎﺳﯿﺲ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﺍﻩ، ﺧﯿﺎﺑﺎﻥ ﻋﻠﻢ ﺍﻟﻬﺪﯼ ﺭﺍ ﺷﮑﺎﻓﺘﻪ ﻭ ﻧﻮﺳﺎﺯﯼ ﮐﺮﺩﻩ ﻭ … ﺍﻣﺎ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺭﻭﺯﻫﺎ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺁﻥ ﻫﻤﮑﺎﺭﺟﻮﺍﻥ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﺤﻤﻞ ۶ ﻣﺎﻩ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺩﺭﮔﺬﺷﺖ. ﻋﺠﺒﺎ ﮐﻪ ﮔﺎﻩ ﺍﮔﺮ ﻓﺮﺻﺖ ﭘﯿﺎﺩﻩ ﺭﻭﯼ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺭﺍ ﻧﻤﯽ ﯾﺎﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﺍﺯ ﺭﺷﺖ ﺍﺯ ﮐﻨﺎﺭ ﺩﮐﻪ ﺍﺵ ﻋﺒﻮﺭ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ ﻭ ﺑﻪ ﺣﺪ ﯾﮏ ﻧﯿﺶﺗﺮﻣﺰ ﻭ ﺧﺮﯾﺪ ﯾﮏ ﺭﻭﺯﻧﺎﻣﻪ ﺑﺎ ﺍﻭ ﺳﻼﻡ ﻭ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻈﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻡ .
ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﮔﻮﯾﯽ ﺩﺭ ﺭﺷﺖ ﺑﻮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﺍﺻﻼ ﺭﺷﺖ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪﻡ … ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﺷﺨﺼﯽ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺑﻪ ﮐﺎﺭ ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﻩ ﯼﺻﺪﺍ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ ﺍﻣﺎ ﻣﺮﺣﻮﻡ ﺍﺳﻤﺎﻋﯿﻞ ﺭﻣﻀﺎﻧﯽ ﭘﻮﺭ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻫﻤﮑﺎﺭﺍﻥ ﻏﯿﺮ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﮔﺮﻭﻩ ﻣﻄﺒﻮﻋﺎﺗﯽ ﻫﻢ ﻣﯿﻬﻦ ﯾﮏ ﺩﻭﺳﺖ ﻭ ﯾﮏ ﻋﻀﻮ ﻣﻬﻢ ﺑﻮﺩ. ﺑﯽ ﻣﺰﺩ ﻭ ﺑﯽ ﻣﻨﺖ ﮐﺎﺭﯼ ﻣﯽ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﯼﻣﺠﻼﺕ ﺧﻮﺏ ﺩﯾﺪﻩ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻣﺨﺎﻃﺐ ﺑﺮﺳﺪ . ﻭ ﺍﯾﻦ ﮐﺎﺭ ﻣﻬﻤﯽ ﺑﻮﺩ . ﺭﻭﺣﺶ ﺷﺎﺩ .
* هفته نامه صدا
پایگاه گیل خبر: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.
همرسانی کنید:
نظر شما: