گیل خبر/ عماد واسع صحنه های مجادله این روزهای فوتبال جامعه ما ، کاملا فضای پر از گرد و خاک و تداعی گر تاکتیک سنتی فوتبال ایرانی که همان بزن زیرش است را نمایش می دهد ، یک بازی مستقیم که بدون هیچ رعایتی و یا در نظر گرفتن حال روز مخاطبین و بینندگان پروپاقرصش اتفاق می افتد. کی روش هم خیال کوتاه آمدن را ندارد ، بماند که همین که بیان کنیم خیال کوتاه آمدن ، خودش یکباره موجی از انتقاد به کوته بینی سنت گرایی نصیبت می کند ، اینکه به خیالی از آن طرف بوم بیفتیم که کی روش از شهر قانونمندان به دیار بی قانونی و یا بسان سوزن گمشده در انبار کاه آمده . جنگ اگر نباشد صلحی را نداریم و نمی بینیم ،حداقل ماههاست ((که نداریم)) ، مردانی که عرصه را بیشتر شبیه به رینگ های مبارزات آزاد می کنند، منتهی با خون ریز کردن همدیگر از درون ، و طیف هایی که هر کدام در سمتی از رود قرار می گیرند ، عده ایی این سمت و عده ایی در سمت مخالف ، صحبت اصلی از اختیارات شروع می شود و رفتاری که هر روزه همدیگر را به سرزنش و شماتت وادار یا حواله می کنند ، کی روش روی موازین خودش، و صفوف رو در رو که خودشان چندین لایه می شوند هر کدام در سمتی دیگر . رحمتی می آید ، کی روش رو اصل های خود پای بندست و دلیلش برای مردمی که همیشه پای یک ریش سفید معتمد برای روبوسی های زور زورکی وسط بود را درک نمی کنند ، چرا که هر اشتباهی بخششی دارد حالا آن هم چه نرمش عقیده ای در وادی فوتبال باشد . یکی ، دیگری را خانه شاگرد صدا می کند و آن یکی سیاهی در میان جمع که خود را از ظن شخصی اش بزک کرده . هر روز بیانیه و هر روز ترجمه صحیح تر برای فرو کردن بهتر تیزی زبان بر پیکر دیگری ، عایدش برای فوتبال ما می شود خنده های استاد اعظم یعنی پدیده ریاست در جای فرود آمده ای به نام فدراسیون فوتبال ، هر روز یک داستان و هر روز یک حکایت ، مطلب ها و تیترها یکی پس از دیگری حک میشود ستون ها از این درگیری ها به خود همراه سر خط خبرهاامی شود ولی آخر هیچ چیز جز رنجش از یک نگاه بستن و باز کردن چشمی از این ماجراها نمی ماند ، ما به هم رحم نمی کنیم و حالا کی روشی که چهار سال و اندی میانمان مانده ما را از خود بهتر از بر شده و این یعنی سماجت از یک کوتاه نیامدن در مقابل یکی مثل همان چیزی که هر روز از نگذاشتن عدم گذشت به حق و حقوق خود و دور بریهایمان بر هم روا همیشه داشته ایم . پس می تازیم چه جلادانه تر با نیش کنایه ایی زهردار تر ، انگار که نه انگار روزی باید دریک خط موازی برای حریف صف آرایی کنیم ، هر روز به خردمان همین خوراک ها داده می شود سرمربی حق ست یا دبیر کل ؟ زندگی در فوتبالفارسی یک غایتی حال بهم زن می شود که دوست داری فوتبال را ببوسی و به گوشه ایی رهایش کنی ، درست مثل بیخیال شدن از یک حق خوری از فضایی که تو و من هم باید از آن استشمام کنیم .