اختصاصی/ به گزارش گیل خبر، پژمان راهبر روزنامه نگار ورزشی، در صفحه شخصی اجتماعی خویش با گذاشتن عکس زیر، قهرمانی زنان فوتسالیست ایرانی در آسیا را این گونه تفسیر کرده است. آن گل بارسلونایی خاص یک نهیب است . یک فریاد بلند با 4-5 ضرب ؛ توپی که مثل باد ازبین دخترک ها می چرخد و از زمین ایران به سمت دروازه حریف می آید و با پشت پای خردکننده مهاجم ما از خط دروازه رد می شود . گلزن ؟ توی تته پته ، یکی از بندرعباس تلگرام می زند: فهیمه زارعی اهل بشاگرد . یکی که باید بگردیم و فالویش کنیم . یکی که کلمات و واژه ها را پشت سرگذاشته و فوتبال بازی می کند . از من اگر بپرسید ، کار ساده ای نیست که اهل بشاگرد باشی و دیروز توی کوالالامپور برای تیم ملی گل زده باشی . برای مردها هم حتی ساده نیست ، چه برسد به دخترکی که از صبح هزاربار گل تماشایی اش را پلی کرده ایم . فهیمه زارعی . شادی بعد از گل او البته متواضعانه و شرمگین است ؛ مثل اکثر بچه های تیم و تقریبا شبیه به همه هم کلاسی ها و دوست ها و قوم خویش های مونث که همیشه فریادشان را در سینه نگه داشته اند . شاهین که در سالن بازی های را دیده از واکنش های بعد گل و بعد برد می گوید و این که آنها نمی دانند شادی شان را چطور با سالن و تماشاچی ها قسمت کنند . از ناشناختگی عمیقی که روی سکوها ، آنها را رنج می دهد و البته خوشحال می کند . از صدها تماشاگری که تشویق شان می کنند ؛ اما این طرف هنوز نمی داند با این موج صوتی و انرژی مثبت ، چه کند . یک غریبگی ای که باید عضو تیم فوتسال دختران ایران باشی تا درکش کنی . آنها با سکوت و صبر خانه و آشپزخانه را ترک کرده اند تا اردو و مسابقه وفینال آسیا . فکر کنید بدون لیگ و باشگاه و حقوق چقدر سخت است طاقت آورده باشی برای یک گل مسی وار و یک قهرمانی جانانه ، تا بوی قرمه سبزی ذهن ها را ترک کند .