به گزارش گیل خبر، همه ی ما زندگی خود را با محدودیت های جسمی آغاز کرده ایم. زمانی که هنوز پاهایمان برای برداشتن گام های استوار به قدر کافی قوی نشده اند، چهار دست وپا فواصل کوتاه را طی می کنیم و به کمک دستان پدر و مادر روی دو پا می ایستیم. با ادامه رشد و افزایش توان فیزیکی و ذهنی، باز از آسیب های احتمالی مصون نیستیم. ممکن است بیماری ها، تصادفات و سوانحی را تجربه کنیم که در زندگی روزمره و طبیعی ما خلل ایجاد کنند. اما اگر در طول عمر خود با هیچ آسیب دیدگیِ خاصی روبرو نشدیم، یقینا دوره پیری را با محدودیت جسمی به پایان خواهیم رساند. دوره ای که محدودیت های حرکتی به سراغ ما می آیند و ما آسیب پذیر تر از گذشته شده ایم و راه رفتن بر روی دوپا برای ما مشکل می شود و به ناچار یار سومی به نام عصا به کمک ما می آید و عده ای از ما دچار بیماری هایی همچون فراموشی می شوند. ممکن است گروهی از انسان ها از بدو تولد دچار کم توانایی های جسمی یا ذهنی بشوند و نیازمند نگهداری ومراقبت از سوی خانواده و جامعه باشند ولی کم توانی چه از نوع ذهنی، چه از نوع جسمی واقعیتی است که خواه یا ناخواه همه ی ما آن را تجربه خواهیم کرد و مختص به قشر خاصی از جامعه نیست. در واقع با توجه به فراگیر بودن این مسئله معماران در طراحی های خود چه در مقیاس کوچک چون طراحی پله ی یک خانه و چه در مقیاس بزرگ همچون طراحی یک شهر باید به آن توجه کنند. سخت نیست که مشکلات این گروه از جامعه را لمس کنیم. کافی است دقایقی که در شهر در حال قدم زدن هستیم، تصور کنیم که روی یک ویلچر نشسته ایم و قرار است عرض یک خیابان را طی کنیم یا قرار است سوار اتوبوس های شهری یا مترو بشویم؛ حتی فکر کردن به این موضوع هم عذاب آور است. ساختمان ها و فضاهای عمومی بنا بر قوانین حمایتی از افراد کم توان باید یک سطح شیب دار با شیب مناسب در ورودی داشته باشند، اما شما حتما به سطح شیب دارهایی برخورد کرده اید که با تجهیزات کوهنوردی هم به سختی می شود از آن ها بالا رفت. محدودیت هایی که ما در دوران کم توانی با آن روبرو هستیم نیازمند طراحی های مناسب و دقت در اجرای جزئیات است. نتیجه این کم توجهی آن می شود که افراد کم توان از جامعه فاصله می گیرند، ترجیح می دهند که در خانه های خود بنشینند تا آن که در خیابان ها مورد تمسخر طراحان و مسئولین شهری قرار بگیرند. عدم حضور افراد کم توان و در انزوا ماندن آن ها باعث عدم یادگیری مهارت های لازم برای تجربه زندگی جمعی در آنان شده و دل خوش کردن به معدود مراکز و مدارسی که در اختیار آن ها قرار می دهیم، نتیجه موثری نخواهدداشت؛ درست است که آن ها آموزش های لازم را خواهند دید اما وقتی بعد از مدت زیادی وارد اجتماع شدند، حالا این افراد سالم هستند که نحوه برخورد با آن ها را نمی دانند. معماری نقش مهمی در ایجاد محیطی مناسب برای حضور افراد کم توان در جامعه دارد اما از آن مهم تر لزوم اجرای صحیح قوانین حمایتی از کم توان ها بخصوص در فضای شهری، از سوی شهرداری هاست تا آن وقت "یک فلج مادر زاد اگر خواست، بتواند قهرمان دو ماراتن شود". پایگاه گیل خبر: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.