گیل خبر/ در پی فراخوان پایگاه خبری تحلیلی گیل خبر به منظور طرح مباحث حرفه‌ای و بیان چالش‌ها و مشکلات حوزه فرهنگ و هنر و همچنین ایجاد گفتمان توسعه فرهنگی توسط متخصصین امر در استان گیلان، از این پس ذیل عنوان "دغدغه‌های فرهنگی" شاهد مقالات، نقطه نظرات، نقدها و یادداشت های هنرمندان و فعالان فرهنگی خواهیم بود.

در هشتمین شماره از سلسله مطالب "دغدغه‌های فرهنگی"، یادداشت صمد حسنی، کارشناس نقاشی، عکاس و مجسمه ساز را میخوانیم:

چهارمین جشنواره ساخت مجسمه های چوبی رشت، از ۲۹ تیر الی ۹ مرداد سال ۱۴۰۰ برگزار گردید.

بی شک این جشنواره یک قدم به جلو برداشته و از اولین جشنواره، خود را به استانداردهای ملی نزدیکتر کرده است.

حضور ۲ هنرمند ملی بیشترین حرکت رو به جلوی این جشنواره بود. این بدان معنا نیست که با وجود هنرمندان بومی نمی توان جشنواره در سطح ملی برگزار کرد؛ وقتی سطح جشنواره از حیث هنرمندان بالاتر می رود به همان میزان سطح نگرش و خواستگاه ها هم بالاتر رفته و جشنواره را از همه وجوه و سطوح از جمله سطح مدیریتی به طرف جلو و استانداردهای موجود حرکت میدهد.

آنچه دائماً حرکت جشنواره ها و سمپوزیوم ها را به اوج می رساند تداوم و پایداری این جریان است. به طور مثال بعضی از جشنواره ها و دوسالانه ها (بینال ها) در دنیا به عدد بالای پنجاه رسیده است. یعنی بیش از یک قرن است که تفکری در جامعه همواره در جریان است و نگاه ها و نگرش های موجود در زمان خود را معرفی و به نمایش می‌گذارد، که حتماً تاثیرگذار خواهد بود. ‌‌

هر شهری در مسیر رشد و توسعه فیزیکی به طور یقین، با سیمان به سنگ آهن و آجر و غیره، نیازمند خواهد بود و شهر ما نیز از این قاعده مستثنا نخواهد بود. در طول چهار دهه گذشته شهر رشت از جنبه‌های فیزیکی گسترش پیدا کرده و آنچه به چشم می آید رنگ خاکستری با فرم های زمخت است که این به ذهن شهروندان رخوت ایجاد کرده و کسل کننده می باشد.

اگر به این عامل، عوامل اجتماعی، اقتصادی، زیستی و... اضافه گردد، چیزی برای دفاع از شهری مطلوب، برای زیستن باقی نمی ماند. رسیدن به نقطه مطلوب میسر نمی گردد، مگر با مدیریت شهری مناسب و برنامه ریزی کوتاه مدت و میان مدت و بلند مدت.

دست اندرکاران شهری از جمله شورای شهر با زمان حداقل ۴ ساله‌ای که در اختیار دارند توانسته یک برنامه میان مدت را طراحی و به اجرا بگذارد. شهر رشت با توجه به محله ها میادین و بوستان های گوناگونی که دارد نیازمند صدها مجسمه ، المان ، حجم و غیره می باشد.

اگر در یک برنامه مدون طی ۴ سال و به طور سالانه سمپوزیوم و جشنواره‌های مجسمه‌سازی برگزار گردد و در هر جشنواره حداقل ۱۰ اثر خلق گردد، ۴۰ اثر، ۴۰ نقطه شهر را فعال کرده و ذهن و روح شهروندان را درگیر خواهد کرد و ما شاهد شهری پویاتر از آنچه تاکنون هست خواهیم بود.

با توجه به تغییرات مدیریتی در سطوح مختلف در جامعه امروز ما، جا دارد مدیران شهری با نگاهی به گذشته و نیازهای شهروندی در حوزه شهری، نسبت به برگزاری سمپوزیوم و دوسالانه ها با موضوع فرهنگ و هنر شهری و ارتقاء سطح جشنواره های بومی به جشنواره های ملی و بین المللی موجب ارتقاء سطح زندگی شهروندان استان گیلان گردیده و در این مسیر از حمایت و توانمندی هنرمندان گیلان نیز برخوردار خواهند بود.