گیل خبر / مهدی رشاد 

تالاب عینک رشت به عنوان بزرگترین تالاب شهری ایران شناخته می شود. ولی می توان گفت زیباترین مکان ایران هم است که به عنوان یک منطقه گردشگری محسوب نمی شود!

در سالهای اخیر اقدامات مختلفی در خصوص تالاب انجام شد که البته بیشتر آن حول «همایش های وعده های مختلف» بود. از ابتدای شورای پنجم بحث برخی دوستان شورا  این بود که شرایط پیوستن به کنوانسیون رامسر برای این تالاب فراهم شود که البته چندان پیگیری نگردید. در این میان انجمن های فعال محیط زیست برای پاکسازی حاشیه تالاب تلاش هایی کردند و شهرداری و برخی اعضای شورا هم گهگاه کمک هایی کردند، اما بیشتر این اقدامات به صورت موقت و بدون دورنمای لازم بود که نتوانست شرایط را برای تبدیل تالاب به یک اکوتوریسم مطلوب ایجاد کند.
به نظر می رسد مشکلات قانونی مالکیت تالاب از مباحثی است که جلوی بسیاری از زمینه های سرمایه گذاری را در این محدوده گرفته است و متاسفانه از سوی نمایندگان مردم در مجلس و شورای شهر و همچنین مدیران استانی پیگیری مناسبی هم صورت نمی گیرد. این تالاب می تواند به یک مرکز سیاحتی و تجاری تبدیل شود و شاید مهم ترین مکان شهر رشت برای درآمدزایی گردشگری! شرایط آن خیلی بیشتر از دو رودخانه رشت فراهم است و البته هنوز زیبایی های خود را حفظ کرده است. ولی به نظر می رسد انگیزه چندانی برای ایجاد چنین فرصتی نیست!
در ماده 61 طرح جامع مدیریت شهری که هنوز به تصویب نرسیده است، آمده است که «حراست و صیانت ازبستر رودخانه ها و انهار در محدوده و حریم شهرها با رعایت ضوابط اعلامی وزارت نیرو به عهده شهرداری است.» تصویب چنین ماده ای کمک بزرگی برای جلوگیری از تداخل مدیریتی در حاشیه تالاب می کند و شرایط را برای پیوستن به کنوانسیون رامسر راحت تر خواهد نمود. یکی از وظایفی که اعضای شورای رشت دارند این است که در وهله اول با تشکیل کارگروهی زمینه ها را برای ورود تالاب به کنوانسیون رامسر و همچنین ارتباط با نمایندگان استان برای انتقال حراست از تالاب به شهرداری فراهم کنند. وگرنه مشخص است که شاهد وعده های بی سرانجامی برای جذب سرمایه گذار در تالاب خواهیم بود و تنها زحمت فعالان محیط زیست خواهد بود که برای پاکسازی حاشیه تالاب اقدام کنند.