گیل خبر/ به نقل از فارس؛ سال ۱۳۲۰ به دنیا آمد و پیش‌از آن‌که به گل‌آقا مشهور شود «گل» بود و «آقا» بود. زندگی کودکی را با یتیمی و تنگدستی گذراند و بعدها دستی در سیاست داشت و اعتراض می‌کرد در دانشگاه در سال ۱۳۴۰ و کتکش را هم می‌خورد از پهلوی‌ها. معلم هم بود و بعد هم که انقلاب اسلامی شد رفیق «محمدعلی رجایی» بود و مشاور فرهنگی و مطبوعاتی او. در طنز هم دست داشت و در نشریه طنز «توفیق» می‌سرود و بعد از انقلاب در روزنامه اطلاعات ستون طنز می‌نوشت. از یک جایی کار سیاسی را با وجود سمت‌هایی که داشت و آینده ‌روشنی که داشت به کلی رها کرد و رفت دنبال علاقه اصلی‌اش که طنز بود و این‌که مردم ایران لبخند روی لب داشته باشند. با شجاعت طنز را با سیاست آمیخت و موفق هم شد. رمز کارش قلمش بود که به سوی کعبه گرفته بود: «در مکه به کعبه رفتم و در جوار کعبه قلمم را درآوردم و رو به کعبه کردم و گفتم: من این قلم را در خانه‌ خدا، با خدا معامله کردم. خدایا تو شاهد باش که من در راه اعتلای دین تو و کشورم گام برمی‌دارم. مرا از لغزش‌ها مصون بدار و قلمم را از انحرافات حفظ کن».

اولین شماره نشریه گل‌آقا سال ۱۳۶۹ درآمد و معروف است که همان نیم‌ساعت اول در تهران نایاب شد و مردم که پسندیدند، تازه کار شروع شد. در گل‌آقا شخصیت‌های طنز بودند که درد دل مردم را می‌گفتند؛ «شاغلام» نماینده قشر آسیب‌پذیر بود و «ممصادق» نماینده مردم کوچه و بازار و «مش‌رجب» و «غضنفر» هم بودند که گاهی میان ماجرا می‌پریدند و سخنی می‌گفتند که دل مردم را می‌بُرد. دل مسئولان را هم می‌بُرد. گل‌آقا عادت داشت روی جلد نشریه معمولا کاریکاتوری از وزراء یا معاونان رئیس‌جمهور می‌گذاشت و با بیشترشان هم رفیق بود و حرفش را می‌خواندند؛ از همه بیش‌تر با مرحوم «حسن حبیبی» که ۳ دوره معاون‌ اول رؤسای‌جمهور بود و اهل علم و دین و فرهنگ و ادب بود.

هفته نامه گل‌آقا تا سال ۱۳۸۱ منتشر شد و بخشی از نوستالژی دهه ۷۰ شد؛ دهه شصتی‌ها که در دوره نوجوانی و جوانی بودند، لذتش را بردند و همه مردم ایران هم. اما چگونه بود که طنز گل‌آقا را مردم دوست داشتند و مسئولان هم دوست داشتند و کسی هم ناراحت نمی‌شد؟ طنز صابری پاکیزه و ساده و مستقیم بود؛ مثل درون انسان‌های باصفا. طنزش یک ویژگی خاص هم داشت و رهبر انقلاب همان اوایل انتشار گل‌آقا آن را «طنز شیرین و پُرمغز» نامیدند و فرمودند: «ادعا نمی‌کنم که کار شما کامل و بی‌عیب است؛ اما با ملاحظه‌ اجمالی شماره‌های گل‌آقا امید هرچه بهترشدن و کامل‌ترشدن آن را دارم. طنز صادق و دلسوزانه باید همه‌ نقاط معیوب، به‌خصوص آن‌ها را که کمتر به چشم می‌آیند و آن‌ها که بیشتر به علم و اطلاع همگان از آن نیاز هست، هنرمندانه ببیند و بنمایاند».

و در یک سخنرانی دیگر نیز با اشاره به گل‌آقای مردم ایران درباره مقام هنر طنز فرمودند: طنز فاخر و برجسته یکی از هنرهاست. طنز، هنر خیلی بزرگی است. بنده با مرحوم صابری شوخی می‌کردم و می‌گفتم «طنازها»! طنازهای واقعی را تقویت کنید، پرورش دهید و کمک کنید تا طنز بیاورند.