گیل خبر/ سرویس سیاسی: چند روز پیش بود که فیلمی از ولی داداشی نماینده آستارا در جمع مردم منتشر شد که اعلام کرده بود «اگر تا چند روز دیگر سی تی اسکن در آستارا راه اندازی نشد به او رای ندهند». راه اندازی سی تی اسکن بیمارستان از زمان افتتاح در فروردین 96 وعده داده شده است و معمولا نیز هربار زمان دو الی سه ماهه برای آن پیش بینی می شد که هنوز اجرایی نشده است. البته رئیس دانشگاه علوم پزشکی اخیرا اعلام کرده است که «ده دستگاه سی تی اسکن خریداری شده است» که ظاهرا بیمارستان 132 تخت خوابی شهید بهشتی نیز در میان آن هاست. این که بعد از تقریبا سه سال یک بیمارستان دارای دستگاه سی تی اسکن شود امری است که چندان نباید تعجب کرد. در واقع طبق قانون و عرف ساخت یک بیمارستان این کار باید خیلی سریعتر از این صورت می گرفت و اگر تاکنون صورت نگرفته است متولیان بهداشت  و درمان و مسئولان استانی و شهرستانی باید پاسخگو باشند. ولی حال شاهدیم که خرید یک دستگاه سی تی اسکن هم به راهی برای تبلیغات انتخاباتی یک نماینده  تبدیل شده است. حوزه بهداشت  و درمان از جمله پایگاه های رای در انتخابات مجلس محسوب می شوند و به نظرمی رسد اگر مدیران علوم پزشکی در این رابطه پیگیری نداشته باشند کارهای آن ها هم به نفع نمایندگان مصادره می شود. روز گذشته رئیس دانشگاه علوم پزشکی گیلان ضمن این که از خرید ده دستگاه سی تی اسکن خبر داد اعلام کرد« گیلان به ۶۳ دستگاه دیالیز نیاز دارد». این که یک مدیر دولتی اعتراف می کند « وضعیت مناسبی در حوزه دستگاه های دیالیز استان نداریم» نشان از ان نمی دهد که نمایندگان ما در این زمینه کوتاهی کرده اند؟ چگونه است خرید یک دستگاه سی تی اسکن بعد از سه سال را به نفع خود مصادره می کنند ولی از پیگیری دستگاه دیالیز عاجز هستند؟ نماینده آستارا  بعد از اطلاع خرید سی تی اسکن به مردم می گوید اگر این دستگاه راه اندازی نشد به من رای ندهید ، ولی اگر می خواهد خودش را بهتر نشان دهد چرا نمی گوید اگر دستگاه «ام آر آی» و یا «دیالیز»  نیامد به من رای ندهید. شاید برای این که می داند این دستگاه تا انتخابات به این شهرستان نمی آید و یا شاید هم می خواهد مثل همان نماینده ممسنی  با بلندگو و خودرو آن را به عنوان غول چراغ آخر در روزهای آخر انتخابات نشان دهد! این که نمایندگان ما با چند نامه نگاری بخواهند کل دستاوردهای یک سازمان و اداره  را به نام خود بنویسند امری است که دیگر مسبوق به سابقه شده است. متاسفانه مدیران دولتی نیز در مقابل چنین وضعیتی ساکت هستند و قصد ندارند واقعیات را به مردم بگویند و در واقع به عنوان ستاد غیررسمی انتخابات یک نماینده تبدیل شده اند. با این وضعیت اگر دولت کاری نکند و یا کارهایش را به تاخیر بیندازد مشخص نیست این نمایندگان جزء هیاهو و سروصدا دیگر چه چیزی برای گفتن دارند.