گیل خبر/ ستاره اسکندری گفت: چطور می شود بعد از ۲۶سال کار هنری، به کارنامه و گذشته ات نگاه نمی کنند و یک خبر زرد، جای این همه سال فعالیت را می گیرد. وقتی این ها را می بینم به یک حس بیهودگی و دلگیری می رسم. مسئله این است که همیشه سعی کردم بدون حاشیه زندگی کنم و اگر تهمت و افترایی هم هست از راه قانونی پیگیری می کنم. این یعنی ستاره اسکندری برخلاف برخی بازیگران از جنجال و هیاهو استقبال نمی کند و راه شهرت را در فضای پرسروصدا و «اپوزیسیون نمایی» نمی بیند. برعکس، او ساکت ماند، به ایران آمد و «قانون» را ملاک قرار داده است. وقتی سوال را مطرح کردیم ابتدا دودل بود پاسخ دهد. کمی مزه مزه کرد و در نهایت ترجیح داد سکوت را بشکند و درباره این اتفاق توضیح دهد. * سوال هایی که درباره کارنامه حرفه ای تان باید بپرسیم را پرسیدیم. طبعا واکاوی همه آن نیازمند فرصت مبسوطی است که آن وقت می شود کتاب، نه یک گفت و گوی مطبوعاتی(خنده). فقط می ماند یک پرسش: شما بازیگر بی حاشیه ای هستید اما از فضای مجازی لطمه خورده اید. انگار برخی گذشته تان را نمی بینند. دلگیر هستید؟ چیزی که ذهنم را مشغول می کند این مقدار و حجم از خشونت در این فضاست. خشونتی که حتی با هر لفظ و در هر رسانه منعکس می شود. ما ایرانی ها ملت مهربان و مهمان نوازی بودیم، دلگیر می شوم وقتی می بینم این همه خشونت در فضای مجازی تکثیر می شود و مثل آینه به جامعه بازمی گردد. چطور می شود بعد از ۲۶سال کار هنری، به کارنامه و گذشته ات نگاه نمی کنند و یک خبر زرد، جای این همه سال فعالیت را می گیرد. وقتی این ها را می بینم به یک حس بیهودگی و دلگیری می رسم. مسئله این است که همیشه سعی کردم بدون حاشیه زندگی کنم و اگر تهمت و افترایی هم هست از راه قانونی پیگیری می کنم. * نکته جالب اینکه در طول مصاحبه خیلی ها پیش ما آمدند و از شما امضا گرفتد و عکس دونفری انداختند. پس این ها که در فضای مجازی جور دیگری حرف می زنند، کی هستند؟! امیدوارم روزی فرارسد که دنیای واقعی بر مجازی غلبه کند. من در این شهر و کشور زندگی می کنم و هنوز هستند نگاه های مهربانی که مرا مورد لطف قرار می دهند، همین برایم کافی است. فضای مجازی یعنی همین آدم هایی که پشت اکانت های فیک پنهان می شوند و دشنام می دهند به خیال اینکه تاثیرگذارند، در صورتی که اینطور نیست. اصولا در ماجرای اخیر یا اتفاق های مشابه برای دیگران، می ایستم و نگاه می کنم. معتقدم آن آدم ها در فضای مجازی واقعی نیستند. آدم های واقعی در کوچه و بازار هستند. * تکلیف یک عده مشخص است؛ تعجب از کسانی است که با سناریوی خارجی همراه می شوند. گاهی امثال من، وجه المصالحه جریان های خاص و دشمنی ها می شوند. مسئله ای که خیلی دلگیرکننده است، اپوزیسیون خارج نشین و تندروهای داخلی ادبیات مشترکی دارند. ترجیح می دهم درباره خودم صحبت کنم: به عنوان یک انسان از این همه نفرت پراکنی و خشونت گرایی و تبعیض جنسیتی تعجب می کنم. امیدوارم که حداقل کمی هوش انتقاد داشته باشیم به جای فحاشی! امیدوارم بدون تحقیق تهمت و افترا نزیم. * به نظر شما در مواقع مشابه نیاز به یک مسئول دغدغه مند نیست تا بزرگ منشی کند و فضا را آرام؟ در فضای مجازی هر موجی که ایجاد می شود نباید سازمان هایی که مربوط به سینما، تئاتر و تلویزیون است را دچار تردید کند. ترجیح می دهم برای جلوگیری از هرج و مرج، قانون اعمال شود. ایران کشور اقوام است. از ترک و لر گرفته تا کرد و بلوچ و… ما در داخل یک سرزمین و در کنار هم زندگی می کنیم. کاش به اینکه کجا زندگی می کنیم و در چه جغرافیای انسانی هستیم، بیشتر توجه کنیم. * به نظر شما این تعبیر که فضای مجازی فضای سوءتفاهم است، درست است؟ اشاره کردم که فضای مجازی خشونت دارد ولی آدم ها در کوچه و خیابان هنوز خیلی مهربان هستند. نکته مهمتر این که چقدر در دنیای مجازی حرف های آدم وارونه جلوه داده می شود؛ یا با یک تدوین چیزهایی قلع و قمع می شود و با یک تیتر زرد در اختیار مردم قرار داده می شود. مثلا در گفت و گو با رضا رشیدپور درباره فرهنگ ایرانی صحبت کردم و گفتم سرزمین ایران متعلق به همه است؛ از هر قوم و فرهنگ و عقیده ای. ولی این مصاحبه طوری منعکس شد که من چقدر با خودم تناقض دارم!     خبرآنلاین