دوستی امام علی(ع)، صحیفه مومن و علامت طهارت مولد است و اگر انسان، همه زبان های گویا را در دهان داشته باشد و با هر کدام از آنها، جاودانه مدح و ثنا بگوید، از حرف نخستین مدح حضرت علی(ع)، بیشتر نخواهد گفت. حقیقت این است که با جمله ها و کلماتی که حروف آن ها از 29 حرف بیشتر نیست، نمی توان از بزرگ بنده خاص و مخلص خدا، که در آیات بسیاری از قرآن، خداوند متعال، خود او را وصف و مدح فرموده است، توصیف و ستایش کرد. شخصیت عظیم امیرالمومنین، علی(ع) بعد از رسول خدا(ص) اشرف کلمات الهیه، اکبر آیات ربانیه، ادل دلایل جامعه، اتم براهین ساطعه، وسایل کافیه و مظهرالعجایب و معدن الغرایب است و مالک کل عظمت های انسان مافوق و برتر و خلیفة الله بر حق است. پیامبر اعظم، عقل کل، خاتم رسل و هادی سبل(ص)، بر حسب احادیث معتبر و مشهور بین مسلمانان، از آن حضرت، آن همه تمجیدات و تعریفات رسا و پر از معنا فرموده باشد و او را با حق و با قرآن و حق و قرآن را با او و لازم الاتصال و غیرقابل افتراق دانسته و ارزش یکی از میدان های جهاد آن مجاهد فی سبیل الله را در راه اعلای کلمه الله و دفاع از حق، افضل از عبادت جن و انس و یا تمام امت معرفی کرده است. در چنین میدانی، دیگران در مدح و ثناء آن حضرت چه می توانند بگویند؟! همه در برابر آفتاب جهان تاب محمدی و دریای بیکران علم احمدی، چون ذره و قطره، بلکه از آن هم کمترند. با این همه که علما و حکما، 14 قرن است از فضایل او گفته اند، تا علم، فضیلت، زهد، عدل و کمالات انسانی مورد ستایش است، آیندگان او را ستایش خواهند کرد و با این قصاید و اشعار بی شمار و هزارها کتاب و مقاله که پیرامون شرح شخصیت این انسان اکمل و والا نوشته اند و همه داد سخن را داده اند، باز هم همانند روزهای نخست برای گویندگان و اندیشمندان، مجال سخن باز و بلکه بازتر شده است. همانطور که در احادیث شریفه بیان شده است، علی(ع) معجزه ای است که خداوند به رسول گرامی اش خاتم الانبیا(ص) عطا فرمود؛ معجزه ای که از همه معجزات انبیای گذشته، بزرگتر و حیرت انگیزتر است.