گیل خبر/ کمیل فتاحی [caption id="attachment_428509" align="aligncenter" width="818"] هنرمند کوبایی آنجل بولیگان[/caption] به بهانه روز خبرنگار، بد نیست اشاره شود به این پرسش که چرا برخی سیاسیون منافع خود را در ناشنیده گرفتن صدای خبرنگاران منتقد و رسانه های مستقل می بینند! و چرا روشنگری و مطالبات به حق مردم، آنگاه که از زبان روزنامه نگاران بیان می شود، سریعا با واکنش منفی و شکایت مسئولان اهم از نمایندگان مجلس و مدیران استانی و هواداران دوآتشه آنها همراه است! امروز از میان چهار هزار و ۱۰۰ نشریه مکتوب که ۳۰۰ عنوان آنها روزنامه هستند، و از میان ۳۰ خبرگزاری فضای مجازی - حقیقتا چند خبرگزاری و نشریه بدون در نظر گرفتن منافع اقتصادی از جانب حاکمیت و گروههای سیاسی و بطور مستقل و از روی آگاهی صرفا در جهت منافع مردم فعالیت می کنند؟؟ اصلا آیا در چنین فضایی امکان زیست رسانه مستقل امکان پذیر است و یا حتما باید همدست حزب و گروه و سازمان و نهادی از هرم قدرت بود تا بتوان به فعالیت رسانه ای ادامه داد و در چرخه باقی ماند؟؟ و سوال مهمتر اینکه فعالیت رسانه ای به چه قیمتی!؟ آیا بهای روزنامه نگاری یک پرس چلوکباب در پایان یک روز کاری در کنار مقامات ارشد کشور و احساس خوشبختی بعد از دریافت کارت هدیه ی از دست فلان روابط عمومی و بهمان آقازاده و است ....!!! متاسفانه ناچیز بودن منابع و امکانات رسانه های شهرستانی، باعث نوعی رفتار دوگانه نسبت به خبرنگاران و تمایل مسئولان به ارتباط با رسانه های پرنفوذ پایتخت و کم توجهی به خبرنگاران شهرستانی می شود! هرچند که خود رسانه های شهرستانی هم جایگاه خود را تا حد یک منبع رپورتاژ بی اثر تقلیل می دهند! از طرفی در اکثر نقاط کشور، بویژه در شهرستان ها، مسئولان با سوءاستفاده از خلع آگاهی مردم نسبت به مطالبه حقوق اولیه خود، می کوشند جامعه را به قیمت کمترین و دم دستی ترین خدمات خویش، خرسند و راضی نگه دارند! و بعنوان مثال ارسال چند کامیون قیر جهت آسفالت کوچه فلان شهر و روستا را به عنوان حمایت از پروژه عمرانی، و یا اهداء چند جین لباس ورزشی را به معنای حمایت از توسعه ورزشی و چندمیلیون تومان کمک نقدی جهت تعمیر مسجد محل را بعنوان عامل انگیزش توده مردم و کسب نمره قبولی تلقی می کنند! و دائما برای جلب نظر مردم با حضور در مراسم ختم یا ارسال پاکت هدیه به جشن ازدواج برخی چهره های سرشناس یا هوادارانشان در شهرهای کوچک و روستاهای دورافتاده، از خود چهره ای مردمی و خدمتگذار نمایش می دهند! حال آنکه همه ی آنچه گفته شد زمانی اهمیت می یابد که منتخبین مردم یا مسئولان انتصابی طی دوره مسئولیت خود بتوانند خدمات زیرساختی و پایداری را در راستای تامین رفاه و آسایش مردم فراهم آورده و نمودار توسعه و آبادانی کشور را را به جلو حرکت دهند. نه اینکه با نگاهی به پشت سر و تحقیق در عملکرد چهار ساله و هشت ساله و دوازده ساله برخی نمایندگان مجلس، با نشانه های توزیع ناعادلانه در ارائه خدمت و تقسیم نامتوازن امکانات در شهرها و روستاهای حوزه انتخابی آنها مواجه شویم! و شاید به همین علت باشد که اکثر نمایندگان مجلس و مدیران کشور در پایان دوران مسئولیت خود تمایلی به ارائه گزارش و شفاف سازی ندارند و همواره پرسش های جدی خبرنگاران و منتقدان را بی پاسخ می گذارند! عنایت و توجه نمایندگان مجلس به شهرها و روستاها اغلب چنان با تبعیض و نابرابری همراه است که میتوان گفت برخی منتخبین مردم بر حسب میزان آرای منطقه ای و روابط و لابی با حامیان بومی خود امکانات و اعتبار مالی را تقسیم می کنند. و نزد این دسته، توسعه و عدالت ضرورتا بر اساس مقدار محرومیت و نیاز منطقه ای برنامه ریزی نمی شود و الویت بر دسته بندی جناحی و میزان رایی است که مردمان هر ولایت به کاندیدای مورد نظر می دهند! در این بین اگر خبرنگار یا مردم بنا به قوه تشخیص خود و یا به کمک رسانه ها، بی عدالتی و تبعیض و یا ناکارآمدی و سهل انگاری را درک نموده و به مسئولان معترض شوند - بلافاصله منتقدین را وابسته به جناح رقیب قلمداد کرده و انتقادات را غرض ورزانه جلوه می دهند تا از فشار افکار عمومی خلاص شوند و می کوشند زیرکانه و با وعده های جدید، خیراندیشی خود را به آینده ای نامعلوم حواله دهند! برخی از نمایندگان هم انتقاد و پرسشگری از خود را به شیطنت رسانه ای تعبیر کرده و با ترفندهای متداول و بازی کلامی از پاسخ شانه خالی می کنند! و به این ترتیب تنها خبرنگارانی در جهان بینی این گروه از رجال سیاسی و مسئولان اجازه ی حیات می یابند که به نحوی وابسته و نمکگیر ایشان بوده، مطیع و فرمانبردار باشند و بی هیچ مخالفتی عملکرد آنها را تائید و منتشر کنند! در این اوضاع و احوال برخی رسانه های محلی هم، برحسب روابط دوستانه و عهد اخوت با مسئولان و نمایندگان مجلس، به آلت دست رجال سیاسی تبدیل شده و آنگاه که باید عدالتخواهی و مطالبه ی حق مردم حرف اصلی آنها باشد، آشکارا حقایق جامعه را به حاشیه رانده و موضوعات فرعی و غیرضروری را تیتر یک می کنند تا از این رهگذر جریان فکری جامعه دچار سردرگمی و ابتذال شده و واقعیت از نظرها پنهان بماند! حمایت مادی و معنوی نمایندگان مجلس و رجال سیاسی از برخی رسانه ها و تبدیل رسانه از پدیده ای مستقل و مطالبه گر و فرهنگ ساز به ابزاری برای بادمجان دورقابچینی صاحبان قدرت، ابعادی آشکار و نهان دارد. سپردن رپورتاژ آگهی های تجاری و مصاحبه های کذایی و تخصیص منابع مالی و حتی در نظر گرفتن رانت خبری درباره وقایع دست اول، ضامن ارتباط تنگاتنگ و صمیمانه میان صاحبان برخی رسانه ها با صاحبان قدرت بوده و در عمل، از رسانه بجای پدیده ای مستقل و مدافع حقوق مردم، صرفا کاغذ پاره ای منقوش می سازد که استقلال نظر و صراحت کلام خود را قربانی الطاف رجال سیاسی و بهره مندی از خان گسترده ایشان نموده و از بیان هرگونه نقد صریح عاجز و ناتوان است! خلاصه اینکه بنظرم اگر خبرنگار و رسانه استانی و محلی بر استقلال خود و بیان مطالبات توده مردم پافشاری نموده و با تحلیل و روشنگری و انتشار مطالب موثق - جامعه را از حقوق اصلی خود آگاه کرده و وظایف اصلی مسئولان و منتخبین مردم را بازنمایی کند، آنگاه مردم کوچه و بازار بجای خوشنودی از معدود خدماتی که برخی نمایندگان مجلس طی چهارسال حضور خود در خانه ملت ارائه می کنند، خواهان تحقق مطالبات اصلی و مهمی خواهند بود که همواره در کوران انتخابات وعده ی آن داده می شود ، اما بعدا کمتر نشانی از آن یافت می شود و خیلی زود هم از حافظه عمومی جامعه پاک می شود. بی شک رسانه هایی که بیان واقعیت و ارائه راهکار علمی، بمنظور تغییر یا اصلاح معایب موجود در کشور را ارجحتر از پیمان اخوت و طرفداری و لاپوشانی معایب برخی رجال سیاسی می دانند، نقش تعیین کننده ای در پیشرفت کشور خواهند داشت. اهمیت صاحت قلم و اعتمادی که مردم به رسانه ها دارند، وظیفه ذاتی روزنامه نگاران را دوچندان می کند ... تا بی توجه به قاعده ی بازی رسانه های جعلی، هر نویسنده و منتقد و رسانه ی مستقل خود را وامدار مردم و متعهد به بیان مشکلاتشان بداند و زمینه ی انتخاب افراد شایسته برای تصدی مسئولیت های مهم کشور را فراهم کند.