گیل خبر/ سرویس اجتماعی: دکتر ایرج حریرچی معاون وزیر بهداشت که روز گذشته برای مراسم تودیع و معارفه سرپرست جدید دانشگاه علوم پزشکی و بهداشت و درمان استان گیلان حضور پیدا کرده بود شرمندگی بسیار خود را از وضعیت سلامت و عدم امکانات لازم در این استان اعلام کرد. بخشی از صحبت های این مقام وزارت بهداشت به این شرح است «۸۲ درصد مرگ و میرها غیر واگیر است که در گیلان این بیماری ها بیشتر است.» « متاسفانه استان گیلان در ۳۲ استان کشور رتبه ششم مصرف نمک را دارد و همچنین در مورد کم تحرکی و استفاده سیگار و چاقی آمارهایی نگران کننده را شاهد هستیم.» « مصرف میوه و سبزیجات در گیلان از متوسط کشوری بسیار پایین تر است و همه این موارد سبب می شود که بیماری های غیر واگیردار مثل فشار خون و دیابت و… در گیلان بسیار بالا باشد.» «سبک زندگی در گیلان تغییر کند» « در گیلان اساتید برجسته ای داریم اما مردم برای درمان به تهران می آیند»« در گیلان تخت خصوصی نسبت به دولتی بسیار زیادتر است»«: ۴۴ درصد این تخت ها خالی هستند زیرا مردم توان مالی استفاده را ندارد»« شرمنده مردم رشت هستیم که بیمارستان آن ها هنوز کهنه و قدیمی است.»« مردم گیلان از ارائه خدمات پزشکی و درمانی بسیار ناراضی هستند.» این ها نمونه هایی از اعترافات معاون وزیر بهداشت بود که در این مراسم بیان داشت. نمونه های دیگری نیز هستند که بارها  توسط دیگر مقامات علوم پزشکی گیلان اعلام شده است. به طور مثال دیروز اعلام شد که این دانشگاه 600 میلیارد تومان بدهی دارد. پرستاران از عدم دریافت کارانه خود ناراحت هستند. نیروهای آزمایشگاهی بیش از هفت ماه حقوق خود را دریافت نکردند. پیمانکاران غذا به دلیل بدهی حاضر به واگذاری آشپزخانه های بیمارستان ها نیستند و ... البته شرمندگی مقام وزارت بهداشت قابل تامل است. اما راهکار عملی آن چیست؟ آیا با جابجایی یک مدیر می توان به تغییر دست زد که می گویید «از دکتر سالاری ممنونم که در این شرایط مسئولیت دانشگاه علوم پزشکی گیلان را قبول کردند.» خب مگر دکتر یوسف زاده این شرایط را قبول نکرده بود که حالا فردی را آوردید که اکثریت نمایندگان استان و حتی مقامات دولتی حاضر نشدند در مراسم معارفه اش شرکت کنند. بعد از این قرار است چه اتفاقی برای این استان بیفتد که درخواست می کنید سبک زندگی گیلانیان باید تغییر کند؟ این سخن که سبک زندگی گیلانی ها باید تغییر کند باید ملزوماتی و زیرساخت هایی داشته باشد تا بتواند نتیجه بگیرد و برای این امر باید برای گیلان هزینه کرد. اگر این استان باران خیز است نمی تواند با آسفالتی که برای شهرهای دیگر به کار می رود خیابان های همیشه بارانی خود را آسفالت کند. در حوزه سلامت نیز اگر نخواهند با این همه مشکلات به طور ویژه به محرومیت های آن نگاه کنند چیزی جز شرمندگی یک مقام وزارت بهداشت باقی نمی ماند. دو رئیس قبلی دانشگاه علوم پزشکی گیلان از لحاظ علمی از جمله مفاخر استان  محسوب می شوند ولی از نظر کاری خود را وارد بازی های سیاسی کردند  و در نتیجه عدم توجه خاص به استان گیلان نتیجه چندان مثبتی به دست نیاوردند. مدیر بعدی نیز با این روند چیزی جزء ادامه مسیر قبلی نمی تواند برود. رویکرد وزارت بهداشت و دولت یک نگاه سنتی و عقب افتاده است . با این رویکرد تا 1404 که سهل است تا 1440 هم به اهداف «پوشش همگانی سلامت» دست پیدا نمی کنیم و همچنان باید شرمنده باشید1