گیل خبر/ تصاویری از دریای خون و کشتار حیوانات بارها در رسانه ها منتشر شده است. ژاپن یکی از کشورهایی است که به عنوان یک سنت، تعداد زیادی از نهنگ ها و دلفین ها را می کشد. با وجود اینکه گروه های زیست محیطی بارها اعتراض خودشان را به این حرکت اعلام کرده اند اما این کشور سال گذشته از کمیته بین المللی صید نهنگ (IWC) کناره گیری و دوباره صید نهنگ را از سر  گرفته است. ژاپن قرن هاست که صید نهنگ را انجام می دهد و گوشت آن به عنوان منبعی کلیدی برای پروتئین در سال های بعد از جنگ جهانی دوم که این کشور در فقر شدید به سر می برد، استفاده می شده است. همچنین صیادان ژاپنی سال گذشته همزمان با صید سالانه در اقیانوس منجمد جنوبی بیش از ۳۰۰ نهنگ بزرگ باله ای کوچک که ۱۲۲ نهنگ حامله در بین آنها بوده را در اقیانوس جنوبگان کشتند. این کشور اعلام کرد شکارها را به دلایل تحقیق علمی انجام می دهد در حالی که منتقدان معتقدند کشتار نهنگ ها برای استفاده تجاری است و ژاپن گوشت این نهنگ ها را می فروشد و از آنها برای مصارف غذایی استفاده می کند. همچنین دیوان بین المللی دادگستری در سال ۲۰۱۴ اعلام کرده بود برنامه ژاپن برای شکار نهنگ در اقیانوس جنوبگان برای اهداف علمی و پژوهشی نبوده و به همین دلیل باید متوقف شود. با این حال مقامات ژاپنی مدعی هستند که مقیاس صید نهنگ ها در سواحل با مقاصد تجاری در مقایسه با صید نهنگ ها با اهداف علمی در آب های اقیانوس شمالی بسیار کوچک است. به جز ژاپن، کشورهای دیگری هم هر ساله در آیین هایی متفاوت حیوانات بسیاری را قربانی می کنند. کشتن گاوها بعد از مراسم گاوبازی در اسپانیا، قربانی حیوانات در هائیتی، کشتار نهنگ ها در دانمارک و کشتار گاوها و گوسفندها در نپال و آفریقا از جمله مراسمی هستند که همچنان در سراسر دنیا برگزار می شوند و در گاهی از موارد انسان ها هم در این مراسم زخمی یا کشته می شوند! عکس های منتشرشده آلیستر وارد، دانشجوی ۲۲ ساله دانشگاه کمبریج از شکار نهنگ ها در خلیج سانداواگو در رسانه ها مورد توجه بسیار قرار گرفت. اهالی جزایر فارو در دانمارک سالانه دست به کشتار نهنگ ها می زنند و این سنت، سده ها ادامه داشته است. جزایر فارو در شمال اروپا بین دریای نروژ و اقیانوس اطلس شمالی قرار دارد و از ۱۸ جزیره کوچک تشکیل شده است. گوشت و پیه نهنگ منبع غذایی نزدیک به ۵۹ هزار ساکن این جزایر است که گفته می شود با آن زمستان را می گذرانند. شکارچیان در این مراسم نهنگ ها را با پاروهای خود به خلیج هدایت می کنند و وقتی به حد کافی نزدیک شدند، کشتار شروع می شود. حتی کودکان هم در این مراسم مشارکت دارند. ساکنان منطقه، شکار نهنگ را یک فعالیت جمعی می دانند که همه می توانند در آن شرکت کنند. آنها می گویند این کار تحت مقررات و قوانین ملی صورت می گیرد و به گونه ای انجام می شود که نهنگ ها کمترین درد و رنج را متحمل شوند. بسیاری از ساکنان جزایر فارو معتقدند شکار نهنگ، منافات و ستیزی با اکوسیستم ندارد و آنها هر سال از میان صدهزار نهنگی که در اطراف جزیره است، ۸۰۰ نهنگ خلبان را شکار می کنند. تصاویر مربوط به این کشتار در شبکه های اجتماعی واکنش های بسیاری به همراه داشت و برخی در جواب به واکنش مدافعان حقوق حیوانات اروپایی به کشتار حیوانات در آسیای شرقی و آفریقا، با کنایه نوشتند: «چون اروپایی ها بور و سفید هستند، اسم این کار بربریت و وحشگیری نیست و تامین گوشت است اما ذبح شرعی مسلمانان وحشیانه محسوب می شود!» جشنواره «گادهیمای» یکی دیگر از مراسمی است که هزاران گاو و گوسفند در آن قربانی می شوند. این مراسم هر پنج سال طی دو روز در نپال برگزار می شود و از آیین مذهبی هندو در روستای «باریاپور» گرفته شده که معتقد است قربانی کردن برای الهه گادهیمای، شیطان را اسیر و به آنها سعادت و خوشبختی ارزانی می کند. آنچه در این جشنواره مورد اعتراض مدافعان حقوق حیوانات قرار گرفته شکل نامتعارف قربانی کردن است. در این فستیوال گاوها را در محوطه ای جمع کرده و آنها را از پشت گردن می زنند. مدافعان حقوق حیوانات به خاطر خشونت قابل توجه این آیین از آن با عنوان بزرگ ترین کشتارگاه حیوانات در جهان نام می برند. ژاپنی ها به جز کشتار نهنگ ها مراسم دیگری با قدمت ۳۵۰۰ ساله هم دارند که در شهر تایجی برگزار می شود. این مراسم به دلیل شکار دسته جمعی دلفین ها بین مردم دنیا شناخته شده است. شغل مردم این شهر از گذشته، ماهیگیری و شکار نهنگ یا دلفین بوده است. با وجود مخالفت ها در این زمینه اما مردم تایجی این کار را همچنان برای تامین غذای خود انجام می دهند و ادعا می کنند این کار در طولانی مدت تامین کننده منبع معیشت و جزء هویت فرهنگی آنها بوده است. تاریخچه تایجی، وجود سلاح های شگفت انگیز و بزرگ ۴۰۰ ساله شکار نهنگ را نشان می دهد. سازمان بهداشت جهانی با مطالعه روی گوشت دلفین ها مقدار سم و جیوه درون این گوشت را بسیار بالا اعلام کرد و به مردم هشدار داد که میزان جیوه بالای گوشت دلفین باعث به وجود آمدن بیماری هایی مثل سرطان، ناباروری و سرکوب سیستم ایمنی بدن می شود. با این حال مردم ماهیگیر و سنتی تایجی هنوز کشتار این حیوان را ادامه می دهند و محصولات آن در فروشگاه های این شهر دیده می شود. مردم تایجی برای شکار، قایقی را جلوتر از همه برای پیدا کردن دلفین ها می فرستند. پس از پیدا کردن دسته دلفین ها، دیگر قایق ها به شکل حرف انگلیسی V آرایش می گیرند و در حین حرکت، صداهای وحشتناک و دیواری صوتی را ایجاد می کنند. دلفین های ترسیده به سمت خلیج شنا می کنند. سپس قایق های دیگر آنها را تعقیب می کنند تا دلفین های هراسان خود را به ساحل بیندازند و به صخره ها بکوبند. پس از خسته و بی حال شدن دلفین ها، نیزه ها به بدن این حیوانات فرو می رود و تمام دریا سرخ می شود. در بین دلفین های زخمی، آنهایی که زیباتر باشند برای آکواریوم ها و سیرک ها شکار می شوند. در جمهوری هائیتی هم مراسمی وجود دارد که در آن حیوانات را می کشند. معتقدان به آیین «وودو» در این کشور، فروردین ماه کنار هم جمع می شوند و با قربانی کردن حیوانات و رقصیدن و نواختن موسیقی، فرمانبرداری خود را به خدایانشان اعلام می کنند. آنها بعد از قربانی کردن، خون گرم حیوان را در ظرفی می ریزند و آن را سر می کشند. حاضران در این مراسم که لباس سفید به تن دارند، بخشی از این خون را روی خود می ریزند و در حالی که معتقدند تحت سلطه ارواح قرار گرفته اند، داخل آب می پرند و به عبادت خود ادامه می دهند. پوشیدن لباس سفید آغشته به خون، برای آنها سمبل پایبندی به آیین وودو است. پیروان این آیین، رقص همراه با نواختن طبل را به عنوان سنتی آفریقایی با عناصر سنتی مذهب کاتولیک تلفیق کرده اند. میلیون ها نفر در هائیتی معتقد به آیین وودو هستند و دولت این کشور در سال ۱۹۶۰ میلادی آن را به عنوان مذهب رسمی پذیرفت. اما در سال ۲۰۱۲ مجلس سنا و نمایندگان هائیتی با اصلاحیه قانون اساسی این کشور که مورد تایید رئیس جمهوری شان قرار گرفت، «وودو» را به عنوان مذهب رسمی تقبیح کردند؛ اقدامی که نارضایتی گسترده پیروان این آیین را فراهم ساخت. مراسم گاوبازی در اسپانیا هم یکی از تفریح های معروف در دنیا محسوب می شود. مراسم «سن فرمین» در اسپانیا هر سال گردشگران زیادی را روانه این کشور می کند. جشن رهاسازی و دویدن گاوهای خشمگین بین جمعیت از بین کوچه های تنگ و باریک چند دقیقه طول می کشد اما جشن و شادی ساعت ها ادامه پیدا می کند. گاوها بعد از عبور از مرکز شهر وارد استادیوم می شوند تا مردم شاهد نبرد ماتادورها (قهرمانان گاوبازی) با گاوها شوند. در گذشته به علت تنگ و باریک بودن کوچه ها و نداشتن امکان عبور گاری، دامداران مجبور بودند گاوها را در مسیری کوتاه به سوی استادیوم برانند. به مرور زمان جوانان برای نشان دادن جرات خود با سروصدا شروع به دویدن در مقابل گاوها کردند. آنهایی که جلوی گاوها می دوند بطور سنتی پیراهن و شلوار سفید می پوشند و یک دستمال گردن قرمز به دور گردن دارند. این مراسم هر ساله تعدادی زخمی و حتی کشته هم به جا می گذارد. در پایان این مراسم، گاوبازها، حیوان ها را دوره می کنند و با ضربات نیزه های تزیین شده و چاقو می کشند. به دلیل مخالفت هایی که با این مراسم شد، برگزاری جشنواره های گاوبازی در برخی از شهرهای اسپانیا از جمله جزایر قناری ممنوع شد. تنها در مراسم و آیین های خاص نیست که حیوانات مورد آزار و کشتار قرار می گیرند بلکه تصاویر و ویدئوهایی از کشتار و سلاخی گاوهای باردار در فرانسه، گوسفند در کشتارگاه های استرالیا، کشتن بز در تایلند، ذبح شتر در موریتانی و پختن خوک های زنده در اروپا منتشر شده که آنها هم واکنش هایی را در پی داشته است.