گیل خبر/ حسین رضویان*   خبرگزاری اسپوتنیک نوشت:((پهپاد گلوبال هوک پیشرفته ترین هواپیمای بدون سرنشین آمریکایی است که آمریکایی ها مدعی بودند قابلیت عبور از همه نوع سیستم های راداری را دارد و با توجه به امکان پرواز در ارتفاع بالای شصت و پنج هزار پا و سرعتی بالا ونوع آلیاژ ساخت آن به هیچ وجه نه قابل ردیابی است و نه توسط هیچ سیستم پدافندی ای قابل سرنگونی می باشد. می توان گفت سرنگونی این هواپیما به نوعی نشان می دهد که ایرانی ها نوعی موشک فوق افسانه ای سری ای در اختیار داشتند که افسانه های آمریکایی ها را می تواند به باد دهد.)) بگذارید در آغاز قلم را اینگونه به حرکت درآورم،اینجانب در راه صلح جان را نیز فدا میکنم اما در این حال نمیتوانم حس غرور ناشی از بازگشت به ریشه های اصیل امپراطوری پارسی با آن شکوه و سربلندی بی همتا را نیز مخفی کنم. رهگیری و شکار هیولای تکنالوژیکی ایالات متحده که به مرزهای میهن تجاوز نمود بی نهایت کار بزرگی بود از آن سهمناک تر سلاحی بود که به یَد قدرت پاسداران انقلاب اسلامی اژدها را بر زمین کوبید و آن نام ستوده چیزی نیست جز سامانه ایرانی پدافند سوم خرداد داستان ما در خارج و داخل شامل نگاه دوگانه ایست! یکی با تحسینِ ما توانسته ایم و دیگری با تحقیرِ ما نمیتوانیم! شیرینی مرور افتخارات را به کناری مینهم تا از نقایص بگویم، اینگاه اشارات پیرامون چنین کلماتی است کشوری که توان علمی و فنی ساخت پیچیده ترین سامانه های دفاع موشکی را دارد چه گونه از پس تامین نیازهای روزمره شهروندان خود برنمی آید؟مگر موشک و پوشک هر دو برآمده از یک جغرافیا با مردمانی یکسان نیست؟ پس چه گونه است که در آن صنایع آنچنان پیشتاز و در دیگری با جزئیاتی حقیر اینچنین فرومانده ایم؟آیا این منطقی است ،کشوری در ردیف پنج قدرت جهانی تولید موشک و پهباد با دو شرکت خودروسازی کهن سابقه عقب افتاده ترین خودروهای ممکن را با بیشترین بهای خارج از تصور ساخته و آلت قتاله دست شهروندانش دهد؟ چنین چیزی منطقی نیست مگر آنکه در این نقصان فسادی در جریان باشد که نمیگذارد ملت طعم دلنشین توسعه فن آورانه را حس کنند. گیل خبر: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.