گیل خبر/علیرضا طیاری «الماس پنج میلیاردی کجاست!؟ من همین جا گذاشتم اش!» این همان «قلاب طلایی» است که «محمدرضا دیبایی» توانست وزن خاموش سالن نمایش را برای 80 دقیقه بر آن معلق و حواس تماشاچی را برای تمام اجرا مصادره به مطلوب کند! البته علاوه بر این تعلیق کارا، «طنز» نیز چاشنی متن و اجرای اثر نمایشیِ درخشان «اعتراف می کنیم» شد تا تماشاچی پای بازی تحسین آمیز نقش آفرینان پرانرژی تا آخر بماند و در پایان اجرا، بی توقف به تحسین و تشویق، ایستاده کف بزند. قصه ی نمایش «اعتراف می کنیم» روایت یک مهمانی دوستانه است؛ زن و شوهری جوان که می خواهند برای شام سنگ تمام بگذارند! اما با ناپدیدی سنگ الماس نمایش؛ انگار قرار نیست سنگ روی سنگ بند باشد! پس در یک طرح و توطئه ی قابل قبول داستانی، از آنجا که همیشه روزی مان به تیره روزی گرفتار می آید؛ و دوستی های مان با طعم تلخابه های روسی بوی نفتالین می گیرد؛ و غذای سفره ی بی نفت مان از دهن می افتد؛ در این نمایش عوض عطر شام و شامی به مشام شما؛ از لاف و بلوف و تهمت، آشی پخته می شود که تا دل تان بخواهد رویش روغن بی اعتمادی است! اگر چه در دقایق اول، شعله ی نازل این آش شله قلم کار، نگارنده ی این یادداشت را به گمانه های تردید کشاند، اما به سرعت توانست اعتبارش را با تقابل نقش ها در اعتماد و سوءظن، بین میزبان و میهمان با قلم خوب نویسنده، در سیری تکاملی با ریتمی تند به دست آورد. اجرا، تقطیع مناسبی داشت و چند بار خاموشی صحنه و تغییرات اندک دکور فکر شده بود. صدای شاد خواری های مردانه با توجه به مقدرات و معرق کاری پشت صحنه به خوبی تداعی می شد و عرق ریزی های بازیگران را به کام کارگردان تلخ نمی کرد. پوشش، گریم بازیگران و نور از اهتمامی در خور برخوردار بود. وزن دیالوگ ها بین نقش ها انگار با ترازوی طلا فروشی با واحد مثقال توزین شده و عیار طراحی صحنه بالای هیجده بود! پیش از شروع نمایش کودک خردسال یکی از بازیگران توجه ام را جلب کردم که در آغوش پدر به صدای مادر بازیگرش گوش می سپرد: «دخترم من فقط بازی می کنم...» اما در لحظات نفس گیر نمایش که صحنه به التهاب و چالش رسید؛ کودک در باور بازی مادرش و صحنه؛ با صدای بلند و جیغ، گریه می کرد و نمی شد آرامش کرد و این شاهدی بر باورپذیری این اثر نمایشی درخشان است و اعتراف می کنم آنقدر همه ی تاس های بازی و صحنه خوب نشست که به بغل دستی ام با خنده در حین اجرا گفتم: «امشب جیب های ما را برای الماس می گردند!» بر این باورم تئاتر خوب به بازشناسی ظرفیت های انسان هوشمند می انجامد، و آن قدر در آن زندگی هست که بتواند مخاطب را بی هزینه به تجربه های گران در این گرانی بی افسار برساند. در جمع بندی بی مکث و اما و اگر می شود این نمایش را یک تئاتر مدعی و موفق دانست که توانسته با بهره از تمام عوامل صحنه، متن رسا، اندیشه ی کاونده و اجرای دقیق و بی نقض به اعتبار تئاتر منطقه بیافزاید. توجه شما را به سخنان میهمان ویژه؛ «محمود طیاری» پیشکسوت تئاتر کشور در تایید و تبیین جایگاه این اثر در شب اجرا که با تشویق تماشاچیان همراه بود، جلب می کنم: «این شانس را داشتم که یک اجرا از آقای «دلسوزی» در پرداختی که از یکی از کارهای خوب «چخوف» داشتند ببینم و به نظرم این اعتبار را ایشان با آن اجرا، همیشه برای خودشان خریدند. من کنار احساساتی که همه شما امشب در ان شریک بودید؛ یک واقعیت را می خواهم بگویم: کمی بیشتر از لحظات اول نمایش فکر می کردم؛ این نمایش درست کلید نخورده و به نظرم آب بیشتری به آن بسته شده  و کمی می ترسیدم که به همان روال  بالا برود و قدم های اول کمی نازل برداشته شده بوده؛ اما بعد معلوم شد که هر چیزی شکل نهایی اش رو وقتی می خواهد بگیرد، فلسفه ی خودش را در بطن خودش دارد. بنابراین بسیار در طول نمایش مطمئنم مثل همه ی شما احساس کردیم که لحظات خیلی شیرین، خوب، هنرمندانه و به دور از نازل بودن و بازار را داشتیم و بدترین اتفاق برای مخاطب زمانی هست که سطح نمایش پایین باشد و این جور مواقع البته مخاطب اصطلاح «آبکی» را به کار می برد؛ ولی با قدرت همه ی عزیزان این نمایش، خودشان رو به باور ما رساندند و به خودشون و به شما تبریک می گویم.» «محمدرضا دیبایی» نویسنده، کارگردان و طراح صحنه موفق نمایش «اعتراف می کنیم» است. بازیگران خستگی ناپذیر این اثر «عبدالله بهادری» در نقش بهنام، «سارا پرستار» در نقش شادی، «کوروش پورحسن» در نقش فرهاد، «محمدصالح دلسوزی» در نقش امیر، «محمدرضا دیبایی» در نقش نیما، «هاله رستم دخت» در نقش غزل، «نازنین صابر» در نقش نجیبه، «خاطره عابدی» در نقش آزاده و «مریم یکتافرد» در نقش نگین، خوش درخشیدند. از دیگر عوامل این نمایش به یادماندنی «نازنین صابر» دستیار و منشی، «سیدپدرام شهشهانی» مسوول روابط عمومی بودند و «مهدی اقبال» ساخت دکور دیدنی اش را به عهده داشت. گفتنی است نمایش «اعتراف می کنیم» از ۹ تا ١٥ اردیبهشت ۹۸ در سالن رحمدل مجتمع فرهنگی و هنری خاتم الانبیاء شهر رشت برروی صحنه است.

گیل خبر: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.