اختصاصی گیل خبر/ سامان بدر: دردناک تر از تخریب خانه منتسب به «سایه» پاسکاری بی هدف مدیران و اعضای شورای شهر درگیر پرونده است. میراث فرهنگی توپ را به زمین شهرداری می اندازد که بدون مجوز نسبت به تخریب خانه اقدام کرده است. عضو شورا هم می گوید تا وقتی خانه را در میراث ثبت نکرده ای ما نمی توانیم کاری کنیم. از همدیگر که فارغ شدند خود ابتهاج را نیز مقصر می دانند که چرا از گذشته خود تبری نمی جوید تا به عنوان دستخوش خانه او را در میراث کهن شهر ثبت کنند. ایک بازی قدیمی « من نبودم دستم بود» سالهاست با فرهنگ مدیریتی این کشور عجین شده است. مگر در این کشور هر دولتی که بر سر کار آمده دولت گذشته خود را مقصر وضع فعلی نمی داند؟ اصلا چرا راه دور برویم. در همین رشت بر سر انتخاب شهردار مگر هر گروه دیگری را مسئول بیش از هشت ماه بلاتکلیفی شهر نمی داند؟ طوری که از وزارت کشور  و استانداری و فرمانداری و شهرداری و اعضای شورا خود را مبرا از این وضعیت می دانند؟ بعضی دوستان اصل خانه ابتهاج را زیر سوال برده اند. ولی بحث اصلی در حال حاضر این نیست. آن هم وقتی حتی سر همین مساله نیز هیچ اتفاق نظری نیست. بحث اصلی بر سر «تیکی تاکایی» بیهوده است که این به آن پاس می دهد و آن به این و یکی مثل سرهنگ علیفر می خواهد که بگوید« که چه؟» این سرزمین گوئی قانون به جای حل معضل به خود معضل تبدیل شده است. به قول سایه«گویی همه خوابند ، کسی را به کسی نیست»