گیل خبر/ سرویس ورزشی: «دارا و ندار» ، «صدرنشین و قعرنشین» و  «گیلک و آذری» این ها اصطلاحاتی است که برای بازی سپیدرود و تراکتورسازی به کار برده می شود. شاید تا ده سال پیش تراکتورسازی فرق چندانی با امثال سپیدرود نداشت. تیمی پرهوادار که از حضور در لیگ برتر عاجز بود. امروز آن ها به جائی رسیده اند که به جزء بازیکنان خارجی سه کاپیتان تیم ملی را نیز در اختیار دارند و خود را مدعی قهرمانی می بینند. ولی سپیدرود با همه هواداران و استعدادهای فوتبال گیلان قعر جدول دست و پا می زند. فوتبال رشت و تبریز از لحاظ بازیکن سازی چندان با یکدیگر تفاوتی ندارد. از نظر میزان تماشاگر نیز هر دو محبوب قلب مردمان شهرشان محسوب می شوند. اما حال به جایی رسیده اند که بگویند این کجا و آن کجا! این که تراکتورسازی می تواند یکی مثل زنوزی را پیدا کند که برای بازیکنان تیمش هواپیمای اختصاصی می گیرد با سپیدرودی که همیشه دربدر پیدا کردن یک اسپانسر است و مجبور است برای تامین هزینه های خود حتی به یکی مانند علی کریمی رو بیندازد تفاوت از زمین تا آسمان شده است. وضعیت به گونه ای است که شاید بتوان این گونه استنباط کرد این دوباشگاه نماد دو نگاه به سرمایه گذاری است که در گیلان و آذربایجان رایج است. هرچه است سپیدرود هنوز روی کاغذ شانس بقا را خواهد داشت. آن ها هنوز تیرهای دیگری را دارند که می توانند به قلب سپاه حریف شلیک کنند یا ناامیدانه به در و دیوار بکوبند و خودکشی کنند. سپیدرود دست نشان کجدار و مریض نشان داده که می تواند امید را زنده نگه دارد. برای بازی با تراکتورسازی همه قرار است روی اسب برنده شرط بندی کنند. آن ها اگر برای خودشان بجنگند تراکتورسازی را با تمام ستاره ها وکاپیتان هایش شکست دهند. همان طور که بازی رفت نیز تا انتها پابه پای حریف خود پیش رفتند. برای این بازی همه اصطلاحات فوق تحت الشعاع قرار می گیرد. جائی که سپیدرودی ها کاری به پول و ستاره های حریف ندارند و برای خودشان می جنگند. برای بقا که هنوز شانس است و برای هویتی که همیشه ماندگار خواهد بود.