گیل خبر/ امیرحسین کریمی: شاید دوره کردن اتفاقات سفر وزیر علوم، تحقیقات و فناوری به گیلان تکرار مکررات بازه یک ماهه اخیر و باز هم نادیده گرفتن جامعه دانشجویی و فعالین اجتماعی باشد اما این تکرار نمی تواند از اهمیت این اتفاق بکاهد. اوایل هفته ای که گذشت، از سوی روابط عمومی دانشگاه گیلان و چند رسانه استانی خبری مبنی بر سفر یک روزه وزیر علوم به گیلان منتشر شد. باز هم پس از شنیدن این خبر اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود که احتمالا مسئولین استانی و دانشگاه گیلان جلسه ای در استانداری یا دانشگاه گیلان برگزار می کنند تا فعالین دانشجویی با مرتبط ترین وزیر به دانشگاه دیدار کنند. این انتظار تا روز قبل از دیدار پابرجا بود اما درنهایت نه از سوی استانداری و نه از سوی روابط عمومی دانشگاه گیلان خبری مبنی بر «دیدار عمومی با دانشجویان» منتشر نشد. منصور غلامی به گیلان وارد شد و با همراهی مصطفی سالاری، استاندار گیلان به افتتاح طرح ها و برنامه هایی پرداخت که عموما از سوی دانشگاه تدارک دیده شده بودند. طرح هایی که از کاشتن نهال تا اتصال دانشگاه گیلان به شبکه علمی کشور را شامل می شدند اما در هیچ کجای این برنامه ها توجه به احوال فرهنگی دانشگاه و شنیدن مطالبات صنفی، سیاسی و فرهنگی دانشجویان «در نشستی با تریبون آزاد» جایی نداشت. انگار که اصلا خاطره ی چنین برنامه هایی از ذهن دانشگاه هم پاک شده باشد! حتی فرض اینکه سفر یک روزه غلامی به گیلان فرصت کافی را به او برای دیدار عمومی با دانشجویان نداده است نیز در نگاه اول با علم به دو دیدار منفعل وزیرعلوم نقض می شود. غلامی در این سفر هم نشستی «صمیمانه و خیلی خودمانی» با مدیران ارشد دانشگاه داشت (جلسه ای که در آن کمتر از یک سوم تالار حکمت دانشگاه گیلان از مدیران ارشد پر شده بود) و هم نشستی «صمیمی تر و خودمانی تر» با نمایندگان فعالین دانشجویی؛ نشستی که اقلا من با نگاه به تصاویر منتشر شده از آن نتوانستم جز یکی دو مورد، نماینده دانشجویی دیگری در بین حاضران پیدا کنم. بنابراین دانشگاه می توانست با تدارک یک برنامه عمومی هم مدیران ارشد را به دیدار منصور غلامی فرابخواند و هم انتقاد همه دانشجویان را یکجا به گوش «وزیر بیست و یکم» روحانی برساند تا شاید او برای سوالاتی که هیچکس برای پاسخ دادنشان خود را مسئول نمی داند، پاسخی داشته باشد. البته بعید می دانم... نگاهی به موارد مطرح شده در جلسه غلامی با نمایندگان دانشجویان (؟) هم نشان می دهد که نه تنها وضعیت فعالیت های دانشجویی و فضای فرهنگی دانشگاه مورد ارزیابی قرار نگرفته، بلکه کل نسخه ای که وزیر برای دانشگاه گیلان نوشته است در این جمله که «فضای دانشگاه ها نیازمند شور و نشاط دانشجویی است» خلاصه می شود. اما نگفته که چگونه می شود در این شرایط شور و نشاط دانشجویی را به دانشگاه تزریق کرد، نگفته که سهم دانشگاه و دانشجویان به تفکیک چقدر از این بازی است و در نهایت عملکرد مرکز آموزشی زیر نظر خود را بررسی نکرده و احتمالا از وضع تشکل ها که محل بازی سیاسی و کسب منصب شده اند، نشریات که عموما با تیراژ زیر 50 نسخه فقط جنبه رزومه ای دارند و کانون ها که به سختی چند تایشان سر پا هستند و فعالیتی می کنند، خبر ندارد. با این حال انتظار چنین رفتاری از جانب مدیریت دانشگاه گیلان انتظار دور از ذهنی نبود چراکه دانشگاه گیلان مدت هاست با در پیش گرفتن رویکرد روامدارش در تلاش است تا حدالمقدور از هرگونه هیاهو در فضای دانشگاه جلوگیری کند و در مقابل با تاکید بر روی دستاوردهای علمی، زمینه پویایی یکی از بزرگترین مراکز علمی استان را فقط وابسته به پیشرفت های علمی اش بداند نه همان شور و شوقی که وزیر «اصلاح طلبِ معتدل» از آن دم می زد. در واقع انتظار اصلی فعالین دانشجویی از مجموعه استانداری گیلان بود که تحت لوای مصطفی سالاری توجه به دغدغه ها و مطالبات جامعه دانشجویی یکی از اصلی ترین شعارهایش بود. این قصه زمانی غمناک تر شد که فرشاد نوروزپور، مشاور استاندار گیلان در امور جوانان در اینستاگرامش نوشت: «بنده در جریان برنامه های سفر وزیر محترم علوم به استان قرار نگرفته و تبعا نقش و مسئولیتی نداشته ام... لذا عناوین و کیفیت برنامه های برگزار شده با حضور ایشان و مواردی که طی چند روز اخیر اعم از سوال یا اعتراض از جانب برخی عزیزان جوان و فعالین اجتماعی و دانشگاهی برایم ارسال شد، مطلقا به بنده ارتباطی ندارد» پس چه کسی قرار است مسئولیت این سفر بی کیفیت را به عهده بگیرد؟ اگر مجموعه دانشگاه گیلان به این سوال پاسخ نمی دهد پس کمان انتظار باید به سمت چه کسی بچرخد و تیر اعتراض به سمت چه کسی پرتاب شود؟ سرانجام نشست های استانداری با فعالین دانشجویی استان چه شد و چگونه می شود که مشاور امور جوانان بالاترین نهاد اجرایی استان از ماجرای سفر وزیر بی خبر باشد و مصطفی سالاری هم پاسخی به این انتقادها نداشته باشد؟! جواب این سوالات هرچه که باشد، و عامل کنار گذاشتن دانشجویان از سفر مسئولان دولتی به استان هرکسی که باشد، این اتفاقات کارستانی ست که شاید می بایست ناامیدی فعالین دانشجویی از تلاش در این فضا رقم بزند. به اعتقاد من در شرایط کنونی وقتی که نه در دانشگاه و نه در مجموعه دولت فکری به حال دانشگاه نمی شود باید یک گام عقب رفت و از دورتر به شرایط نگاه کرد. چراکه احتمالا پس از عبور از این دوره زمانی باز هم نیاز به دانشگاه در دل بازی های سیاسی احساس می شود و باز هم دانشجویان اصلی ترین و پویاترین مهره های تبلیغات و امید خواهند شد. تا آن روز امیدوارم، همه مسئولان، از دانشگاهیان تا مدیران دولتی بدانند که تاکید ما بر تدارک فضاهای آزادانه جز به خاطر حفظ و صیانت از جایگاه آن ها نیست، اما حیف که همه ترجیح می دهند با مصلحت میزهای مدیریتشان را حفظ کنند نه با توجه به جامعه دانشجویی، فعالان اجتماعی و همه آن هایی که از فعالیت کردن به دنبال چیزی جز پویایی و سعادت عمومی جامعه نیستند.