گیل خبر/ امیر حسین میلانچی: چند شبی ست که در تماشاخانه رادی اجرایی متفاوت و منحصر بفرد به روی صحنه می رود، اجرایی از جنس معاصر و دارای مخاطبان پر شمار. نمایش«حرکت و موسیقی» ماحصل تفکر مدرن هنرمندانی ست که ببینده را با خودش مواجه می کنند، مواجهه ای به مثابه انسان و تصویرش در آینه. آرمین محتشمی رقصنده و کارگردان نمایش «حرکت و موسیقی» در این باره می گوید:« چیزی که مخاطب در این اجرا با آن موجه می شود زیر شاخه ای از رقص معاصر است. در این اجرا تلفیق رقص و موسیقی به نوعی چهار چوبی مثل چهارچوب جسم است که انسان را با درونیات خود روبرو می سازد. مسلما چهارچوب درونیات هر فردی که در سالن برای دیدن کار می نشیند، با بغل دستیش متفاوت است و این اجرا آن چهارچوب را برای او تداعی می کند.» محتشمی درباره ی انتخاب موسیقی این اجرا و ساز سه تارچنین توضیح می دهد:« ساز سه تار و نوای گاه حزن انگیزش به شکلی غیر قابل انکار در بخش هایی از کار منطبق بر رقص رقصنده است. اما هدف اصلی من کار کردن با آهنگسازان معاصر گیلان است و در ادامه اجرا های «حرکت موسیقی» شاهد ساز های دیگری مثل پیانو خواهیم بود. و می تواند به اصطلاح کار را به تئاتر فیزیکال بیشتر نزدیک کند. ازدیگر ویژگی های منحصربفرد این اجرا می توان به بداهه بودن آن اشاره کرد. این موضوع علاوه بر رقص در آهنگسازی «حرکت و موسیقی» نیزاتفاق می افتد. ارژنگ حسینی نوازنده این اجرا که پیشتر با انتشار آلبوم «انزوا» بازتولید خود از موسیقی معاصر را به دوستداران موسیقی عرضه کرده بود، در این باره می گوید:« قطعاتی آهنگی که در این نمایش اجرا می شود به هیچ وجه از قبل آماده ده بود. من تنها با تعیین فضاهایی متناسب با مفهوم «حرکت و موسیقی» نواختن را شروع می کنم و به طور بداهه آن را ادامه می دهم.در واقع مخاطب به نوعی شاهد سوال و جواب رقص معاصر و موسیقی معاصر است. به طوری که من سعی می کنم با توجه به رقص معاصری که می بینم موسیقی معاصر ارائه دهم. البته در تمام طول کار این گونه نیست و گاهی موسیقی جلوتر از رقص قدم برمی دارد و به نوعی به آن کد می دهد. همینطور در بعضی از لحظات موسیقی و رقص بر هم منطبق اند.» حسینی درباره موسیقی معاصر می گوید:« موسیقی معاصر چند وجهی است و دارای پرسپکتیو صوتی است. خبری از مرز بین موسیقی مطبوع و غیر مطبوع نیست و هممین امر باعث می شود که باز به آن نگاه شود.» اما فضا و دکور این اجرا در برگیرنده تمامی مفاهیمی ست که رقصنده و نوازنده اجرا از آن حرف می زنند. وجود مکعب های سفید و پرسپکتیو آن ها به مثابه زمین و چهارچوب های موجود در انسان ها و همچنین خطوط نامتقارن متصل به مکعب ها مفهوم واقعی بودن و بداهه اجرا را به همراه دارد. امیر انصاری طراح این دکور، فضای حاکم در «حرکت و موسیقی» را چنین شرح می دهد:« من بر این عقیده ام که جهان همواره در مسیر میل به سادگی است و هنر معاصر هم از این قاعده مستثنا نیست. بر همین اساس تمام تلاش من در طراحی صحنه این بود که با خطوط ساده بعد و حجم ایجاد کنم. شما اگر از مرکز سالن به دکور نگاه کنید با سه مکعب روبرو خواهید شد که استعاره از زمین، زندگی و یا روزمرگی ماست و تکرار این مکعب ها بیانگر این است که هر کدام ما مکعب و چهاچوب خود را داریم.» اجرای «حرکت و موسیقی» به صورتی از آب در آمده که هر کسی می تواند برداشت خود را داشته باشد و تعریف خود را ارائه دهد. از طرف دیگر وقتی صحبت از هنر معاصر به میان می آید، خبری از روایت یک دوره نیست بلکه روایتگر تمام تاریخ هنر است. اثر آرمین محتشمی، راوی بی روایتی است که تاریخ هنر را در بیست دقیقه روایت می کند. خبری از خط داستانی نیست اما تمام داستان هر یک از مخاطبانش را برای آن ها زنده می کند.