گیل خبر/ مصطفی فرد در تمام این سالها که سینما به وجود آمده و فیلمهای کوتاه و بلند ساخته شده است هر کدام از فیلمسازان توانسته اند با این روش فیلمسازی عواطف و احساسات درونی خود را به تصویر بکشند تا با هم به یک گفتمان و زبان بین المللی برسند و این معجزه سینما است . در بیشتر کشورهای جهان که صنعت سینما به نقطه اوج خود رسیده است و تبدیل به یک هنرشده است افراد زیادی در این عرصه متولد شده اند . سینما توانسته است بزرگترین سرمایه گذاران و کمپانی ها و تهیه کنندگان مختلف جهان را سمت خود بکشد و هنر ارزنده ای را به بهترین شکل به تمام جهانیان نشان دهد. کشورهایی که سینمای حرفه ای دارند که ایران هم بخش کوچکی از این سینما است اهمیت زیادی به فیلم کوتاه میدهند و جایگاه ویژه ای برای آن قائل هستند و این امر باعث شده تا هنرجویان ود مخاطبان افزایش پیدا کند . در کشور ما ایران سینمای فیلم کوتاه وجود دارد ولی متاسفانه این نوع از فیلمسازی به آن خیلی کم توجه شده است . برخلاف صاحب نظران و سینماگران ، فیلم کوتاه در ایران جایگاه خیلی خوبی در بین الملل دارد و توانسته افتخارات با ارزشی در جشنواره های داخلی و خارجی کسب کند ولی نتوانسته جایگاه خودش را در داخل کشور ثابت کند . البته این نکته را باید در نظر گرفت که بیشتر این مشکل به خاطر توجه نکردن سرمایه گذاران و شرکت های بزرگ تولید فیلم و تهیه کنندگان سینمای ایران است که هنوز اعتماد به فیلم کوتاه توجه ای به آن نمیکنند و متاسفانه دنبال سینمای بلندی هستند که بیشتر تولیدات آن در سال مبتذل بوده و تمام افتخارش این است که توانسته با کمک فیلمنامه های سطحی و بازیگران چهره اش به گیشه کمک بکند . (البته در این میان ، فیلمسازان مستقلی هم هستند که به سختی موفقیت های بین المللی کسب کرده اند که این باعث افتخار سینمای ایران است . ) فیلمسازان فیلم کوتاه اگر در حال حاضر جایگاه ای برای خودشان در سطح بین الملل کسب کرده اند مدیون خودشان هستند که با هزینه های شخصی شان و یا با کمک دوستانشان به این مهم دست پیدا کرده اند . در این میان فیلمسازانی هستند که از نهادهای خاصی با توجه روابط هایی که با افرادهای خاص دارند، بودجه ای دریافت می کنند که این امر باعث شده که بیشتر مواقع فیلمها از لحاظ کمی و کیفی لطمه بخورند و فیلمساز نتوانسته به طور مستقیم در فیلم امضاء خودشان را داشته باشند البته در چندسال اخیر سرمایه گذاران و تهیه کنندگان محدودی هم پا به عرصه تولید فیلم کوتاه گذاشته اند و توانسته اند کمکی کوچکی به فیلم کوتاه داشته باشند ولی اصلا کافی نبوده و هنوز فیلم کوتاه در گوشه ای از سینمای قرار دارد و سایه سنگین سینمای بلند بر روی سینمای کوتاه سنگینی می کند. در این بین فیلمسازان فیلم کوتاه که اکثرشان از جوانان هستند ، فقط میتوانند با تولید فیلم کوتاه پا به عرصه فیلمسازی بگذارند چرا که شرایط ساخت فیلم بلند هنوز برای آنها فراهم نیست و این تفکر را دارند که میتوانند با ساخت چند فیلم کوتاه و فرستادن به جشنواره های مختلف جهان و برگزیده شدن و یا برنده شدن در جشنواره ها شرایط و تولید فیلم بلند را برای خودشان فراهم سازند . نکته اصلی در این است که این ذهنیت کاملا اشتباه است . و این عمل به صورت یک رسم دیرین در تمام ساختار سینمای ایران نهادینه شده چرا که از ابتدا به آنها تفهیم شده که اگر بخواهید فیلم بلندی را بسازید باید چندین فیلم کوتاه ساخته باشید تا هم آزمون و خطایی باشد برای شما و هم باعث دیده شدن شما بشود تا اعتماد تهیه کنندگان جلب شود و این تفکر از طرف صاحبان قدرت در سینمای ایران به وجود آمده است . البته این قانون حتما باید تغییر کند و با کمک خود فیلمسازان فیلم کوتاه در ایران و اعتراضات متعدد به خانه سینما قانونی گذاشته شود که تهیه کنندگان و سرمایه گذارن حرفه ای پا به عرصه سینمای کوتاه بگذارند یا تهیه کنندگاه بعد از ساخت یک فیلم بلند چند فیلم کوتاه را حمایت کنند تا فیلمساز امنیت شغلی برایش ایجاد شود و به خاطر دیده نشدن هنرشان این توهم برایشان ایجاد نشود تا تلاش کند تا به سمت فیلمسازی فیلم بلند برود . که در بیشتر مواقع بعد از ساختن اولین فیلم بلندش با شکست مواجه می شود . چرا که فیلم کوتاه ساختار خودش را دارد و فیلم بلند ساختار خودش را دارد. متاسفانه نه فیلم سازان جوان و نه متولیان این امر به این نکته خیلی مهم توجه ای ندارند که فیلم کوتاه  خود یک مدیوم جدا از فیلم بلند است و سبک و روش خاص خود را برای تولید فیلم دارد و سینمای متفاوتی است در فیلم کوتاه فقط زمان مهم نیست . فیلمسازان فیلم کوتاه باید این نکته را در نظر بگیرند که فیلم کوتاه از ( نطفه . ایده . طرح . قصه تا فیلمنامه ) روش متفاوتی دارد و براساس آن فیلم شکل می گیرد . نمیشود فیلمنامه کوتاه نوشت و فیلم بلند ساخت و نمیشود فیلمنامه بلند نوشت و فیلم کوتاه ساخت . در فیلم کوتاه ممکن است یک ایده کوچکی به ذهن برسد که نیاز به شخصیت پردازی به صورت کلاسیک هم نیست ساخته شود . ولی در فیلم بلند باید یک ایده شکل کامل بگیرد و بسط داده شود و یک قصه کامل با شخصیت پردازی و موقعیت های دراماتیک نوشته شود و بعد ساخته شود . سینمای کوتاه جهانش با سینمای بلند خیلیتفاوت دارد و مدیوم کاملا جدایی از سینمای بلند دارد . یک مشکل بزرگ دیگر فیلمسازان فیلم کوتاه در ایران و البته خارج از ایران این است که توجه مهمی به سبک های سینما و ژانرهای متعددی که به وجود آمده است ندارند . درصورتی که زیبایی و فلسفه سینما تفاوت نگاه و سبک های مختلف و ژانرهای بسیاری است که توانسته این هنر را از بقیه هنرهای دیگر متمایز سازد و متاسفانه نویسندگان و کارگردانان فیلم کوتاه به دنبال موضوعات اجتماعی مخصوصا می پردازند و فقط به دنبال سبک فیلمسازی رئالسیم یا واقع گرایانه هستند . که البته توجه به این سبک باز هم به خاطر سیاست گذاران و صاحبان سینما و جشنواره ها است چرا این سبک و پرداختن به این نوع از ژانر ساده ترین روش از فیلمسازی است تا جهان را به صورت یک مکان از دست رفته نشان بدهند. نقطه جالب در این است که خود فیلمسازان هم باعث تشدید آن می شوند و ما هر ساله در جشنواره های داخلی و خارجی مختلف با آثاری روبرو می شویم که شباهت های زیادی از لحاظ محتوا و فرم به هم دارند و این باعث شده دیگر تنوعی در فیلمها به چشم نخورد و بیشترشان شبیه هم شده اند و فقط موضوعاتشان عوض می شوند . اگر فیلمسازان فیلم کوتاه این سنت اشتباه را باید از بین برد و فیلم های مختلف با  سبک و ژانرهای مختلف تولید کنند تا سرمایه داران و شرکت ها و تهیه کنندگان نمیتوانند تفکر خودشان را به نویسندگان و فیلمسازان اعمال کنند .   گیل خبر: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.