گیل خبر/ فرشته رضایی   راستش پیش ترها، گاهی که خودم در منزل مشغول به کار آشپزی می شدم، این شعر پابلو نرودا را زمزمه می کردم که:«تو دختر دریایی/خویشاوند پونه های کوهی/ شنا که می کنی تنت به روشنی آب/ غذا که می پزی خونت به چابکی خاک و...» آشپزخانه برای ما زن ها خصوصا آنها که پشت میز می نشینند یا کارِ سخت ِفکری می کنند،مانند تفریح است. روایتی از یک جشن کوچک با ترکیبی از رنگ ها و طعم ها.وقتی برای سرودن شعرهای کوچک و گرم شدن. اماکسی چه می داند آن ها که هر روز کارشان همین است، کارگرانی که روز و شب شان به این امر سرگرم است، چه مرارت ها می کشند و پشت آنهمه غذاهای خوشمزه و رنگارنگ چه داستان ها نهفته است. نمایش «آشپزخانه» نوشته ی «آرنولد وسکر» و به کارگردانی «محمدحسن معجونی» که در تماشاخانه هامون به روی صحنه است، مثل همیشه یکی از اجراهای «حرفه ای»  تئاتر در گیلان است که از قضا اینبار هم در تماشاخانه ی هامون اتفاق می افتد. این نمایش روایتی از جمعی از کارکنان یک آشپزخانه در احیانا رستوران معروف است که کارکنان بسیاری دارد و هر کدام در بخش های مختلفی ازآن کار می کنند. آدم هایی که مثل زندگی همه ی ما سخت با امور روزمره سرگرم اند، هیچ هدف و آرزویی نمی توانند داشته باشند و از آن بدتر مدام در حال نزاع و برخورد کلامی و فیزیکی با یکدیگرند.این روایت خیلی به حال و روز ما نزدیک است. معجونی کوشیده است درتئاترهای اجرای رشت زبان گیلکی را هم وارد نمایش کند که بسیار حس وحال بومی به آن می دهد.خصوصا بخش نزاع های مداوم آن که شبیه به جامعه گیلانی است که در رده دومین استان از نظر نزاع و درگیری قرار دارد. جامعه خسته، دلزده، کم درآمد و تحت فشار اقتصادی که دیگری و آسایشش برایش مهم نیست. همه با هم فریاد می کنند، با هم دعوا می گیرند و این وسط یکی به اسم «پیتر» نا آرام ترین کارگر آشپزخانه است. انتهای سانس اول پیتر از دوستانش می خواهد حالا که همه رفته اند کسی آرزویی کند. هر کسی چیزی را می گوید که به معنی واقعی کلمه آرزو نیست. یکی از پول، دیگری از خانه و یاخواب راحت و...می گوید. اما تنها یک نفر است که می گوید آرزویش«سکوت» است.اینکه دور و برش سکوت باشد، افراد به آرامش هم احترام بگذارند.این کاراکتر با ذکر خاطره ای از دوران سخت مشکلات کارگران صنوف مختلف و حمایت نکردن آن ها ازهم و وجود دیوار بین آن ها و ابتلاء به روزمرگی شان سخن می گوید.جامعه ای که آرزو ندارد، نمی داند رویا چیست؟.. و افراد مدام به خود این اجازه را می دهند که در صورت دیگری «چنگ» بیاندازند یا هر امر غیر رایج اخلاقی را به کار ببرند. در چنین جایی آرزوی سکوت داشتن شاید مهم ترین چیز است. وقتی که همه دیواریم... به شخصه باید از «حسن معجونی» و گروه تئاتر لیو، بابت چنین اجراهایی تشکر کنم. حس و حال تئاترهای تحسین برانگیز معجونی ما را به گذشته های دور می برد. وقتیکه گیلان سرآمد تئاتر کشور و دارای اولین تماشاخانه ایران بود . حالا دیگر حتی یک سالن مجهز برای اجرا ندارد و سالن خاتم الانبیاء اش شده است سالن همه فن حریف! با این حال مصیبت بارتر اینکه زمانی بزرگان تئاتر همین استان مدام مانند آشپزخانه کارد و چنگال به دست گرفته اند و بر سر بودجه های مختلف و مناسبتی بحث دارند، خروجی موثری دیده نمی شود. در حالیکه از آن گذشته باشکوه تنها تفاخرش برایمان مانده، معجونی کاری کرده است سترگ؛ اگر چه حرف های زیادی را می شنود... عیارِ کار او سالن پر و رضایت های قلبی دوستداران هنر نمایش است. گیل خبر: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.