گیل خبر/ سام سکوتی بداغ حکایت این روزهای دولت تدبیر و امید داستانی پر آب چشم است که اغراق نخواهد بود اگر بگوییم دلیل اصلی گرانی دستمال کاغذی در کشور مصرف بیش از حد آن توسط اصلاح طلبانی است که خون دل خوردند تا به جای حجت الاسلام رییسی  «دکتر روحانی» رییس دولت بشوند. روزهای پیش از برگزاری انتخابات لازم نبود امتیازها را با دقت بررسی کنید یا گفتمان نامزدها را تحلیل کنید تا پی ببرید که چه کسی برنده مناظرات است زیرا که اسحاق جهانگیری یک تنه با تکل از پشت و سانتر از جناحین موقعیت های خوبی را در اختیار حسن روحانی قرار می داد تا عموما دروازه های نیمه خالی را باز کند. اما در زمان چینش کابینه دوم زمزمه هایی از تلاش برای حذف معاون اول به گوش می رسید که هر بار مسکوت می ماند و پس از تشکیل کابینه هم مجدد موضوع استعفای اسحاق جهانگیری رسانه ای شد که حتی رییس دفتر ریاست جمهوری در یک حرکت بدیع در حالی که خودشان یک طرف دعوا بودند رسانه ها را تهدید به شکایت کردند، اما معاون اول همچنان به کار خود ادامه داد. این چالش روسای دفتر با معاونین اول یا جایگاه معاونین اول هم برای ما تازگی نداشته و ندارد، خاطرمان هست که اسفندیاری که چشم رییس دولت بود به معاون اول معرفی شد و پس از هشدارهای دلسوزان که کارگر نیوفتاد با نامه ی دستوری از آن سمت به سمت( در گذاشتن فتحه و کسره مخیرید) دیگری دوران کرد که اتفاقا هم دوران خوب و خوشی داشتند تا قبل از اوینی شدنشان و همان کوچ ناخواسته می تواند یکی از اصلی ترین دلایل غبطه خوردن مسئولین دفتر به صندلی معاون اول باشد، البته می گویم شاید که اگر چنین نبود به کسی بر نخورد و از کسی شکایتی نشود. در دولت بهار رییس دفتر رییس جمهور تا جایی که به خاطر دارم بیش از عنوان،مسئولیت در اختیار داشت و می گفتند تصمیم اصلی در دولت توسط ایشان گرفته می شود و این فرضیه در روزهای پایانی دولت با جمله معروف «من یعنی مشایی و مشایی یعنی من» به نوعی مورد تایید قرار گرفت اما انتظار از دولت تدبیر وامید این بود که هر فردی به میزان نقشی که برای جایگاهش تعریف شده است نقش آفرینی کند و امور به تدبیر و سامان برسند که متاسفانه در حد یک آرزو باقی مانده است و گویا خواهد ماند. گیل خبر: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.