گیل خبر/ سرویس ورزشی: با پایان مسابقات پاراآسیایی 2018 در شهر جاکارتای اندونزی کاروان ایران با درخشش ورزشکاران خود و با کسب 51 مدال طلا، 42 نقره و 43 برنز در رده سوم جدول مدالی قرار گرفت. کسب131مدال که در نوع خود بی سابقه است اوج تلاش و ممارست ورزشکاران جانباز و معلول ایرانی را نشان می دهد که با توان خودشان موفق شدند چنین نتیجه خارق العاده ای را کسب کنند. اما افسوس که استان گیلان از مجموع این 131 مدال کمترین دستاورد  را به نام خود ثبت کرده است. گیلانی ها در جاکارتا از مجموع هشت ورزشکار  تنها یک مدال برنز انفرادی سامان رضی در پارا وزنه برداری کسب کردند و میثم علیپور و مهری فلاحی در والیبال نشسته تیمی مدال های طلا و نقره را بر گردن آویختند. این سه ورزشکار در دوره پیش بازی های آسیایی هم موفق به کسب مدال شده بودند که البته سهم سامان رضی در اینچئون مدال نقره بود. ضمن این که در بازی های آسیایی 2014 گیلانی ها با دو فوتبالیست در فوتبال هفت نفره و یک فوتبالیست در فوتبال 5 نفره طلای مسابقات را کسب کرده بودند که در این دوره از مسابقات این رشته ها حضور نداشتند. این نتیجه را که کنار نتایج نه چندان خوب ورزشکاران گیلان دربازی های آسیایی قرار دهیم که در آن جا نیز به نسبت دوره قبل افت مدال را نشان می دهد به این نتیجه می رسیم که در طول این چهارسال سرمایه گذاری خوبی روی ورزشکاران گیلان نشده است و حتی می توان اعتراف کرد که گیلان عاری از ستاره های ورزشی شده است. به طوری که دیگر  ستاره هایی چون فردین معصومی و ابراهیم مهربان در کشتی، جاسم ویشگاهی، سعید حسنی پور و مازیار فرید خمامی در کاراته، برادران پانزوان و اصغر ابراهیمی  در وزنه برداری، امین قاسمی پور در بوکس، اصغر کاردوست در بسکتبال ، فرهاد رحیمی در کبدی و خیل فوتبالیستهای شاخص گیلانی که  دارای مدالهای ارزشمند آسیای و جهانی بودند هم پیدا نمی شوند. حتی ستاره ای چون آرمین هادی پور نیز را نیز داریم که او نیز تیم ملی خط می خورد. ورزشکاران جانباز و معلول ما نیز کمتر نشانی از آن ها پیدا است. در عوض رئیس هیات جانبازان و معلولین استان گیلان می خواهد گیلان را به عنوان قطب آکادمیک جانبازان و معولین کشور معرفی کند! شاید خوب است با نگاهی به عملکرد هیات های ورزشی استان به این نتیجه برسیم که به لطف اقدامات مدیرکل قبلی ورزش و جوانان گیلان  تا چه حد سیاسی کاری جای حضور افراد متخصص را گرفته است. با روسای هیات هایی روبه رو هستیم که عملکرد خود را کم نظیر می دانند اما هیچ مصداق مشخصی از آن هویدا نیست. همین ورزشکارانی نیز که مدال می گیرند بارها اعلام کردند که دلشان از بی توجهی مسئولین خون است. مگر نازنین ملایی که هر دوره شاهد افتخارآفرینیش در بازی های آسیایی هستیم نسبت به بی توجهی هیات قایقرانی استان بارها سخن نگفته است؟ مگر آرمین هادی پور نگفت  هیات تکواندوی گیلان با ما تماس می گیرد و تنها می گویند شرمنده ایم؟ متاسفانه سهم ورزش گیلان به حدی رسیده است که با یک پیام تبریک می توان همه چیز را به خیرو خوشی به پایان برد و از واژه های افتخارآفرینی و درخشش استان صحبت کرد. در حال که واقعیت این است که ورزش گیلان عقب گرد فراوانی از خود برجای گذاشته که اگر به آن رسیدگی نشود چیزی جز شکست برای ما به ارمغان ندارد.