گیل خبر/ مهتا صدری کودکم! نپخته و ناکامل!  بهت زده زیر دست وپای پیرها،جوان ها،زنها،مردها…لابه لای دود اسپند وصدای صلوات و…به هرطرف نگاه می کنم ریسه ی چراغ های رنگی ،باران نقل و بوسه… از دالانهای باریک کوچه ها و خانه های ساغریسازان با آزاده ای بر شانه عبور می کنیم و تصاویر را ضبط می کنم. در میان انبوه جمعیت به سختی دور هم می نشینیم. به صداها گوش می کنم ؛صدای بچه ها،ضجه ها،*صدای به هم خوردن توپ های مرواری ،بوی قابلمه های ولیمه در حیاط… لحظه ای از نگاهم دورش نمی کنم،همه جا به دنبالش می گردم، تکیده و لاغر وسیه چرده است با نگاه هایی عمیق، به عمق درد سال های اسارت؛ تمایلی به حرف زدن ندارد.برخی خانواده هایشان تاب دوری و انتظار را نیاورده اند و از هم پاشیده اند. روی دو زانویش نشسته و من فکر می کنم او خسته است؛ باید سرش را بر بالش خودش بگذارد و آرام بگیرد در خانه، در وطن…باید تمرین تحمل روزها جای خالی عزیزانش را کنار بگذارد و دوباره خود را در لهجه ها،صدای بازار ساغریسازان،صدای کبوترهای گلدسته بیابد ،باید تمام آنچه لذت سالهای گذشته اش بود را، دوباره به یاد بیاورد. کودکم! نپخته و ناکامل اما مغرور! می فهمم اینها که امروز بر دست ها و دوش های مردم به خانه های محقرشان باز می گردند به جستجوی چیزی ورای دغدغه های ساده و کودکانه ی من رفته اند که این چنین عزیز مانده اند. می فهمم چیزی هست که هرگز سر تسلیم فرود نمی آورد. *فروغ فرخزاد