گیل خبر/ سرویس ورزشی:  حاشیه مهم بازی استقلال و پیکان در هفته اول لیگ برتر شعارهای تند هواداران آبی پوش علیه ورزش و جوانان بود. آن ها عملکرد بد استقلال در فصل نقل و انتقالات را به وزیر ورزش منتسب می کنند. نتیجه این اعتراضات پیام مازیار ناظمی مدیر مرکز اطلاع رسانی وزارت ورزش و جوانان برای هواداران استقلال بود که قول داد روزهای موفق تری در انتظار استقلال است. این در حالی است که استقلال هفت پرونده قطعی  کمیته وضعیت فدراسیون فوتبال دارد و در صورت عدم پرداخت بدهی این بازیکنان قرارداد بازیکنان جدید را نمی تواند ثبت کند. در طول یک سال گذشته فوتبال که نه  بلکه باشگاه های استقلال و پرسپولیس مهمترین مساله وزیر ورزش و جوانان بوده و هرگاه مشکلات این دوباشگاه حاد شده وزیر وزیر ورزش و جوانان به عنوان منجی وارد کارزار می شود و البته در نهایت از سوی هواداران دو تیم متهم به حمایت از رقیب می شود. نتیجه باشگاه داری دولتی این است که وزیر ورزش و جوانان به جای تلاش برای حل مشکلات زیرساختی ورزش خودش به نوعی نفر اول نقل و انتقالات لیگ برتر لقب گرفته و ظاهرا  حضور تیام و جباروف و حل بدهی های این دو تیم به نظر نهائی وی وابسته شده است. این وسط ورزش کشور و دیگر تیم های فوتبال چه باید بکنند؟ اگر از ورزش های دیگر بگذریم که نسبت به تبعیضات گلایه دارد که می تواند درست یا غلط باشد همین فوتبال نیز به استقلال و پرسپولیس و نهایت تیم ملی فوتبال ایران خلاصه شده است. سامانه هواداری تنها برای این دو باشگاه درآمدزایی می کند. نقل و انتقالات  این دو باشگاه تنها  اهمیت  و جذابیت خبری دارد. بازیکن خارجی با این وضعیت نرخ ارز تنها برای سرخابی ها است. وضعیت طوری است که حتی سفیران  و دولتمردان نیز برای مشخص شدن وضعیت طلب امثال مهدی طارمی و یا قرارداد بازیکنان استقلال و پرسپولیس  در لیگ ترکیه وارد میدان می شوند. این وسط کسی به فکر دیگر مسائل فوتبال است؟ سلطانی فر از هنگامی که وزارت را در دست گرفته هنوز پای خودش را به استان گیلان نگذاشته است که زمانی استانداری آن را بر عهده داشت. ورزشگاه شهید عضدی به امان خود رها شده است و هیچ کس نمی داند چه وقتی و با چه استانداردی تکمیل می شود. همین وضعیت نا مشخص  برای ورزشگاه پیر تختی انزلی نیز متصور است.آقایان برای سپیدرودی که در اختیار خودشان است تنها صورت مساله را پاک می کنند و به قرارداد با افرادی بسنده می کنند که وضعیت مالی آن ها در هاله ای از ابهام قرار دارد. ملوان می تواند زیر نظر منطقه آزاد انزلی فعالیت کند اما شاهد آن هستیم که با آن مخالفت می شود. ولی کسی نمی پرسد به چه دلیل و تا کی قرار است استقلال و پرسپولیس زیر نظر دولت فعالیت کنند؟ وزیر ورزش سال گذشته با مالک سابق سپیدرود  و مالک فعلی داماش دیدار و گفت و گو داشت که به شدت  نسبت به آن  تبلیغ می شد. آیا کسی می داند نتیجه این دیدارها به کجا ختم شده است؟ یعنی سهم تیم های شهرستانی تنها عکس یادگاری گرفتن با وزیر ورزش و جوانان است؟ سپیدرود که فقط یک پرونده در کمیته تعیین وضعیت فدراسیون فوتبال دارد هیچ شانسی برای خود قائل نیست که بتواند نسبت به بازیکنان جدید اقدام کند اما تیمهای پایتخت با چندین پرونده همچنان امید دارند که با قراردادهای نجومی به بازیکنان جدید دست یابند. همه این ها را کنار بگذاریم سهم این همه حمایت به کجا رسیده است. در نهایت وزیر ورزش و جوانان به دلیل این که هر دو تیم را باید ساپورت کند باید از هواداران فحش و ناسزا بخورد. وقتی وزیر حاضر نمی شود یک بار برای همیشه تکلیف این دو تیم را معلوم کند و آن ها را به بخش خصوصی واگذار کند و پای خود را از این معرکه خارج کند مشخص است که باید برای حمایت از این تیم یا آن تیم انگ بخورد و شعار بشنود و تنها برای پاک کردن صورت مساله سعی کند به تیم دیگر نیز کمک بیشتری کند. این وسط تنها سپیدرود، ملوان  و نساجی با هزاران هوادار عاشق گوئی سیاهی لشگر این فوتبال هستند که باید برای تیمشان حرص و جوش بخورند و کسی به آن ها توجهی نکند و همیشه برای ماندگاری دست و پا بزنند. هواداران این تیم ها  که بازیکن نجومی و ارز دولتی برای بازیکن خارجی هم نمی خواستند ولی سهم عادلانه از از امکانات ورزشی که حقشان بود؟ ما نیز مردمان این سرزمین هستیم. نیستیم؟