۱۳۹۷/۰۴/۱۷ ۱۲:۳۸
گیل خبر/ بابک کاظمی
با اندک مطالعه و تحقیق و با مراجعه ی به تاریخ، می توان دریافت که روحیه ی تملق موضوعی نیست که تنها مخصوص دوران حاضر باشد. یقینا تملق، «ریشه های تاریخی» دارد که باید به آن توجه کرد. بخشی از این روحیه، مربوط به دوران طولانی استیلای حکومت پادشاهی و استبدادی در ایران است که برای هزاران سال وجود داشت. در دربار پادشاهان معمولا رسم بر آن بود که هر کسی متملق تر و چاپلوس تر بود، از ارج و قرب بیشتری نزد شاه برخوردار می شد. از سویی دیگر در حکومت های مطلقه، از آن جا که مردم اجازه و یا بهتر بگوییم جرأت اظهارنظرهای صریح را نداشتند، چاره ای نبود تا ابتدا در وصف شاه، زبان به تملق گشوده و آن گاه با هزاران لطایف الحیلی، خواسته ها و نیازهای خود را طلب کنند تا مبادا خدای نکرده، به تریج قبای «قبله ی عالم» بر بخوردوبخشی هم مربوط به شعروادبیات ایران می باشد که دراغلب سروده های شاعران دیده میشد که بازبان شعربه مدح بزرگان وشاهان می پرداختند.
با گذشت زمان وسپری شدن دوره های مختلف شکل ومدل چاپلوسی ها نیز متفاوت شده است و متاسفانه باید اذعان کنیم که امروزه باتوجه به اینکه در ظاهرادای کشورهای توسعه یافته رادرمیاوریم امادرعمل شاهد رشد روزافزون رفتار ناشایست تملق گرایی وچاپلوسی درکشورهستیم و همین مسله نیز موجب ظهورمتملقان وچاپلوسان ناکارآمد درسطح مدیریت های عالی میانی شده است و اپورتونیسم گرایی راجایگزین شایسته سالاری می نماید.
چاپلوسی، هنر افرادی است که با به کارگیری روش های عادی و بهنجار جامعه یا محیط کار خود قادر به کسب موفقیت دلخواهشان نیستند و با توسل جستن به راه های گوناگون چاپلوسی، زبان بازی، خبرچینی، جاسوسی، دورویی، نوکر صفتی و خیانت می کوشند خلأ ناشی از ضعف های شخصیتی و تخصصی مورد نیاز خویش در جامعه یا محیط کار خود را جبران کنند. گاهی تملق گویی، نتیجه عادت های رفتاری برگرفته از تربیت خانواده باشد و در مواردی نیز ممکن است افرادی به دلیل نداشتن مهارت در برقراری روابط درست اجتماعی، به این حالت حرکتند. در هر صورت چاپلوسی، ناشی از حقارت شخصیت فرد یا به گمان خود آنان، ره آورد زرنگی و هوش و تدبیر ایشان است.
چاپلوسی وپاچه خواری رشد روزافزونی یافته است ومدیران و اشخاص نالایق امروزه درجهت چاپلوسی نسبت به بالادستان از همدیگر سبقت می گیرندو با این عمل خود پله ها ومدارج مدیریتی وگاها علمی را با سرعت سپری می کنند غافل از اینکه ارتقای اداری و علمی این افراد و اشخاص بزرگترین ضربه رابه ساختار اداری کشورمیزند که دراغلب موارد قابل جبران نیز نخواهند بود .
آخرین چاپلوسی و تملق گرایی که خوشبختانه به مدد فضای مجازی جواب ندادو موجب عزل شخص متملق وپاچه خوار گردید مربوط به رفتارمتملقانه سرپرست دانشگاه ازاد اسلامی واحد ساوه بودکه در نشست خبری تمثال رییس هیات امنا و رییس دانشگاه آزاد کشور را در اندازه و سایز خیلی بزرگتر از تمثال رهبر فقید انقلاب و مقام معظم رهبری و رییس جمهور در محل سالن نصب نموده بود وقطعا با این حرکت اپورتونیستی خود بدنبال ارتقای بالاتر نیز بودکه به مرادخودنرسید.
در پایان لازم است که یادآور شوم ایران برای توسعه در تمامی زمینه ها نیاز به نخبگان و متخصصان شایسته دارد نه به متملقان وچاپلوسان نان به نرخ روز خور
با اندک مطالعه و تحقیق و با مراجعه ی به تاریخ، می توان دریافت که روحیه ی تملق موضوعی نیست که تنها مخصوص دوران حاضر باشد. یقینا تملق، «ریشه های تاریخی» دارد که باید به آن توجه کرد. بخشی از این روحیه، مربوط به دوران طولانی استیلای حکومت پادشاهی و استبدادی در ایران است که برای هزاران سال وجود داشت. در دربار پادشاهان معمولا رسم بر آن بود که هر کسی متملق تر و چاپلوس تر بود، از ارج و قرب بیشتری نزد شاه برخوردار می شد. از سویی دیگر در حکومت های مطلقه، از آن جا که مردم اجازه و یا بهتر بگوییم جرأت اظهارنظرهای صریح را نداشتند، چاره ای نبود تا ابتدا در وصف شاه، زبان به تملق گشوده و آن گاه با هزاران لطایف الحیلی، خواسته ها و نیازهای خود را طلب کنند تا مبادا خدای نکرده، به تریج قبای «قبله ی عالم» بر بخوردوبخشی هم مربوط به شعروادبیات ایران می باشد که دراغلب سروده های شاعران دیده میشد که بازبان شعربه مدح بزرگان وشاهان می پرداختند.
با گذشت زمان وسپری شدن دوره های مختلف شکل ومدل چاپلوسی ها نیز متفاوت شده است و متاسفانه باید اذعان کنیم که امروزه باتوجه به اینکه در ظاهرادای کشورهای توسعه یافته رادرمیاوریم امادرعمل شاهد رشد روزافزون رفتار ناشایست تملق گرایی وچاپلوسی درکشورهستیم و همین مسله نیز موجب ظهورمتملقان وچاپلوسان ناکارآمد درسطح مدیریت های عالی میانی شده است و اپورتونیسم گرایی راجایگزین شایسته سالاری می نماید.
چاپلوسی، هنر افرادی است که با به کارگیری روش های عادی و بهنجار جامعه یا محیط کار خود قادر به کسب موفقیت دلخواهشان نیستند و با توسل جستن به راه های گوناگون چاپلوسی، زبان بازی، خبرچینی، جاسوسی، دورویی، نوکر صفتی و خیانت می کوشند خلأ ناشی از ضعف های شخصیتی و تخصصی مورد نیاز خویش در جامعه یا محیط کار خود را جبران کنند. گاهی تملق گویی، نتیجه عادت های رفتاری برگرفته از تربیت خانواده باشد و در مواردی نیز ممکن است افرادی به دلیل نداشتن مهارت در برقراری روابط درست اجتماعی، به این حالت حرکتند. در هر صورت چاپلوسی، ناشی از حقارت شخصیت فرد یا به گمان خود آنان، ره آورد زرنگی و هوش و تدبیر ایشان است.
چاپلوسی وپاچه خواری رشد روزافزونی یافته است ومدیران و اشخاص نالایق امروزه درجهت چاپلوسی نسبت به بالادستان از همدیگر سبقت می گیرندو با این عمل خود پله ها ومدارج مدیریتی وگاها علمی را با سرعت سپری می کنند غافل از اینکه ارتقای اداری و علمی این افراد و اشخاص بزرگترین ضربه رابه ساختار اداری کشورمیزند که دراغلب موارد قابل جبران نیز نخواهند بود .
آخرین چاپلوسی و تملق گرایی که خوشبختانه به مدد فضای مجازی جواب ندادو موجب عزل شخص متملق وپاچه خوار گردید مربوط به رفتارمتملقانه سرپرست دانشگاه ازاد اسلامی واحد ساوه بودکه در نشست خبری تمثال رییس هیات امنا و رییس دانشگاه آزاد کشور را در اندازه و سایز خیلی بزرگتر از تمثال رهبر فقید انقلاب و مقام معظم رهبری و رییس جمهور در محل سالن نصب نموده بود وقطعا با این حرکت اپورتونیستی خود بدنبال ارتقای بالاتر نیز بودکه به مرادخودنرسید.
در پایان لازم است که یادآور شوم ایران برای توسعه در تمامی زمینه ها نیاز به نخبگان و متخصصان شایسته دارد نه به متملقان وچاپلوسان نان به نرخ روز خور
