گیل خبر/ فرشاد کاس نژاد مراسم بی معنا و غیرمردمی اما به اسم مردم. تجلیل از بازیکنان ایران در جام جهانی، تجلیلی اغراق آلود و پر از صحنه هایی که بهره برداری سیاستمداران خرده پا از چنین مراسمی را نشان می دهد. در بوشهر و اردبیل، در گنبد و بندر انزلی و خرم آباد. با وعده های سرخرمن یا وعده هایی که اغراق در تمجید و تجلیل را به رخ می کشد. یکی خیابان به نام می زند و دیگری عنوان حراج می کند، بهترین در تاریخ، بهترین در دوران. همه چیز دروغین و بی معنا. با حضور لیدرهای فوتبال که در چنین مراسمی به لیدرهای مقامات سیاسی محلی تبدیل می شوند و شعار تبلیغاتی سر می دهند. چند سکه طلا و هدیه هایی که بازیکن تیم ملی نباید وقعی به آنها بگذارد. چنین بازی بی معنایی بعد از جام جهانی، شهرهای زادگاه بازیکنان تیم ملی را فرا گرفت تا عکس های تبلیغاتی نامزدهای شورای شهر جور شود و چه ملالی اگر نام خیابانی را به یک بازیکن متوسط ملی ببخشند که هنوز معلوم نیست دو اردوی بعد هم در تیم ملی باشد یا نه. در همان شهرها نام ماندگارترین چهره های هنر و ادبیات روی تابلوی یک کوچه هم جایی ندارد. بازیکنان ایرانی انگار آماده اند برای اینکه در اختیار این نوع بهره برداری ها باشند. در اینستاگرام تبلیغ می کنند که دیدارمان کی و کجاست، تبلیغاتی برای رویارویی مردم و سیاستمداران محلی اما به بهانه فوتبال، با سخنوری های تکراری و حرف هایی که خریداری هم ندارد اما همچنان از تکرارش پرهیز نمی شود. بازیکنان تیم ملی اگرچه به سطح درآمد خوبی در مقایسه با سایر اقشار جامعه رسیده اند و نیازهای مالی دست کم برای تن دادن به هر بازی را ندارند اما حتی به اندازه یک شهروند ساده دچار دغدغه اجتماعی نیستند که جایگاه عامه پسند شان را به هر جریانی واگذار نکنند. نه تنها ترسی ندارند از نگاه مردم به این تن دادن ها، بلکه پی فرصتی هستند تا ارتباطات خود را با سیاستمداران محلی نزدیک تر کنند. تغییر کاربری یک زمین در گوشه ای از شهر می ارزد به هزار ذهنیت خوب و خاطره پاک بین مردم. آن هم در این روزگار بی فردا. یک چنین کسب و کار بی هویتی در کنار فوتبال از هر تجارتی پرسودتر است. چه ملالی از چند کنایه و کامنت که میان چند صد هزار لایک و فدایت شوم، گم است. پس زنده باد مراسم تجلیل، زنده باد ایستادن روی سن در کنار اعضا یا نامزدهای آینده شورای شهر، دیدار با نمایندگان مجلس و شهردار. زندگی فارغ از هر حساسیت و پرهیز، زندگی فارغ از هر دغدغه. این مسیر به سبک زندگی حرفه ای بین بسیاری از چهره ها تبدیل شده و آنها که تن ندهند، طرد می شوند یا رفتار و خودداری شان انگار بیمارگونه به نظر می رسد. مقامات ورزشی در اندازه روسای هیات فوتبال یا مدیران کل اداره های ورزش و جوانان اغلب آغوش باز می کنند برای حضور مقامات سیاسی محلی در چنین مراسم رقت باری. کار اصلی شان به جای مدیریت ورزش ایجاد همین فرصت های تبلیغاتی است و ورزشکاران شهرشان را ترغیب می کنند برای بهره برداری از این فرصت ها. ما اما می توانیم حسرت بخوریم که صحنه های تماشایی فوتبال، تمام آن زیبایی ها در ذهن مان پیوند می خورند با تصاویری از مراسم تجلیل، با تک و دوی کت و شلواری ها و عکس هایی به یادگار برای ساختن وجهه ای تازه برای سیاستمداران که کاذب و خالی از هویت است.