گیل خبر/ یونس رنجکش فضای اجتماعی ایران این روز ها مملو از شادمانی است، نغمه های پر شور و حالی که نشان از پویایی دارد و این پویایی نشانه ای نیست جز امیدواری، یعنی برغم تمام فشارها، نارضایتی ها، تحریم ها، بی اعتنایی ها، تقسیم بندی های جناحی و تفکیک های جنسیتی و ده ها عامل که می تواند زمینه های واگرایی ها در دل یک جامعه را نشانه رود، این بهانه امید؛ مثل آنچه که در دقیقه نود فوتبال ایران و مراکش اتفاق افتاد قادر است ملتی را به آینده امید وارتر کند! جشن های خیابانی برگزار شده با تمام جمعیتی که از کودک و نوجوان و جوان و پیر و زن و مرد در جای جای ایران و یا خارج از کشور برای پیروزی یک بازی فوتبال را شامل می شد و جاری شد نشان از بهانه هایی دارد که می تواند ملتی با قدمتی که به بلندای تاریخ دارد و فرهنگی به وسعت زمان با آموزه های ملی و مذهبی اش را در کنار هم قرار دهد بدون آنکه لحظه ای به ترامپ بیاندیشد و یا در اندیشه بالا و پایین رفتن دلار و سکه باشد و جالب تر اینکه در کنار این ملت دولتمردان هم ایستاده اند با حرکت های نمادینی که درآمیختگی هایی با شادی های مردم دارد به مانند آنچه که از پرش هیجانی وزیر ورزش به تصویر کشیده شد! و این در سراسر جغرافیای سرزمینی چه آن بخشی که در حوزه دلواپسی ها باشد و چه در بخش هایی که فراتر از نگاه دلواپسانه احساس می شود یعنی همه و همه خود را همرنگ جماعت کرده اند و دنباله رو ملت و گویا همه به این هوای تازه محتاجند و باید از این هوا، مسمومیت بغض وکینه و دروغ و زیرپاخالی کردن ها و تفکر کج اندیشی دفع شود و چه زیباست روزهایی که با این شادمانی تداوم یابد و موج هوای تازه با تدبیر، امیدها برای ملت و دولت تداوم بخشد و یادمان نرود که این بهانه ها می توانند بهانه های دیگری نیز باشند در مسیری که ملت می خواهند!