گیل خبر/ عماد واسع سپیدرود رشت تیم فوتبالی مردمیست؛ اما هیچ گاه از آن مردم نبوده؛ اصولا هیچ تیمی مردمی نیست؛ یا بهتر فلسفه مردمی درونش کمی کشک هم دارد، به جز در شادی و شعفش. از تاریخ پیدایش این تیم و مرور حوادث اتفاقات مستند و واقعی همیشه در اندازه های کوچک تر یادمان می اندازد سپیدرود از یک بی ثباتی و تزلزل رنج می برده؛ چه که یک بیمار نحیف و طرد شده بود و چه هر بار قصد قد کشیدن را داشت. چیزی درون یک تیم عجیب حکایتی به همراه دارد؛ پنهان کاری و ندیدن واقعیت هاست؛ اتفاقی با تجربه داماش در دوره لیگ برتر و دوران کمال گرائیش در بحث مالی شبیه به معجونی هچل هفت بیرون آمده. وقتی درون مستندات و اتفاقات سپیدرود رشت به مرور بنشینیم همیشه منیت ها و فردگرایی ها پی یک فرآیند را طرح ریزی می کرده؛ اتفاقی که نه حاضر بودیم وقت بگذاریم، با مهندسی به واکاویش بپردازیم یا کمی کمر خم کنیم و آن انتهای عمارت بلند را در پوشالی بودن لرزان بودنش ببینیم. اگر در دوران داماش مه آفرید خسروی رجوع کنیم، شخص استاندار با یک ورود قوی قاطع به عنوان قدرتمندترین مقام سیاسی اجرایی در یک استان، می توانست ریش سفیدی همراه با ختم به خیر شدن را در کنار قدرت چماقی اش رقم بزند. اتفاقی که برای سپیدرود حالا در این مقطع به قاطعیت شخص استاندار نیاز مبرمی دارد. سپیدرود رشت در انتقال تیم از مالکیت نجفی به خریدار که دست به دست شد، مشکلات حقوقی مالکیتی در سند و انواع بندها و ماده ها را با خودش همراه کرد. داستانی که اگر یک روز از غم سرخ تیم رشت بکاهیم، تازه توی نفس گیری دست مان می آید دیگرانی با سند و مدرک دال به حق های جدیدی از جانب خود هستند؛ درست همان چیزهایی که دیده نمی شود و یا مهم تر از قبال کنار هم قرار دادن های دغدغه ها جدی گرفته نمی شود. سپیدرود از قضا از مردم فاصله می گیرد و به گوشه ای هدایت می شود که در این میان هوا، گرد و غبار و نشست محیط خلاهای ایجاد شده را پر می کنند؛ در واقع سپیدرود از مردمی بودن واقعی اش دور است چون موانع چسبیده تر به این تیم و مردم فضا را برای متصل شدن جور نمی آورد. سپیدرود رشت دردش هر روز عجیب تر پیش می رود و آن هم به علت سادگی و پایین بودن سطح انتظارات و ساده لوح بودن آدم هاست.