به گزارش گیل خبر، به نقل از آی اسپورت - این بدهی های بزرگ در باشگاه های سقوط کرده یا منحل شده را چه کسی می پردازد؟ فدراسیون فوتبال برای این پرسش، پاسخی ندارد و مسئولیتی در قبال این بدعهدی های بزرگ در فوتبال ایران نمی پذیرد اما این یکی از مصادیق فساد مالی در فوتبال ایران است. شاید شروع کننده این بازی عجیب داماش بود، داماش با مدیریت امیر عابدینی اما این بازی را تیم های دیگری نیز ادامه داده اند. آخرین نمونه اش صبای قم که راهکار را رییس هیأت فوتبال قم برای اداره این باشگاه بدون بار بدهی ها ارائه کرده است. یک بازی توأم با ریاکاری که از این قرار است: «تیم بدهکار را منحل می کنند و امتیاز شرکت در لیگ تیم منحل شده را به یک باشگاه دیگر انتقال می دهند و از شر بدهی ها خلاص می شوند.» راهکاری ظاهرا قانونی که نشانه واضح فساد مالی در فوتبال است. سالها پیش امیر عابدینی با همراهی هیأت فوتبال گیلان همین بازی را اجرا کرد. پس از فاش شدن اختلاس مالک باشگاه داماش (اختلاس ۳ هزار میلیاردی هولدینگ امیرمنصور آریا) بدهی های سنگینی در این باشگاه به جا ماند و عابدینی هرگز مسئولیت این بدهی ها را قبول نکرد. طلبکاران پرشمار این باشگاه به رغم محکومیت باشگاه داماش در کمیته انضباطی و کمیته استیناف فدراسیون فوتبال هرگز نتوانستند به مطالبات خود برسند و این البته تعجب آور نبود، چون عابدینی پس از ایجاد آن همه چالش مالی در باشگاه داماش، مدیر بازاریابی فدراسیون فوتبال شده بود و فدراسیون هم در اجرای احکام خود درباره رییس مرکز اقتصادی اش بعید بود کاری انجام دهد. نکته عجیب این بود که هیأت فوتبال گیلان اجازه داد که امتیاز داماش به باشگاه و موسسه دیگری منتقل شود. طلبکاران در واقع با باشگاهی مواجه شدند که منحل شده بود و معلوم نبود چگونه می توانند از یک باشگاه منحل شده طلب های خود را دریافت کنند. (توضیح: این تیم داماش رشت که در لیگ دسته دوم بازی می کند هیچ ارتباط سازمانی و تشکیلاتی به داماش پیشین ندارد و با خرید امتیاز در لیگ دسته دوم و مدیریتی مستقل از داماش پیشین فعالیت خود را آغاز کرده و بدیهی است که هرگز مسئولیتی در قبال داماشی که عابدینی آن را منحل کرد، ندارد.) این مسیر عجیبی که عابدینی با داماش طی کرد در حال تکرار است. تیم های بدهکار به انحلال برای فرار از بدهی ها فکر می کنند و فدراسیون فوتبال نباید همچون دفعه پیشین سکوت کند. فردا اگر صبای قم منحل شد و امتیازش به باشگاه دیگری با نام مشابه انتقال یافت، تکلیف خیل طلبکاران این باشگاه چه خواهد شد؟ نفت تهران هم اگر از همین روش ها خواست از بدهی های هنگفت خود فرار کند، چه باید کرد؟ فدراسیون فوتبال روزی راه را اشتباه رفته که تیم ها را بدون ضمانت های مالی در لیگ ها می پذیرد. وقتی یک سرمایه گذار یا موسسه بدون پشتوانه اقتصادی و بدون ضمانت های مالی می تواند تیمی را اداره کند، باید منتظر این بدعهدی و بی مسئولیتی هم باشیم. بسیاری از سرمایه گذاران خصوصی با روش های مشابه از زیر بار بدهی ها فرار می کنند و فدراسیون نیز جز صدور احکام در کمیته انضباطی کار دیگری انجام نمی دهد. احکام صادر می شوند اما ضمانت اجرایی ندارند و فقط تکه کاغذی در دست طلبکاران هستند. البته طلبکاران باشگاه های بزرگ هم با این احکام فدراسیون فوتبال به جایی نمی رسند و سرانجام مجبور می شوند پرونده خاک خورده خود را به کنفدراسیون فوتبال آسیا بفرستند تا شاید بتوانند با فشار ای اف سی و با ایجاد خطر محرومیت از لیگ قهرمانان آسیا به بخشی از مطالبات خود دست یابند. واکنش های فدراسیون فوتبال در تمام این مسیرها چیست؟ آیا فدراسیون برخوردی شفاف و محکم با باشگاه های متخلف دارد؟