گیل خبر/ محمد حسن واحدی واعظ درچند روز اخیر متون مختلفی در مورد عدم نشاط در جامعه ایرانی خواندم که هر کدام تا حدی نشانگر این واقعیت از جامعه ودلایل این عدم شادمانی است.دریافتم که بر مبنای گزارش جهانی شادی در سال 2016 کشور ما از لحاظ شاخص های نشاط عمومی در میان157 کشور مورد بررسی در رتبه 105 قرار دارد وبر اساس گزارش آینده پژوهی ایران 1396 مرکز تحقیقات استراتژیک ریاست جمهوری 75 درصد مردم دچار یاس وناامیدی هستند. دلایلی از قبیل مسائل ومشکلات اقتصادی وعدم قدرت برنامه ریزی به علت غیر قابل پیش بینی بودن شرایط اقتصادی وهم چنین عدم صداقت در جامعه در میان نظرات به چشم آمد.اما آنچه به نظرم از عمده ترین دلایل عدم شادمانی ونشاط است علاوه بر موارد فوق الذکر موضوع عدم توسعه یافتگی وفاصله طبقاتی ناشی ازآن وقطبی بودن اقتصاد به نفع اقلیت محدود وبه ضرر اکثریت وسیع اقشار مختلف است.همچنین مقوله بسیار حساس عدم توانمند پنداری مردم توسط دولت هاست و دخیل شدن در اموری که مربوط به حوزه های تفاوت سلیقه اقشار مختلف مردم میباشد .در تعریف توانمند سازی داریم که مردم به سطحی از توسعه فردی دست یابند که به آنها امکان انتخاب بر اساس خواسته های خویش داده شود.سطح بالای درآمد وتولید ناخالص ملی همیشه ودر همه جا با توسعه انسانی ارتباط مستقیم ندارد.شاید یکی از عوامل مهم عدم شادمانی بین اقشار مختلف مردم ایران عدم اعتماد بین دولت ها ومردم در زمینه های مختلف از جمله موضوع توانمند پنداری مردم و به دنبال آن عدم تفویض اختیاردر حوزه های تفاوت سلیقه سبک وروش زندگی مردم توسط مسئولین باشد. گیل خبر: انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.