در همین رابطه کیهان نوشت: «  کره شمالی که به هیچ وجه قابل مقایسه با ایران مقتدر و مردم سالار نیست در مقابل آمریکا ایستاده و نتیجه ایستادگی را نیز چشیده است.» بعد از این دلدادگی عده ای در ایران به کره شمالی، رهبر این کشور برای مذاکره با ترامپ اعلام آمادگی کرده و حاضر است با رییس جمهور « مو بور» آمریکا پشت یک میز بنشیند. حالا باید از کسانی که می گفتند ما مثل کره شمالی باشیم پرسید چه اتفاقی افتاده است که کیم جونگ اون جوان هم آماده مذاکره شده است. به زبان ساده می شود گفت رییس کره شمالی دل دلواپسان ایرانی را شکست. اقتدار در عرصه بین الملل کار بسیار پسندیده ای است و هیچ کس با آن مخالف نیست. در کنار این اقتدار اما حتما باید عقلانیت هم باشد. نمی شود همیشه با استراتژی چماق وارد فضای بین الملل شد. در عرصه جهانی باید از تمام ظرفیت های خودمان استفاده کنیم و اجازه ندهیم برخی با تفکر بسته خود، دست و پای ما را در صحنه بین الملل ببندند. کره شمالی تنها و تنها بمب اتم دارد و دیگر هیچ! این کشور که با  ادعای تفکر « کمونیستی / سوسیالیستی» اما با قرائت استالینستی و در قالب ایذئولوژی «جوچه» اداره می شود هیچ چیز دیگری برای عرضه به جهان ندارد. جوچه ای ها، نیاز به ارتباط با دیگر کشورها و جوامع احساس نمی کنند و دور خود را دیوار می کشند. آنها بمب اتم دارند اما می شود گفت مردمانشان به لحاظ اقتصادی ضعیف و به لحاظ توانمندی ها در سطح پایین نسبت به دیگر کشورهای جهان هستند. اهالی کره شمالی در یک دایره بسته زندگی می کنند و تقریبا هیچ خبری از دنیا ندارند. اطلاعات مردم کره محدود به اطلاعاتی است که حاکمیت در اختیار آنها می گذارد ایران اما دستاوردهای مهمی در زمینه های مختلفی در جهان دارد. در دنیای امروز مردم جهان بسیاری از چهره های فرهنگی و علمی و حتی ورزشی را می شناسند همچنان که ظریف و روحانی را می شناسند. این یعنی اینکه ایران توانسته است به خوبی مسیر خود در جهان را باز کند. این درحالی است که وقتی نام کره شمالی به میان می آید،  مردم جهان تنها "کیم جونگ اون" و پدر و پدربزرگش را می شناسند. آنهم نه به نیکی بلکه به خودکامگی. با توجه به شرایط واقعا برای عده ای مدینه فاضله ایران کره شمالی است؟ امروز جمهوری اسلامی به واسطه تصمیم درست سیاستمدارانش و افتخارات ورزشی و هنری اش توانسته است، خود را در قامت یک کشور موفق و حامی صلح در جهان معرفی کند. ایران به واسطه مردمش، سیاستمدارانش، هنرمندانش و ورزشکارانش می تواند الگوی بسیاری از کشورهای جهان باشد. به این دوستان باید گفت همیشه جواب کلوخ، سنگ نیست. به قول هاینریش بل نویسنده معروف آلمانی و برنده جایزه نوبل: «هنوز هم که هنوز است   اظهار ادب،   در مقابله با یک فرد بی ادب،   مطمئن ترین، طریقِ تحقیر است ...»