صبح سه شنبه از خواب بیدار می شوم و اینستاگرام را چک می کنم ؛از صدر تا ذیل صفحات اینستاگرام از عکس علی کریمی و تحسین و تمجید ایستادگی اش در برابر مافیای رانت و فساد حاکم بر فوتبال ایران پر شده است؛ درست همان سوژه ای که پس از چندین روز انتظار و مصاحبه های جنجالی علی کریمی و تهدید به افشاگری هایش،جامعه ملتهب و تشنه ایران می طلبد.

اولین سوالی که در ذهنم نقش می بندد،این است که، آیا تمام این افراد که مسئولیت پوشش دادن جمله به جمله گفتگوهای مهمانان برنامه نود را به عهده گرفته اند و از هر طیف و قشری که زبان به تحسین علی کریمی گشوده اند تا به این اندازه از فساد و دروغ و رانت منزجر هستند؟

به طور مثال:آیا منی که با وجود آگاهی ام بر ناشایستگی و فساد برادر،پدر،دوست و بستگانم و به هرقیمتی تلاش می کنم فرد مورد نظرم را به مقامی برسانم،در قبال تلاش هایم چه توقعی از او دارم؟ آیا این ما نبوده ایم که بارها و بارها از پلکان همین ارتباطات کوچک و سخیف خود با صاحبان قدرت و منصب بالا رفته ایم و شان و کرامت انسانی مان را با منافع سخیف و ارزانی معامله کرده ایم؟

حاکم شدن تفکر و روش فاسد و ناسالم، برآیند ناآگاهی، غفلت و اشتباهات فردی تک تک ماست.روانشناسی ملت ایران نیز،به خوبی نشان می دهد که ما ملتی هستیم که در انتظار نجات دهنده ایم،بدون این که حتی کوچکترین تغییری در زندگی فردی خود ایجاد کنیم.

علی کریمی رنج می برد،اما کانون حملاتش نباید تک تک افرادی باشند که در این مسائل مداخله گرند؛ زیرا همان طور که دیدیم بارها محمدرضا ساکت در خلال مناظره اشاره کرد که در فلان برهه ی زمانی مهدی تاج مسئولیتی نداشته است. این نشان می دهد در فساد سیستماتیک مبارزه با فرد درمان این قبیل معضلات نیست.در نبود سیستم های نظارتی درست و کار آمد هر فرد با قرار گرفتن در جایگاه بهره خود را می برد و به احدی نیز پاسخگو نیست.

کریمی می گوید:اگر این بار بروم دیگر به این فوتبال باز نمی گردم” شوالیه خود نیز می داند که نمی تواند به تنهایی سبب تغییراتی شود اما می خواهد دوران پرشکوهش را با «صدای مردم» تمام کند.