وزیر کشور هم گفته: «بهترین راه مبارزه با اعتیاد، معتاد نشدن است.» یعنی طوری مسئولان راه حل ریشه ای مشکلات را مفت و مجانی در اختیارمان قرار می دهند که اگر در کشور دیگری مثلاً ژاپن بود، از برقی که از سر مردمشان با شنیدن این راهکارها می پرید، می توانستند نیروگاه سیکل ترکیبی برق بزنند. ولی به هر حال لطفی است که ناخواسته شامل حال ما شده و باید قدرش را بدانیم. تازه می شود در بقیه حوزه ها هم از این روش مدیریتی استفاده کنیم تا از بیخ و بن مشکلات را برای همیشه حذف کنیم. مثلاً رئیس سازمان حفاظت محیط زیست نشست خبری بگذارد و اعلام کند که بهترین راه برای از بین رفتن آلودگی هوا این است که هوا را آلوده نکنیم. بعد که قیافه خبرنگاران را دید، توضیح دهد که یعنی برای این منظور مدرسه ها را تعطیل کنیم تا دانش آموزان در خانه بمانند. بعد که باز چشمش به حالت خبرنگاران می افتد دوباره روشنگری بکند که این طوری بچه ها کمتر چیپس و پفک و هله هوله می خورند و در نتیجه گاز دی اکسید کربن کمتری تولید می شود و برویم سؤال بعدی. یا از وزیر ارشاد در نشست خبری جشنواره فیلم فجر می پرسند که چرا فیلم ها این قدر تلخ است و همه پر از خیانت و جنایت و فحش و دعوا و اعتیاد و خونریزی است؟ شما چه تمهیدی برای جلوگیری از این امر اندیشیده اید؟ وزیر هم خیلی متشخص بگوید: توصیه ما به فیلمسازان این است که فیلم های شیرین بسازند. باز وقتی که خبرنگاران حالت علامت تعجب به خودشان می گیرند، وزیر روشنگری کند که یعنی از این به بعد باید در فیلم ها بیشتر از نبات و شیره استفاده کنند و شکر بیشتری بخورند تا فیلم شیرین شود. یا از یک مسئول دیگر درباره وضعیت زلزله زده ها پس از سه ماه بپرسیم که باید برایشان چکار بکنیم؟ مسئول هم صاف توی دوربین نگاه می کند و می گوید: باید بهشان کانکس و بخاری بدهیم. بعد که خبرنگار سعی می کند خشم یا خنده اش را به زور قورت بدهد، مسئول برای این که خبرنگار خفه نشود اضافه می کند: برای همین از سلبریتی های عزیزی که پول جمع کرده اند خواهش می کنیم مبالغ را به شماره حسابی که این زیر نمایش داده می شود واریز کنند تا ما زود بریم کانکس و پتو و اینا بخریم. خلاصه که از این روش می توان در همه مسائل استفاده کرد، فقط مهم نحوه بیانش است که شنونده از خنده یا حیرت یا خشم پس نیفتد!» ایسنا