گیل خبر/ فرشاد نوروزپور- بارها در محافل مطبوعاتی این گلایه از جانب مدیران دولت یازدهم شنیده می شود که چرا برنامه ها و تصمیمات دولت آن طور که باید و شاید به صورت مطلوب در میان عموم مردم تبیین و تشریح نمی شود و به همین میزان تبلیغات رسانه ای مخالف دولت با سرعت و عمق زیادی به جامعه می رسد. در روی دیگر کاغذ، فعالین و چهره های سیاسی اصلاح طلب و اعتدال گرای همسو اما خارج از دولت نیز در بزنگاه های حساس نظیر انتخابات از فقدان کارآمدی و قدرت رسانه ای خود حرف می زنند و در صورت ناکامی شان، یکی از دلایل را عدم توفیق در استفاده از فضای رسانه ای می نامند. بنابراین این نوشتار شامل دو بخش خواهد بود. نخست ناظر بر نحوه تعامل و رفتار مدیران دولت و رسانه های همسو با آنان. واضح است که اگر دولت پیشین، چنین گلایه ای از مطبوعات و دیگر رسانه های تحول خواه و مستقل می داشتند چندان قابل اعتنا نبود. زیرا هیچ تناسب و همدلی میانشان وجود نداشت. اما بر همگان به ویژه اهالی مطبوعات و خود دولتمردان امروز و سایه نشینان دیروز روشن است که تلاش، اضطراب و اهتمام روزنامه نگاران و رسانه های مستقل برای روی کارآمدن دولت اعتدال، آن هم از روی خیرخواهی و دلواپسی برای آینده کشور، اگر بگوییم بیشتر از ستاد انتخاباتی آقای روحانی نبود، قطعا کمتر هم نبوده است. متاسفانه بعد از آغاز کار دولت یازدهم، روزنامه نگارانی که هشت سال هرگونه پرسش، تحقیق و گزارش نویسی پیرامون عملکرد ضعیف و تصمیمات نادرست دولت سابق از جانب آنها با برچسب های گوناگون، تهدید و برخورد روبرو می شد و انتظار داشتند با روی کار آمدن دولت راستگویان، دست کم همدلی و نزدیکی فکری شان با دولت عاملی برای تقویت ارتباط و دسترسی به مسوولان اجرایی و تصمیم سازان کشور باشد، امید خود را از دست رفته دیدند. انگار در بر همان پاشنه می چرخید. مسوولین دولت اعتدال گویا همه خبرنگارانی که در هشت سال گذشته از هرگونه قدرت سیاسی به دور بودند و خودشان با رغبت، تمایل به همکاری با آنها داشتند را فراموش کردند، پاسخ تماس هایشان را نمی دادند و یا در بهترین حالت به مسوولین دفتر ها و اطرافیان حواله می دادند. خبرنگاری که برای مصاحبه با فلان مدیر دولت فعلی، مورد بازخواست قرار گرفته، نه انتظار دریافت کمک نقدی و نه علاقه ای به استفاده از رانت دولتی دارد و تنها می خواهد به اعتبار نزدیکی به منبع دست اول خبر، وظیفه حرفه ای خود را انجام دهد. در مقابل اما عملکرد دولتی ها نشان می دهد خبرنگاران خبرگزاری ها و روزنامه هایی که دیروز، امروز و حتی فردا منتقد و مخالف سرسختشان بودند با آغوش باز پذیرایی می شوند. پای ثابت مجالس اهدای کارت هدیه و کنفرانس های خبری می شوند، به درخواست های مصاحبه شان ترتیب اثر داده می شود و… حال اگر مدیران دولت در صورت بهره مندی از مشاوران رسانه ای امین و حرفه ای که البته در بسیاری از موارد، فقدان آن نزد مدیران دولتی کشوری و استانی حس می شود، تحلیل محتوا انجام دهند و بازخورد عملکرد رسانه ای خود را بررسی کنند، به پاسخ این سوال می رسند که چرا برنامه ها و تصمیمات دولت به درستی به جامعه منتقل نمی شود و درمی یابند که گلایه شان نه متوجه رسانه ها و روزنامه نگاران مستقل که باید متوجه حلقه انحصاری روابط عمومی ها و مشاوران به ظاهر رسانه ای خود باشد. تاکید می کنم که این دغدغه نه برای نزدیکی به مدیران دولتی در کشور و استان به منظور بهره مندی از رانت های مادی و غیرمادی -آن طور که بسیاری در هشت ساله گذشته و همین یک سال و نیم اخیر کرده و می کنند- که برای پیشگیری از تکرار لحظات پردغدغه و نگرانی ماقبل پیروزی دولت اعتدال است. و اما در خصوص نیروهای سیاسی خارج دولت؛ بسیاری از این فعالین سیاسی چه در قالب چهره های منفرد و چه در قالب احزاب، بر مبنای مناسبات چند دهه گذشته، هرگز نیاز به یک مشاور رسانه ای را حس نمی کنند. خودشان فعالیت های رسانه ای را تنظیم و طراحی می کنند. متاسفانه تصور نادرستی که در یک سال و نیم اخیر در میان تعداد زیادی از فعالین سیاسی اصلاح طلب وجود دارد، افزایش همکاری و ارتباط با رسانه های محافظه کار و دولتی(در معنای عام) به امید نزدیکی و ایجاد اعتماد با محافظه کاران و گروه های سیاسی در بدنه حاکمیت است. در واقع این ناشی از فقدان قدرت تحلیل رسانه است که یک نامزد بالقوه انتخابات مجلس آینده، برنامه های خود را در گفت و گو با یک روزنامه با مخاطبانی کاملا مجزا از پایگاه رای خود تشریح کند و قس علی هذا. این جا هم باید تاکید کرد همان طور که نسبت به مدیران دولتی و صاحب منصبان دولتی چشم داشتی برای کسب قدرت و ثروت وجود ندارد، به طریق اولی روزنامه نگارانی که در هشت سال با دلهره و اضطراب، انعکاس صدا و برنامه های فعالین سیاسی خارج از دولت بودند، در روزگار امن و آسایش هم چنین انتظاری ندارند و طرح این مسایل انگیزه ای جز دلسوزی نسبت به آینده کشور نداشته و ندارد. جا دارد فعالین سیاسی خارج از دولت و نیز مدیران دولت اعتدال، به جای حمایت و حتی رغبت به حل شدن در رسانه ها و پایگاه های مطبوعاتی مخالف خود، با تحلیل درست و بهره گیری از مشاورین رسانه ای دلسوز و کاربلد، پایگاه خود را در جامعه از دست ندهند.