اختصاصی گیل خبر/ پویا یوسفی:  سپیده دم زده بود،شب قبل خیلی برای مقصد بعدی فکر کردیم. سردی هوا و فکر اینکه چند نفر هستند  که حتی یک بطری آب معدنی ندارند. به ما گفتند در قصر شیرین روستاهایی هستند که مثل زمان جنگ شبیه خاکریزهای جنگی شده اند. وقتی دیدیم اسمش را گذاشتیم کوخ تلخ، اینجا دیگر نه از شیرین خبری است و نه فرهاد و خسرو پرویز، آن نخل های بلند جای خود را به تلی از خاک داده اند و ویرانه ای که برجای گذاشت یاد تخریب های زمان جنگ را تداعی کرد. مادر مهدی  از مهدی می گوید که از زیر اوار نجاتش دادند. می گوید: فکر کردیم مرده اما بعد از هلال احمر کمک کردند و نجاتش دادند. مهدی حالا با خواهرش بازی می کند و پدر به ما می گوید هیچ چیز دیگر برای ما باقی نمانده است. آن ها دنبال سرپناهی هستند که تنها خود را گرم کنند. خانه را هم که نمی توانیم وارد شویم. چون هر لحظه امکان پس لرزه وجود دارد. پس لرزه هایی که از خود زلزله ترسناکتر است. آغاز جنگ اولین جایی که اشغال شد قصر شیرین بود. سال 60 شهر بازپس گرفته شد و چیزی که ماند ویرانه ای بود که از بعثی ها تحویل گرفته شد. مردم تا پایان جنگ ماندند تا کار بازسازی شهر آغاز شود. مثل امروز که مانده اند در  مقابل سرمای سخت طاقت فرسایی، به انتظار بازسازی دوباره، گوئی قصر شیرین وجود دارد که بازسازی کند. [gallery ids="322274,322276,322278,322279,322281,322282"] وقت زیادی نداریم. مهدی و و خانوده  و روستاهای قصر شیرین را بدون چادر تنها می گذاریم و حدود ساعت١٥:٣٠ به سمت سرپل ذهاب می رویم. به سمت روستای بعدی که البته بهتر است بگوئیم  ویرانه ی بعدی... روستای امام عباس... حدود ساعت 16 به ما می گویند قرار است بالگرد هلال احمر برسد. به سمت منطقه می رویم.هجوم... هجوم... و باز هم هجوم از مردم بسمت بالگرد برای چادر... نیازمندی فصلی  هر روستایی چادر، چادر و چادر... صدای بالگرد که نزدیک میشد قدم ها جون میگرفت و تند و تند تر می شد باد شدید و گرد و غبار مانع نزدیک شدن کودکان،زنان یا پیران به زیر بالگرد نمی شدند و ما در میان این هجوم گم می شویم و به حساب نمی آئیم. قدم به قدم،کیلومتر به کیلومتر خرابی ها نگران کننده تر می شود و مردم عاصی تر! این روایت تکراری ماست در این سفر   [gallery ids="322283,322284,322285,322286,322288,322289,322290,322292,322293,322297"]