اختصاصی گیل خبر/قرار گرفتن انسان در فضای مدرن شهری و افزایش جمعیت و رشد شهرنشینی،شهرها را به کانون های تجمع زیستی و فعالیت هایمختلف و متنوع تبدیل کرده و آن ها را با کمبود فضاهای سبز عمومی روبرو نموده است.این در حالی است که با گذر از فضای مدرنیته و قرار گرفتن در جهان پست مدرن و به وجود آمدن حس نوستالژیک در این فضا،نیاز شهروندان را برای گذران اوقات فراغت افزایش داده و بازگشت به فضاهای سبز در شهرهای مدرن را باعث شده است که این خود آثار اجتماعی،روانی و فرهنگی زیادی را بر شهرنشینان واقع در این فضاها بر جای می گذارد. -فضاهای سبز در شهرها صرف نظر از بازده اکولوژیک،دارای آثار و تبعات مطلوب بسیاری در زمینه های اجتماعی و روانشناختی هستند؛اما این فضاها در صورت عملکرد ضعیف مدیریت شهری می تواند زمینه ساز برخی از کارکردهای نامطلوب باشد. ارتقای بهره وری فضاهای سبز می بایست بیش از ارتقای اکولوژیک آنها مورد توجه مدیریت شهری(و به تبع مدیریت پارک ها و فضاهای سبز شهرداری ها) قرار گیرد. فضاهای سبز شهری و مدیریت شهری هردو بر یکدیگر تأثیر می گذارند،به طوری که می توان گفت فضای سبز شهری بدون مدیریت فعال و پایدار شهری عملکرد و کارکرد مطلوبی نخواهد داشت. از دیدگاه شهرسازی, فضای سبز شهری عبارت است از بخشی از سیمای شهر که از انواع گیاهان تشکیل یافته است. فضاهای بالقوه جهت توسعه فضای سبز شهری شامل فضاهای آزاد شهری است که متضاد فضاهای ساخته, یا ساخت فیزیکی شهر است. بطور کلی فضای سبز بر خلاف تصوری که ممکن است در ذهن ایجاد کند, تنها محلی دارای درخت و گیاه نیست, بلکه نماد و سمبلی از تفکرات فرهنگی, اجتماعی و مدیریتی یک جامعه است. مکان ظهور فضای سبز تنها پارکها را در بر نمی گیرد, بلکه باغ ها و باغچه های خصوصی, نوار سبز حاشیه شهرهاو حتی خیابانها و آرامستانها را نیز شامل میشود. فضای سبز جایگاهی مناسب جهت اماکن فرهنگی(تئاتر, کتابخانه و...) , اماکن مذهبی, مکانهای ورزشی و محلی مناسب برای الهام گرفتن از طبیعت جهت عکاسی, نقاشی و هنر است. باید دانست که فضای سبز شهری اشکال گوناگون به خود می گیرند و بنا به تراکم محیط شهری و کاربردی که دارند, مساحت و جایگاههای متفاوتی را اشغال می کنند. برای طبقه بندی فضای سبز شهری میتوان معیارهای خاص زیر را در نظر گرفت: 1-موقعیت فضاها (شهری,حومه شهر, حاشیه شهری) 2-میزان تجهیز (تجهیز شده به طور کامل, تجهیز شده به طور ناقص, تجهیز نشده) 3-نوع و میزان گشایش در برابر جمعیت ( باز, بسته, مجانی, پولی) 4-نوع اداره آن 5-فاصله تا محل زندگی 6-گروه سنی استفاده کننده (کودک, جوان, سالخورده) ضروری است قبل از هر اقدامی در باره فضای سبز شهری, شرایط آب و هوای شهر و منطقه را در انتخاب با گونه های مناسب به طوری که همگام با طبیعت باشند مورد توجه قرار داد و شرایط محیطی و اقلیمی را نیز شناسایی کرد. تدوین برنامه مشخص برای فضای سبز در شهرها و رفع کاستی ها در بر نامه یزیهای کلی, میتواند از گسترش سلیقه ای, تقلیدی و اتفاقی اینگونه فضاها جلوگیری کرده وما را از خطای برنامه ریزی و محاسباتی دور نماید. در سالهای اخیردر کشور ما آنچه بیش از هر چیز در بخش مدیریت فضای سبز شهرداریها مطرح بوده, ایجاد فضای سبز جدید و توسعه آنها بوده است. این در حالی است که حفظ و نگهداری فضاها و گونه های گیاهی که در واقع پتانسیل فضای سبز شهری ما را تشکیل می دهد, می تواند ازشتاب و خلق فضاهای جدید جلوگیری کند. طرح های توسعه شهری امروز, خود عواملی برای تخریب فضای سبز شهر ها هستند. این طرح ها اغلب بدون توجه به توان موجود تهیه میشوند و به همین دلیل باعث می شوند مسیرها یا فضاهای سبزی که به طور طبیعی در حاشیه آبراه, برکه ها یا رودخانه شکل گرفته است, تخریب شوند و به کاربری های مسکونی یا کاربری های دیگر اختصاص یابند و در عوض زمینهای دیگری به عنوان فضای سبز پیش بینی میشوند که گاه تملک و تخریب آنها سالها طول میکشد. آنچه می بایست مورد توجه قرار گیرد حجم سبز و ذخیره سبز است نه سطح سبز. بنابراین ضروری است همانگونه که در مورد ساخت کالبدی بخش بی جان شهر برنامه ریزی صورت می گیرد و پیرامون آن به تعمق میپردازند, در مورد بخش جاندار نیز باید برنامه ریزی کرده و به تعمق پرداخت. شاهد وزیری  کارشناس منابع طبیعی پایگاه گیل خبر : انتشار مطالب خبری و یادداشت های دریافتی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.