گیل خبر/ صاحب مقصودی* با نزدیک شدن به پایان سال ۲۰۱۷ میلادی، فدراسیون تاریخ و آمار نامزدهای بهترین مربیان ملی مرد و زن جهان را اعلام کرد که طی آن نام کارلوس کی روش سرمربی تیم ملی ایران نیز به عنوان یکی از نامزدهای بهترین مربی ملی فوتبال جهان در کنار مربیانی چون یواخیم لو سرمربی تیم ملی آلمان، تیته سرمربی برزیل، روبرتو مارتینس سرمربی بلژیک و یولن لوپتگی سرمربی اسپانیا دیده می شود. این افتخاری است که کارلوس کیروش بیش از اینکه برای خود رقم زده باشد برای فوتبال کشورمان رقم زده است. اما کیست که قدر بداند؟ هنوزم که هنوزه برخی مربیان داخلی، حامیان کارلوس را، کیروشی پور می خوانند، هنوز هستند مربیان لیگ برتری که با ندادن بازیکن به تیم ملی سعی دارند چوب لای چرخ این مربی بزرگ جهان فوتبال بگذارند، حتی در فدراسیون فوتبال هم کسانی هستند که با عدم برنامه ریزی و هماهنگی در آماده کردن زمین تمرین، مطلوب سازی چمن، لغو سفرها و بازی های تدارکاتی می خواهند بگویند وی به درد فوتبال ایران نمی خورد. براستی اگر چنین بود کارلوس کیروش چگونه نامزد بهترین مربی جهان می شد؟ اندک حامیان سخت کوش کیروش در فدراسیون، از این می ترسند که دستیاری ایرانی برای کیروش در نظر بگیرند چراکه بعدها همین دست یار تبدیل به بار می شود، ادعای بزرگی می کنند و می خواهند جا پای سرمربی بگذارند، و اگر این مهم اتفاق نیفتد باند تشکیل می دهد و دو دستگی ایجاد می کند و حاشیه می پرورانند. از همین رو فدراسیون ترجیح داده به کارلوس اختیار انتخاب دستیار خارجی بدهد. واقعا چرا هیچ وقت قدر داشته هایمان را نمی دانیم. یک عابر بانکی مثل حسین هدایتی پیدا می شود و میلیاردها تومان پول (کاری نداریم چگونه بدست آورده است) را برای رتق و فتق امور این فوتبال فشل هزینه می کند آن وقت بازیکن قدرناشناس به جای هزینه در جای درست ان را صرف یک بی ام دبلیوی زیبا برای دور دور کردنش می کند. یک مربی بزرگ خارجی می اوریم به نام شفر؛ انوقت می ترسیم جوانان شایسته به لحاظ فنی مثل فرهاد مجیدی، جواد نکونام یا منصوریان را کنارش بگذاریم مبادا که فردا زیر پای همین شفر را خالی کنند، برای همین دست به دامان بیژن طاهری 60 ساله و سیروس دین محمدی 50 ساله می شویم اگرچه اینان نیز بازیکنان بزرگی بوده اند اما برای آموختن کنار یک مربی بزرگ خارجی کمی دیر شده است. یک مربی دیگری پیدا می شود نامزد بهترین مربی جهان است اما تلاش برخی ها صرفا به سمت ناسازگاری با آن است تا ثابت کنند آنها که تاکنون یک تیم را حتی به لیگ بالاتر صعود نداده اند، بزرگترند. خلاصه نمی دانیم چرا هیچ وقت قدر داشته هایمان را نمی دانیم همیشه آب در کوزه هست و ما تشنمان لبان می گردیم بخصوص الان که اب در کوزه فدراسیون فوتبال هست فوتبال ما گرد جهان می گردیم. *روزنامه معین